آپنه انسدادی خواب (Obstructive Sleep Apnea یا OSA) یک اختلال مزمن است که با جریان ناکافی هوا در حین خواب به دلیل فروپاشی مکرر مجرای هوایی فوقانی مشخص می‌شود. این اختلال خواب مکرر می‌تواند منجر به علائم روزانه شود و ممکن است پیامدهای همودینامیک طولانی‌مدت داشته باشد. این دوره‌های تکراری ممکن است شامل آپنه (قطع جریان هوا به مدت بیش از 10 ثانیه) و/یا هیپوپنه باشند. عوامل خطر شامل چاقی و تجمع بافت در ناحیه اوروفارنکس (oropharynx) است که می‌تواند ناشی از میکروگناتیا (micrognathia)، ماکروگلوسیا (macroglossia) یا دیگر تغییرات آناتومیک باشد. تأثیر سیگار کشیدن، احتقان مزمن بینی و/یا سابقه خانوادگی در توسعه OSA نامشخص است.

نشانه‌ها و علائم

نشانه‌ها و علائم شامل خستگی مفرط در روز، اختلال خواب، سردرد، خر و پف، برادی‌پنه (bradypnea)، هیپرکاپنیا (hypercapnia)، هیپوکسمیا (hypoxemia) و بیدار شدن با احساس تنگی نفس است. OSA خطر تصادفات وسایل نقلیه موتوری، بیماری‌های قلبی عروقی و عوارض بی‌هوشی در حین عمل جراحی را افزایش می‌دهد.

شیوع

OSA یک بیماری بسیار شایع است که برآورد می‌شود شیوع آن در مردان حدود 15%-30% و در زنان 5%-15% باشد، بسته به دقت تعریفی که استفاده می‌شود.

OSA یک بیماری مزمن است که اگر درمان نشود، می‌تواند منجر به عوارض قلبی و ریوی غیرقابل برگشت شود. اگر مشکوک به وجود این بیماری باشیم، می‌توان آن را از طریق تغییرات قابل اصلاح در سبک زندگی، دستگاه‌های تنفسی یا جراحی درمان کرد.