بیماری های مشابه

گازهای آمونیاک بی‌آب (Anhydrous Ammonia)، دی‌اکسید گوگرد (Sulfur Dioxide)، و اسید هیدروکلریک (Hydrochloric Acid) همه زمانی که با پوست و غشاهای مخاطی تماس پیدا می‌کنند، اسیدها یا بازهای بسیار خورنده‌ای تشکیل می‌دهند و سوختگی‌های شدید شیمیایی ایجاد می‌کنند.

CS، CN (که به نام میس نیز شناخته می‌شود)، OC (که به نام اسپری فلفل نیز شناخته می‌شود) و CR به عنوان گاز اشک‌آور یا لاکریماتورها شناخته می‌شوند و به عنوان عوامل کنترل شورش برای ناتوان‌سازی موقت افرادی که در معرض آن‌ها قرار می‌گیرند، استفاده می‌شوند. این مواد به دلیل داشتن مقدار LCt50* بالا و Ct50 موثر پایین، نسبتاً ایمن هستند و اثرات آن‌ها پس از حذف عامل کوتاه‌مدت است.

هیدرازین‌ها (Hydrazines) شامل ۱،۲-دی‌متیل‌هیدرازین (1,2-Dimethylhydrazine)، ۱،۱-دی‌متیل‌هیدرازین (1,1-Dimethylhydrazine) و هیدرازین (Hydrazine) ترکیبات نیتروژنی بسیار سمی هستند که بی‌رنگ بوده و بویی شبیه به آمونیاک یا ماهی دارند. هیدرازین در بسیاری از صنایع از جمله پالایش نفت، فرآوری عکس، تولید نیمه‌رساناها، لحیم‌کاری و ساخت تسلیحات کاربرد دارد. هیدرازین‌ها همچنین جزء سوخت موشک هستند و علاوه بر آن، در برخی داروها از جمله هیدرالازین (Hydralazine)، ایزونیازید (Isoniazid) و فنلزین (Phenelzine) یافت می‌شوند. این ماده گاهی در سایت‌های زباله‌های خطرناک نیز یافت می‌شود. تماس با هیدرازین ممکن است از طریق استنشاق آئروسل، بلع مایع یا جذب پوستی رخ دهد. پیامدهای تماس بسیار شدید است و ممکن است به مرگ منجر شود.

هیدروژن فلوراید (HF) ماده‌ای بسیار سمی است که به‌طور گسترده در صنایع مختلفی از جمله نساجی، آفت‌کش‌ها و نیمه‌رساناها استفاده می‌شود. زمانی که با آب ترکیب می‌شود، به‌عنوان اسید هیدروفلوئوریک شناخته می‌شود. برای اهداف عملی، HF و اسید هیدروفلوئوریک به‌عنوان یک ماده شیمیایی یکسان در نظر گرفته می‌شوند. علاوه بر تأثیرات شدید پوستی، HF می‌تواند اثرات سیستمیک ویرانگری داشته باشد. سمیت سیستمیک می‌تواند از طریق استنشاق گاز، بخارات یا آئروسل، یا از طریق جذب از چشم‌ها، غشاهای مخاطی و پوست رخ دهد.

هیدروژن سولفید (Hydrogen sulfide) گازی سمی است که به عنوان یک عامل خفگی سلولی عمل می‌کند و مشابه سیانید (Cyanide) است. این گاز بوی تند تخم‌مرغ فاسد دارد. هیدروژن سولفید در برخی صنایع مورد استفاده قرار می‌گیرد و به صورت طبیعی در محیط به عنوان محصول جانبی تجزیه مواد آلی، فاضلاب، چشمه‌های گوگردی و گاز طبیعی یافت می‌شود.

عوامل ریوی شامل کلر (Chlorine)، فسژن (Phosgene)، دی‌فسژن (Diphosgene)، اکسیدهای نیتروژن (Oxides of Nitrogen)، کلروپیکرین (Chloropicrin) و پرفلوئوروایزوبوتیلن (Perfluoroisobutylene یا PFIB) می‌باشند. این مواد می‌توانند به صورت گاز یا آئروسل پراکنده شوند و از طریق آسیب رساندن به غشای آلوئول-مویرگی ریه اثر خود را اعمال می‌کنند. این فرآیند باعث کاهش تبادل اکسیژن و نشت مایع به داخل آلوئول‌ها شده و ادم ریوی (Pulmonary Edema) را ایجاد می‌کند.

مسمومیت با دی‌اکسید گوگرد (Sulfur dioxide poisoning) معمولاً ناشی از قرار گرفتن در معرض استنشاقی یا هوابرد این ماده شیمیایی است که باعث ایجاد درد سوزشی در غشاهای مخاطی، اشک‌ریزش، سرفه و خس‌خس سینه می‌شود. این حالت می‌تواند بیماری‌های ریوی زمینه‌ای مانند آسم و بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD) را تشدید کند. تماس موضعی با دی‌اکسید گوگرد ممکن است واکنشی مشابه با یخ‌زدگی ایجاد کند.

عوامل عصبی مانند تابون (GA)، سارین (GB)، سومان (GD)، سیکلوسارین (GF)، متیل‌فسفونوتیوات (VX) و همچنین نوویچوک، مواد شیمیایی بسیار قوی‌ای هستند که اثرات آن‌ها عمدتاً به دلیل تجمع بیش از حد استیل‌کولین در سیناپس‌های عصبی و گانگلیون‌ها به علت مهار آنزیم استیل‌کولین‌استراز (AChE) می‌باشد. این عوامل در میزان فرّاریت و زمانی که AChE به‌طور غیرقابل بازگشت متصل می‌شود (پیری) متفاوت هستند. عوامل کمتر فرار احتمالاً در محیط و بر روی سطوحی که در معرض قرار گرفته‌اند، پایدارتر خواهند بود (برای مثال، اگر افراد مایعات روغنی روی لباس‌هایشان داشته باشند). برای واکنش اولیه بالینی، با این حال، درمان در هر صورت عمدتاً یکسان است، صرف نظر از عامل.