بیماری های مشابه

عوامل تاول‌زا (Vesicants) یا همان‌طور که اغلب به آن‌ها گفته می‌شود، عوامل تولید تاول، آسیب‌های پوستی مشابه سوختگی‌های حرارتی یا شیمیایی ایجاد می‌کنند. این عوامل شامل خردل‌ها (خردل گوگردی و خردل نیتروژنی)، آرسنیک‌ها (لوئیسایت) و فوسژن اکسیم هستند. از طریق اثرات خود به عنوان ترکیبات آلکیله کننده سیتوتوکسیک، به بافت‌هایی که با آن‌ها تماس پیدا می‌کنند (غشاهای مخاطی، پوست، دستگاه تنفسی و دستگاه گوارش) آسیب می‌رسانند. برخلاف عوامل بیوتروریسم که ممکن است دوره کمون طولانی (روزها تا هفته‌ها) پس از تماس داشته باشند، بیشتر علائم ناشی از عوامل تاول‌زا در عرض چند دقیقه تا چند ساعت پس از تماس ظاهر می‌شوند؛ بنابراین احتمال شناسایی نشدن انتشار آن‌ها کمتر است. با این حال، خردل‌ها که بیشترین احتمال استفاده را دارند، ممکن است تأخیری چند ساعته از زمان تماس تا بروز علائم داشته باشند.

عوامل ریوی شامل کلر (Chlorine)، فسژن (Phosgene)، دی‌فسژن (Diphosgene)، اکسیدهای نیتروژن (Oxides of Nitrogen)، کلروپیکرین (Chloropicrin) و پرفلوئوروایزوبوتیلن (Perfluoroisobutylene یا PFIB) می‌باشند. این مواد می‌توانند به صورت گاز یا آئروسل پراکنده شوند و از طریق آسیب رساندن به غشای آلوئول-مویرگی ریه اثر خود را اعمال می‌کنند. این فرآیند باعث کاهش تبادل اکسیژن و نشت مایع به داخل آلوئول‌ها شده و ادم ریوی (Pulmonary Edema) را ایجاد می‌کند.

هیدروژن فلوراید (HF) ماده‌ای بسیار سمی است که به‌طور گسترده در صنایع مختلفی از جمله نساجی، آفت‌کش‌ها و نیمه‌رساناها استفاده می‌شود. زمانی که با آب ترکیب می‌شود، به‌عنوان اسید هیدروفلوئوریک شناخته می‌شود. برای اهداف عملی، HF و اسید هیدروفلوئوریک به‌عنوان یک ماده شیمیایی یکسان در نظر گرفته می‌شوند. علاوه بر تأثیرات شدید پوستی، HF می‌تواند اثرات سیستمیک ویرانگری داشته باشد. سمیت سیستمیک می‌تواند از طریق استنشاق گاز، بخارات یا آئروسل، یا از طریق جذب از چشم‌ها، غشاهای مخاطی و پوست رخ دهد.

هیدروژن سولفید (Hydrogen sulfide) گازی سمی است که به عنوان یک عامل خفگی سلولی عمل می‌کند و مشابه سیانید (Cyanide) است. این گاز بوی تند تخم‌مرغ فاسد دارد. هیدروژن سولفید در برخی صنایع مورد استفاده قرار می‌گیرد و به صورت طبیعی در محیط به عنوان محصول جانبی تجزیه مواد آلی، فاضلاب، چشمه‌های گوگردی و گاز طبیعی یافت می‌شود.

گیاه کرچک در سراسر جهان یافت می‌شود و دانه‌های آن برای تولید روغن کرچک که در صنایع مختلف از جمله تولید و صنعت غذا مورد استفاده قرار می‌گیرد، فرآوری می‌شود. اهمیت این گیاه به عنوان ماده‌ای بالقوه برای آسیب رساندن یا کشتن دیگران، به ارتباط آن با *ریسین* (ricin)، یک سم شیمیایی مشتق شده از دانه گیاه کرچک، برمی‌گردد.

مشابه مسمومیت با ریسین (ricin)، مسمومیت با آبرین (abrin) می‌تواند منجر به گاستروانتریت (gastroenteritis) مرگبار، خونریزی دستگاه گوارش (gastrointestinal hemorrhage)، تغییرات وضعیت ذهنی و/یا آسیب عصبی شود. آبرین یک سم طبیعی است که در دانه‌های جی‌کریتی (jequirity beans) یا نخودهای زینتی (rosary peas) یافت می‌شود. دانه‌های جی‌کریتی گاهی در جواهرات مهره‌ای استفاده می‌شوند. بلع تصادفی حتی یک دانه می‌تواند کشنده باشد.

انتروتوکسین استافیلوکوک B (SEB) یک توکسین طبیعی است که توسط باکتری استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) تولید می‌شود. این توکسین یکی از شایع‌ترین انواع مسمومیت‌های غذایی را که به شکل گاستروانتریت خود محدود شونده است، ایجاد می‌کند و در شرایط طبیعی معمولاً هنگام مصرف غذاهای نگهداری نشده به درستی وارد بدن می‌شود. انتقال SEB از فردی به فرد دیگر رخ نمی‌دهد.