آسیب‌های مربوط به ناحیه شانه شامل دررفتگی (dislocation)، پیچ‌خوردگی (sprain)، شکستگی (fracture)، آسیب عصبی (nerve damage)، گیرکردن (impingement)، فشردگی (compression) یا زخم له‌شدگی (crush wound) می‌باشد. این آسیب‌ها ممکن است به مفاصل (joints)، عضلات (muscle)، لیگامان‌ها (ligaments)، تاندون‌ها (tendons) و بورس‌ها (bursa) آسیب برساند و شامل پارگی روتاتور کاف (rotator cuff tear)، دررفتگی، جداشدگی آکرومیوکلاویکولار (acromioclavicular separation)، پارگی لابروم (labrum tear)، و شکستگی آکرومیون (acromion)، ترقوه (clavicle)، گلنوئید (glenoid)، توبروزیته بزرگ (greater tuberosity)، کتف (scapula) یا پروگزیمال هومرال (proximal humeral fracture) باشد.

این آسیب‌ها ممکن است به دلیل ضربه خارجی (مانند تصادف‌های خودرو، شغلی یا ورزشی)، سقوط یا بارگذاری یا استفاده بیش از حد ایجاد شوند. شرایطی مانند بیش‌حرکتی یا شلی (hypermobility or laxity) (مانند سندرم مارفان (Marfan syndrome)، سندرم اهلرز-دانلوس (Ehlers-Danlos syndrome)) می‌توانند به آسیب‌های شدیدتر شانه منجر شوند که فراتر از نیروی خارجی مورد انتظار است.

آسیب‌های شانه با درد، حساسیت، تورم، محدودیت دامنه حرکتی و تغییر شکل مشخص می‌شوند. شکستگی استرنوکلاویکولار (sternoclavicular fracture) ممکن است علائم تهدید کننده زندگی مرتبط با آسیب‌های داخلی ناحیه فوقانی قفسه سینه (مانند ریه‌ها، نای، قلب) را نشان دهد.

مدیریت شامل یخ‌گذاری، استفاده از اسلینگ، محدود کردن فعالیت‌ها، جااندازی دررفتگی، مدیریت درد، داروهای ضدالتهابی، جراحی و فیزیوتراپی می‌باشد. منابع مربوط به راهنمای تجویز داروهای اپیوئیدی و همچنین جایگزین‌های غیر اپیوئیدی در اینجا قابل دسترسی هستند.