بیماری های مشابه

نفرولیتیازیس (Nephrolithiasis) یا سنگ کلیه، یک مشکل شایع است که تقریباً 1% از بستری‌های بیمارستانی در ایالات متحده را تشکیل می‌دهد و سالانه 2 میلیارد دلار برای سیستم بهداشت و درمان هزینه دارد. خطر عمر برای بروز سنگ در مردان به حدود 11% و در زنان به 7% می‌رسد. اگرچه مردان همچنان در مقایسه با زنان در معرض خطر بیشتری قرار دارند (1.5 تا 2 برابر بیشتر در مردان)، اپیدمیولوژی تشکیل سنگ در ایالات متحده در حال تغییر است و شیوع آن در زنان با نرخ سریعتری نسبت به مردان در حال افزایش است. با در نظر گرفتن جمعیت به‌عنوان یک کل، میزان بروز سالانه بیماری سنگ تقریباً دو برابر شده است، از 54.2 در هر 100000 نفر در سال 1965 به 114.3 در هر 100000 نفر در سال 2005. نرخ بازگشت سنگ‌ها متفاوت است، اما تخمین زده می‌شود که تقریباً 10% از بیماران در طول 2 سال، 20% در 5 سال، 31% در 10 سال و 39% در 15 سال سنگ‌های علامت‌دار دیگری داشته باشند. بیماران با سابقه خانوادگی نفرولیتیازیس و سنگ‌های اسید اوریک به نظر می‌رسد در معرض خطر بیشتری برای بروز وقایع علامت‌دار بعدی باشند.

پیلونفریت (Pyelonephritis) نوعی عفونت کلیه است. بیشتر موارد پیلونفریت به دلیل صعود عوامل باکتریایی (معمولاً باسیل‌های گرم منفی اما گاهی ارگانیسم‌های گرم مثبت مانند گونه‌های انتروکوک Enterococcus species) از مثانه به کلیه ایجاد می‌شوند.

کیست‌های کلیوی (Renal cysts) کیسه‌های غیرطبیعی پر از مایع درون کلیه هستند که می‌توانند در هر سنی ایجاد شوند. تقریباً از هر سه فرد بالغ بالای ۵۰ سال، یک نفر دچار کیست کلیوی است و شیوع آن در مردان بیشتر است. کیست‌های کلیوی را می‌توان بر اساس مورفولوژی (ساده در برابر پیچیده)، پتانسیل بدخیمی (طبقه‌بندی بوسنیاک) یا علت‌شناسی کیست‌ها (مادرزادی یا اکتسابی) طبقه‌بندی کرد.

مشخصه‌های نکروز انعقادی (coagulative necrosis) در هرم‌های مدولای کلیه و پاپیلاها به عنوان پیامد فرآیندهای ایسکمیک و سمی بر کلیه شناخته می‌شود. به طور کلی، این وضعیت در افراد مسن، به ویژه بالای ۶۰ سال رخ می‌دهد، به استثنای بیماران اطفال با بیماری سلول داسی شکل (sickle cell disease) یا هیپوکسمی (hypoxemia).

وضعیتی که در آن ورید کلیوی چپ بین آئورت (Aorta) و شریان مزانتریک فوقانی (Superior Mesenteric Artery) تحت فشار قرار می‌گیرد، که منجر به افزایش فشار در ورید کلیوی چپ و احتمال توسعه وریدهای جانبی (Collateral Veins) می‌شود.

سندرم درد پهلو و هماچوری (Loin pain-hematuria syndrome یا LPHS) یک اختلال نادر و به‌خوبی تعریف‌نشده کلیوی است که با درد مداوم یا عودکننده پهلو و هماچوری به مدت حداقل ۶ ماه، بدون وجود عفونت یا انسداد در مجاری ادراری، شناخته می‌شود. علائم و نشانه‌های این سندرم شامل تهوع، استفراغ، درد شدید یک‌طرفه یا دوطرفه در ناحیه پهلو و هماچوری میکروسکوپی یا آشکار است. اختلالات در غشای پایه گلومرولی ممکن است در پاتوژنز هماچوری در LPHS نقش داشته باشد.