بیماری های مشابه

اختلال حرکتی دیررس (TD) یک اختلال حرکتی غیرارادی و پرتحرک شایع است که پس از استفاده طولانی‌مدت از داروهای مسدودکننده گیرنده دوپامین (DRBA)، به ویژه داروهای ضد روان‌پریشی (به‌خصوص نسل اول، اما می‌تواند با تمامی نسل‌ها رخ دهد) و ضد تهوع‌ها (به‌خصوص متوکلوپرامید یا پرومتازین) بروز می‌کند. بیماران باید حداقل به مدت ۳ ماه (یا ۱ ماه در بیماران بالای ۶۰ سال) در معرض DRBA قرار گرفته باشند. این اختلال همچنین می‌تواند پس از قطع مصرف DRBA، معمولاً در عرض ۴ هفته از یک عامل خوراکی یا ۸ هفته از یک تهیه تزریقی، توسعه یابد. به ندرت، این اختلال در واکنش به درمان کوتاه‌مدت رخ می‌دهد. افزایش خطر ممکن است در افراد مسن‌تر و زنان، و در افرادی که اختلالات مغزی موجود دارند، دیده شود. این اختلال معمولاً در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی که تحت درمان مزمن با نورولپتیک‌ها هستند، مشاهده می‌شود.

اختلالات حرکتی ناشی از دارو (Drug-induced movement disorders - DIMDs) به مجموعه‌ای از واکنش‌های دارویی اشاره دارد که با عملکرد حرکتی غیرارادی یا غیرطبیعی مشخص می‌شود و ممکن است باعث ناراحتی جسمی، پریشانی روانی و یا اختلال در انجام وظایف حرکتی شود. بروز این اختلالات می‌تواند به صورت حاد (acute)، تحت حاد (subacute) یا دیررس (tardive) طبقه‌بندی شود. واکنش‌های حاد در عرض چند دقیقه یا چند روز پس از مصرف دارو رخ می‌دهند. بیش از نیمی از واکنش‌های دیستونیک حاد در ۴۸ ساعت اول و بیش از ۹۰٪ در ۵ روز اول پس از معرفی عامل ایجادکننده اتفاق می‌افتند. DIMDهای تحت حاد چند هفته پس از قرارگیری در معرض دارو بروز می‌کنند و اختلالات دیررس بین چند ماه تا چند سال پس از معرفی دارو رخ می‌دهند.

بیماری ویپل (Whipple disease) یک بیماری عفونی سیستمیک نادر و مزمن است. این بیماری توسط باکتری تروفریما ویپلی (Tropheryma whipplei) ایجاد می‌شود که در محیط زیست به طور گسترده‌ای یافت می‌شود و از طریق تماس با خاک یا فاضلاب آلوده یا از طریق راه مدفوعی-دهانی منتقل می‌شود. شایع‌ترین علائم آن گوارشی هستند، اما بیماری می‌تواند چندین سیستم بدن را تحت تأثیر قرار دهد. شیوع بیشتری از این بیماری در مردان سفیدپوست میانسال با تبار اروپایی وجود دارد و بنابراین یک پیش‌زمینه ژنتیکی مطرح شده است. با این حال، هیچ ارتباط قطعی اثبات نشده و مکانیزم عفونت ناشناخته است.

نورواکانتوسیتوز یک گروه ناهمگن از اختلالات ژنتیکی است که عمدتاً بر گانگلیون‌های پایه‌ای (basal ganglia) تأثیر می‌گذارد و با حرکات غیرطبیعی و حضور آکانتوسیت‌ها (acanthocytes) در اسمیر خون محیطی مشخص می‌شود. علائم ممکن است بسته به بیماری خاص متفاوت باشد، اما معمولاً شامل حرکات کوره‌ای (chorea)، دیستونی (dystonia)، دیسکینزی‌های اوروفاسیال (orofacial dyskinesias) با بیرون آمدن زبان و گاز گرفتن لب، تیک‌ها (tics)، دیس‌آرتریا (dysarthria)، پارکینسونیسم (parkinsonism)، ناهنجاری‌های راه رفتن، نوروپاتی آکسونی (axonal neuropathy)، کاهش شناختی و مشکلات روانی یا رفتاری هستند. بیماران ممکن است دچار تشنج نیز بشوند.

بیماری هانتینگتون (Huntington disease یا HD) یک اختلال نوروژنراتیو اتوزومال غالب است که ناشی از گسترش غیرطبیعی تکرار سه‌گانه CAG در ژن هانتینگتین (huntingtin یا HTT) روی کروموزوم ۴ می‌باشد. شیوع این بیماری در جمعیت‌های دارای نژاد اروپایی بیشتر و در کشورهای ژاپن، چین، کره و فنلاند کمتر است. علائم بالینی می‌توانند در هر سنی آغاز شوند، اما معمولاً شروع آن قبل از ۵۰ سالگی است و ممکن است با تغییرات جزئی در حرکات، شناخت یا رفتار آغاز شود. با پیشرفت بیماری، علائم و نشانه‌ها شامل کوریا (chorea)، دیستونی (dystonia)، برادیکینزی (bradykinesia)، سفتی عضلانی (rigidity)، اختلالات حرکات چشمی، دیزآرتری (dysarthria)، دیسفاژی (dysphagia)، آتاکسی (ataxia)، دمانس (dementia)، تحریک‌پذیری و اختلالات روان‌پزشکی می‌شود. بیماران حدود ۱۵ تا ۲۰ سال پس از شروع علائم زنده می‌مانند.

سندرم مفصل گیجگاهی فکی (TMJ) به گروهی از شرایط شایع اشاره دارد که باعث درد و اختلال در عملکرد فک می‌شوند. علت‌شناسی (Etiology) این سندرم متغیر است و عواملی مانند بروکسیسم (bruxism)، دندان‌قروچه (teeth grinding)، بیماری‌های دژنراتیو مفصل (degenerative joint disease)، آرتریت نقرسی (gouty arthritis)، آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis)، تومورها (tumors)، اسپوندیلیت آنکیلوزان (ankylosing spondylitis) و آسیب‌های سر، گردن و فک می‌توانند در ایجاد آن نقش داشته باشند. استرس‌های عاطفی و اختلالات روان‌پزشکی نیز اغلب به‌عنوان همبودها (comorbidities) مطرح هستند. این سندرم بیشتر در زنان جوان بالغ مشاهده می‌شود.