بیماری های مشابه

سردردهای میگرنی (Migraine headaches) به صورت عودکننده، با شدت متوسط تا شدید ظاهر می‌شوند و معمولاً به صورت یک‌طرفه هستند. این دردها معمولاً ضربان‌دار یا نبض‌دار (pulsating) هستند و بین ۴ تا ۷۲ ساعت به طول می‌انجامند. حالت تهوع و/یا استفراغ، حساسیت به نور (photophobia) و/یا حساسیت به صدا (phonophobia) ممکن است با این سردردها همراه باشند. علائم معمولاً با فعالیت بدتر می‌شوند. سردردها ممکن است با یا بدون تجربه اورا (aura) که نوعی اختلال گذرا در بینایی، زبان، حسی یا حرکتی است، آغاز شوند. طبقه‌بندی بین‌المللی اختلالات سردرد، ویرایش سوم (ICHD-3)، سه دسته اصلی را شناسایی می‌کند: میگرن بدون اورا، میگرن با اورا و میگرن مزمن.

درد سر ضربان‌دار، مداوم یا میگرنی که به دنبال مصرف برخی داروها، مواد مخدر غیرقانونی یا در طی دوره ترک رخ می‌دهد.

"افزایش فشار داخل جمجمه‌ای ایدیوپاتیک" (Idiopathic Intracranial Hypertension) که به‌طور تاریخی به‌عنوان "فشار داخل جمجمه‌ای خوش‌خیم" یا "تومور کاذب مغزی" (pseudotumor cerebri) شناخته می‌شود، یک سندرم بالینی با فشار بالای مایع مغزی-نخاعی (CSF) است که با اندازه‌گیری در وضعیت خوابیده به پهلو، فشار بالاتر از ۲۵۰ میلی‌متر آب (mmH2O) نشان می‌دهد. این حالت با ترکیب طبیعی مایع، بدون شواهدی از هیدروسفالی، توده، ضایعات ساختاری یا عروقی و بدون علت شناخته‌شده‌ای همراه است. معمولاً با سردرد و ادم پاپی (papilledema) همراه است.

"افزایش فشار داخل جمجمه‌ای ایدیوپاتیک" (Idiopathic Intracranial Hypertension) که به‌طور تاریخی به‌عنوان "فشار داخل جمجمه‌ای خوش‌خیم" یا "تومور کاذب مغزی" (pseudotumor cerebri) شناخته می‌شود، یک سندرم بالینی با فشار بالای مایع مغزی-نخاعی (CSF) است که با اندازه‌گیری در وضعیت خوابیده به پهلو، فشار بالاتر از ۲۵۰ میلی‌متر آب (mmH2O) نشان می‌دهد. این حالت با ترکیب طبیعی مایع، بدون شواهدی از هیدروسفالی، توده، ضایعات ساختاری یا عروقی و بدون علت شناخته‌شده‌ای همراه است. معمولاً با سردرد و ادم پاپی (papilledema) همراه است.

آرتریت سلول ژانت (Giant Cell Arteritis - GCA) نوعی واسکولیت سیستمیک است که شریان‌های متوسط تا بزرگ، از جمله آئورت و شاخه‌های خارج‌جمجمه‌ای شریان کاروتید را درگیر می‌کند. این بیماری به ندرت در افراد زیر 55 سال رخ می‌دهد و میانگین سنی شروع آن 76 سال است.

سندرم پس از ضربه مغزی (Postconcussion Syndrome)، که به عنوان سندرم پس از آسیب مغزی نیز شناخته می‌شود، با اختلالات جسمی و عاطفی که پس از آسیب خفیف به مغز رخ می‌دهند، مشخص می‌شود. این وضعیت ممکن است با یا بدون از دست دادن هوشیاری همراه باشد. برخی از علائم بلافاصله پس از آسیب به سر آغاز می‌شوند، در حالی که برخی دیگر ممکن است روزها یا هفته‌ها بعد شروع شوند.

• تأمین مجدد مایعات از طریق وریدی (معمولاً نرمال سالین یا محلول لاکتات رینگر) و در صورت لزوم به صورت خوراکی.

آپنه انسدادی خواب (Obstructive Sleep Apnea یا OSA) یک اختلال مزمن است که با جریان ناکافی هوا در حین خواب به دلیل فروپاشی مکرر مجرای هوایی فوقانی مشخص می‌شود. این اختلال خواب مکرر می‌تواند منجر به علائم روزانه شود و ممکن است پیامدهای همودینامیک طولانی‌مدت داشته باشد. این دوره‌های تکراری ممکن است شامل آپنه (قطع جریان هوا به مدت بیش از 10 ثانیه) و/یا هیپوپنه باشند. عوامل خطر شامل چاقی و تجمع بافت در ناحیه اوروفارنکس (oropharynx) است که می‌تواند ناشی از میکروگناتیا (micrognathia)، ماکروگلوسیا (macroglossia) یا دیگر تغییرات آناتومیک باشد. تأثیر سیگار کشیدن، احتقان مزمن بینی و/یا سابقه خانوادگی در توسعه OSA نامشخص است.