آسیب به مفصل ران ناشی از استرس داخلی یا خارجی، مانند سقوط، تروما از تصادفات وسایل نقلیه موتوری، آسیب‌های ورزشی، بارگذاری بیش از حد و استفاده مفرط، می‌تواند به وقوع بپیوندد. دسته‌بندی کلی آسیب‌های مفصل ران ممکن است به دو بخش آسیب‌های استخوانی (شکستگی‌ها و دررفتگی‌ها) و آسیب‌های بافت نرم، شامل کشیدگی‌ها، کوفتگی‌ها، پیچ‌خوردگی‌ها و سایر آسیب‌های تاندون تقسیم شود. آسیب به مفصل ران با درد در ناحیه ران، کشاله ران، باسن یا پا، ناتوانی در تحمل وزن و محدودیت در دامنه حرکتی مشخص می‌شود.

کاهش دررفتگی مفصل ران

کاهش دررفتگی مفصل ران ناشی از تروما خارجی یا مرتبط با پروتز مفصل ران معمولاً با استفاده از تکنیک‌های کاهش (Allis) یا (Stimson) انجام می‌شود، که به دنبال آن کشش، عکس‌برداری پس از کاهش و مشاوره با یک متخصص ارتوپدی صورت می‌گیرد.

مدیریت شکستگی مفصل ران

مدیریت شکستگی مفصل ران نیازمند مداخله فوری (معمولاً جراحی) است که ترجیحاً با همکاری یک تیم چندرشته‌ای انجام می‌شود. روش‌های جراحی شامل (hemiarthroplasty)، تعویض مفصل ران، کاهش باز و تثبیت است. مدیریت درد از اولویت‌ها است؛ منابعی برای راهنمایی در تجویز داروهای اپیوئیدی و همچنین جایگزین‌های غیر اپیوئیدی در دسترس است.

موضوعات مرتبط:

شکستگی استابولوم، کشیدگی عضله نزدیک‌کننده، شکستگی گردن استخوان ران، شکستگی استرسی گردن استخوان ران، گیر افتادگی فمورواستابولار، شکستگی مفصل ران، کوفتگی تاج خاصره، پارگی لابروم مفصل ران، نکروز استخوانی سرهای فمورال، آرتریت سپتیک مفصل ران کودکان، سندرم پیریفورمیس، آسیب همسترینگ نزدیک به تنه، کشیدگی عضله رکتوس فموریس، شکستگی ساکروم، لغزش اپی‌فیز سر فمورال، مفصل ران صدادار، فتق ورزشی، دررفتگی تروماتیک مفصل ران.