سپسیس (Sepsis) به عنوان نقص عملکرد اندام‌ها به دلیل واکنش غیرقابل تنظیم میزبان به عفونت تعریف می‌شود که زندگی فرد را تهدید می‌کند. شوک سپتیک (Septic shock) زیرمجموعه‌ای از سپسیس است که با ناهنجاری‌های شدید در سیستم گردش خون، سلولی و متابولیک همراه است و خطر مرگ و میر بیشتری نسبت به سپسیس به تنهایی دارد. سپسیس می‌تواند به دلیل عفونت‌های باکتریایی، قارچی، ویروسی یا انگلی رخ دهد. این وضعیت تهدیدکننده زندگی است و شناسایی و مدیریت زودهنگام آن با احیای مایعات، درمان آنتی‌بیوتیکی مناسب و کنترل منبع عفونت برای دستیابی به بهترین نتیجه ضروری است. بیماران در سنین بسیار پایین یا بالا و یا کسانی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، بیشترین خطر را دارند.

دیدگاه میکروبیولوژیک

از دیدگاه میکروبیولوژیک، عفونت‌های ناشی از باکتری‌ها (که ممکن است بیمار قبلاً با آن‌ها مستعمره شده باشد) از دلایل شایع شوک سپتیک هستند. اما بسیاری از ارگانیسم‌های دیگر از جمله قارچ‌ها، انگل‌ها و باکتری‌های با مرتبه بالاتر نیز می‌توانند موجب شوک سپتیک شوند. علائم و نشانه‌ها ممکن است به اتیولوژی خاص (مانند ذات‌الریه، منابع داخل شکمی، منابع ادراری و غیره) مربوط باشند. به طور کلی، بیماران ممکن است با تب یا هیپوترمی، تاکی‌کاردی، تاکی‌پنه و لکوسیتوز مراجعه کنند. هذیان و الیگوریا نیز ممکن است دیده شود. ارزیابی‌های آزمایشگاهی معمولاً نشانه‌های هیپوپرفیوژن اندام‌ها از جمله افزایش لاکتات، افزایش کراتینین و نتایج غیرطبیعی آزمایش‌های عملکرد کبد را نشان می‌دهند.

درمان و مدیریت

تجویز سریع درمان ضد میکروبی مناسب مهم‌ترین عامل برای بقای بیمار است. درمان حمایتی با احیای مایعات و حمایت فشاری لازم است. حذف یک محل محلی عفونت (با تخلیه یک آبسه یا برداشتن یک کاتتر وریدی عفونی) نیز اغلب برای بهبودی بیمار لازم است.