بیماری های مشابه

عفونت با دیپلوکوک گرم-منفی نایسریا مننژیتیدیس (Neisseria meningitidis) مسئول مننگوکوکسمی حاد است، یک بیماری شدید که معمولاً در اپیدمی‌های کوچک رخ می‌دهد. نایسریا مننژیتیدیس از طریق قطرات تنفسی از فرد به فرد منتقل می‌شود و نازوفارنکس انسان تنها مخزن شناخته شده آن است.

سندرم دیسترس تنفسی حاد (Acute Respiratory Distress Syndrome یا ARDS) یک وضعیت التهابی خطرناک در ریه‌ها است. این سندرم با نشانه‌های بارز نارسایی تنفسی حاد هیپوکسیک (acute hypoxic respiratory failure) شناخته می‌شود که شامل تنگی نفس (dyspnea)، تنفس سریع (tachypnea)، تندتپشی (tachycardia)، سردرگمی (confusion)، تعریق شدید (diaphoresis)، کبودی (cyanosis) و شنیده شدن کراکل‌های ریوی در معاینه و رادیوگرافی قفسه سینه با نفوذهای دوطرفه و تکه‌ای در ریه‌ها است که ناشی از علل قلبی یا اضافه‌حجم نیست. این وضعیت معمولاً پس از مواجهه با یک عامل استرس‌زا بالینی یا در عرض یک هفته پس از آن مشاهده می‌شود.

Inhalational anthrax (historically known as "woolsorter's disease") is one of 4 major syndromes caused by Bacillus anthracis, an encapsulated, gram-positive, spore-forming bacillus. The other "forms" are cutaneous, gastrointestinal, and injection anthrax.

کریوگلوبولینمی‌ها به دلیل وجود ایمونوگلوبولین‌های در حال گردش هستند که در دماهای پایین‌تر از ۳۷ درجه سانتی‌گراد (۹۸.۶ درجه فارنهایت) به‌طور برگشت‌پذیر از پلاسما یا سرم رسوب می‌کنند. کریوگلوبولینمی با اختلالات سیستمیک متعددی مرتبط است.

انعقاد منتشر داخل عروقی (Disseminated Intravascular Coagulation یا DIC) به عنوان یک عارضه ثانویه در اثر طیف وسیعی از اختلالات رخ می‌دهد که شامل تروما شدید، عفونت‌ها، بدخیمی‌ها (به‌ویژه لوسمی در جمعیت اطفال)، واکنش‌های شدید به نیش مار، و ضایعات عروقی (همانژیواندوتلیومای کاپوزی‌فرم، آنژیوم‌های توفته) می‌شود. سندرم کساباخ-مریت نوع خاصی از DIC است که در آن مصرف پلاکت‌ها و عوامل انعقادی درون یک همانژیواندوتلیومای کاپوزی‌فرم یا آنژیوم توفته اتفاق می‌افتد.

اکتیما گانگرنوزوم (Ecthyma gangrenosum یا EG) به‌عنوان یک تظاهر پوستی در باکتریمیای گرم منفی شناخته می‌شود که به‌طور معمول ناشی از سودوموناس آئروژینوزا (Pseudomonas aeruginosa) است. این وضعیت عمدتاً در بیماران با نقص ایمنی مشاهده می‌شود، اما ضایعات بالینی خاص آن می‌تواند در افراد با سیستم ایمنی سالم و بدون عفونت همزمان نیز بروز کند.

هانتاویروس‌ها ویروس‌هایی با رشته RNA تک‌زنجیره‌ای هستند و به خانواده هانتاویریده (Hantaviridae) تعلق دارند. هانتاویروس بسته به نوع سویه، دو سندرم مختلف ایجاد می‌کند: سندرم ریوی هانتاویروس (HPS) و تب خونریزی‌دهنده با سندرم کلیوی (HFRS). هر دو این عفونت‌ها زئونوز بوده و جوندگان میزبان طبیعی آن‌ها هستند. عفونت طبیعی از طریق استنشاق ذرات معلق یا گردوغبار حاوی ترشحات جوندگان و همچنین از طریق گزش جوندگان منتقل می‌شود. نرخ مرگ‌ومیر HPS حدود 50 درصد است؛ در حالی که HFRS تنها 5 درصد مرگ‌ومیر دارد.

لژیونلوز به‌وسیله‌ی باکتری *لژیونلا پنوموفیلا* (Legionella pneumophila) که یک باسیل گرم منفی کوچک است و در محیط‌های آبی یافت می‌شود، ایجاد می‌گردد.

نرخ مرگ‌ومیر در بیماری فاشئیت نکروزان (necrotizing fasciitis) بالا است. درمان شامل آنتی‌بیوتیک‌های وسیع‌الطیف وریدی (IV) و دبریدمان جراحی فوری بافت‌های عفونی و غیرزنده است. بنابراین، اگر به این تشخیص فکر می‌کنید، خواندن را متوقف کرده و *همین حالا با یک جراح تماس بگیرید*.

تب کِیو (Q fever)، که با نام‌های گریپ بالکان و تب نه مایلی نیز شناخته می‌شود، یک بیماری زئونوز (zoonotic) است که توسط یک ارگانیسم شبیه به ریکتزیا (rickettsia) به نام کوکسیلا بورنتی (Coxiella burnetii) ایجاد می‌شود. این بیماری در سراسر جهان پخش شده است، اما در آفریقا، استرالیا، خاورمیانه و آمریکای مرکزی شیوع بیشتری دارد.

سپسیس (Sepsis) به عنوان نقص عملکرد اندام‌ها به دلیل واکنش غیرقابل تنظیم میزبان به عفونت تعریف می‌شود که زندگی فرد را تهدید می‌کند. شوک سپتیک (Septic shock) زیرمجموعه‌ای از سپسیس است که با ناهنجاری‌های شدید در سیستم گردش خون، سلولی و متابولیک همراه است و خطر مرگ و میر بیشتری نسبت به سپسیس به تنهایی دارد. سپسیس می‌تواند به دلیل عفونت‌های باکتریایی، قارچی، ویروسی یا انگلی رخ دهد. این وضعیت تهدیدکننده زندگی است و شناسایی و مدیریت زودهنگام آن با احیای مایعات، درمان آنتی‌بیوتیکی مناسب و کنترل منبع عفونت برای دستیابی به بهترین نتیجه ضروری است. بیماران در سنین بسیار پایین یا بالا و یا کسانی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، بیشترین خطر را دارند.

تب مالت که با نام‌های تب خرگوش، بیماری شکارچی و تب گوزن نیز شناخته می‌شود، توسط باکتری Francisella tularensis ایجاد می‌شود. این باکتری یک کوکوباسیلوس (coccobacillus) گرم-منفی هوازی و پلی‌مورفیک است که به‌طور معمول طیف وسیعی از حیوانات را آلوده می‌کند. انسان‌ها معمولاً پس از تماس مستقیم با مایعات بدن حامل‌های حیوانی، از طریق ناقلان حشرات (مانند کنه‌ها) یا از طریق غذا و آب آلوده، به این عفونت مبتلا می‌شوند. افرادی که به‌طور نزدیک با حیوانات کار می‌کنند، مانند دامپزشکان، محافظان پارک و تاکسیدرمیست‌ها، در معرض بیشترین خطر ابتلا هستند. روش‌های نادر انتقال شامل گزش گربه یا عفونت دهانی-حلقی از برداشت و فرآوری انگورهای آلوده برای شراب است. عفونت با تب مالت همچنین به‌عنوان پیامد پیوند عضو (عفونت ناشی از دهنده) توصیف شده است. انتقال از فرد به فرد گزارش نشده است؛ بنابراین، ایزولاسیون برای بیماران مبتلا به تب مالت توصیه نمی‌شود، اما به دلیل خطر انتقال ثانویه توسط بندپایان، کنترل کنه‌ها، کک‌ها، شپش‌ها و پشه‌ها ضروری است.