بیماری های مشابه

دلایل / مکانیزم‌های آسیب معمولی: کتف یا استخوان شانه در بخش خلفی قفسه سینه قرار دارد و بخش جانبی این استخوان، قسمت گلنوئید (glenoid) مفصل شانه است. کتف به شدت توسط بافت نرم محافظت می‌شود؛ بنابراین، بیشتر شکستگی‌های کتف نیاز به نیروی قابل توجهی دارند. حدود ۸۸٪ از این شکستگی‌ها در مکانیزم‌های با انرژی بالا رخ می‌دهند و اغلب با آسیب‌های تهدیدکننده زندگی همراه هستند. بررسی دقیق برای جلوگیری از نادیده گرفتن این تشخیص بسیار حیاتی است، زیرا تشخیص شکستگی کتف می‌تواند تا ۱۲.۵٪ مواقع به دلیل آسیب‌های همراه و منحرف‌کننده، از جمله آسیب‌های سر، ستون فقرات یا قفسه سینه، از دست رفته یا به تأخیر بیفتد.

آسیب‌دیدگی آرنج به عنوان آسیبی به آرنج، مفصل آرنج، و/یا ساختارهای پشتی

آسیب به مفصل ران ناشی از استرس داخلی یا خارجی، مانند سقوط، تروما از تصادفات وسایل نقلیه موتوری، آسیب‌های ورزشی، بارگذاری بیش از حد و استفاده مفرط، می‌تواند به وقوع بپیوندد. دسته‌بندی کلی آسیب‌های مفصل ران ممکن است به دو بخش آسیب‌های استخوانی (شکستگی‌ها و دررفتگی‌ها) و آسیب‌های بافت نرم، شامل کشیدگی‌ها، کوفتگی‌ها، پیچ‌خوردگی‌ها و سایر آسیب‌های تاندون تقسیم شود. آسیب به مفصل ران با درد در ناحیه ران، کشاله ران، باسن یا پا، ناتوانی در تحمل وزن و محدودیت در دامنه حرکتی مشخص می‌شود.

کشکک (patella) بزرگترین استخوان سزاموئید در بدن است و وظیفه آن هدایت نیروهایی است که توسط عضلات چهارسر ران (quadriceps) اعمال می‌شوند. بیماران با شکستگی کشکک معمولاً درد و تورم در ناحیه زانو به همراه افیوژن (effusion) زیاد در زانو و حساسیت در ناحیه کشکک را تجربه می‌کنند.

آسیب‌های مربوط به ناحیه شانه شامل دررفتگی (dislocation)، پیچ‌خوردگی (sprain)، شکستگی (fracture)، آسیب عصبی (nerve damage)، گیرکردن (impingement)، فشردگی (compression) یا زخم له‌شدگی (crush wound) می‌باشد. این آسیب‌ها ممکن است به مفاصل (joints)، عضلات (muscle)، لیگامان‌ها (ligaments)، تاندون‌ها (tendons) و بورس‌ها (bursa) آسیب برساند و شامل پارگی روتاتور کاف (rotator cuff tear)، دررفتگی، جداشدگی آکرومیوکلاویکولار (acromioclavicular separation)، پارگی لابروم (labrum tear)، و شکستگی آکرومیون (acromion)، ترقوه (clavicle)، گلنوئید (glenoid)، توبروزیته بزرگ (greater tuberosity)، کتف (scapula) یا پروگزیمال هومرال (proximal humeral fracture) باشد.

مفاصل ران به دلیل محدودیت استخوانی قابل توجه، به پایداری معروف هستند؛ بنابراین، نیروی زیاد و تروما لازم است تا مفصل ران از جای خود در رود. دررفتگی (dislocation) تروماتیک مفصل ران عمدتاً در بزرگسالان جوان پس از تروماهای پرانرژی دیده می‌شود. تصادفات رانندگی اصلی‌ترین علت هستند. سایر علل شامل آسیب‌های ورزشی، تصادف بین عابر پیاده و وسایل نقلیه موتوری و سقوط‌ها می‌باشد. به طور کلی، شیوع دررفتگی مفصل ران حتی پس از تروماهای پرانرژی نیز نادر است، بنابراین پیشنهاد شده که متغیرهای آناتومیکی مفصل ران ممکن است برخی افراد را به این آسیب آسیب‌پذیرتر کند، مانند دیسپلازی تکاملی مفصل ران (developmental dysplasia of the hip) که باعث می‌شود مفصل کمتر هم‌پوشانی داشته باشد.