بیماری های مشابه

زگیل‌های دهانی، که به عنوان پاپیلوم‌ها (papillomas) نیز شناخته می‌شوند، پاپول‌ها و پلاک‌های کوچک، نرم، صورتی یا سفید و کمی برجسته‌ای هستند که در مخاط باکال، لثه‌ای، یا لبی، زبان، یا کام سخت ظاهر می‌شوند. این زگیل‌ها در طی هفته‌ها تا ماه‌ها رشد می‌کنند و علت آن‌ها ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) است. بیش از ۴۰ نوع HPV می‌تواند مخاط را آلوده کند. این ویروس سلول‌های اپیتلیال را آلوده کرده و می‌تواند به صورت یک عفونت نهفته بلندمدت باقی بماند که ممکن است دوباره فعال شود یا به طور فعال حتی به صورت تحت بالینی پایدار بماند. زگیل‌های دهانی ممکن است از طریق انتقال جنسی دیجیتال یا دهانی-تناسلی ایجاد شوند. کندیلوم‌های اکیومیناتا (Condyloma acuminata) از طریق انتقال جنسی منتقل می‌شوند و معمولاً ۱ تا ۳ ماه پس از تماس با یک شریک آلوده ظاهر می‌شوند و در دهان به اشکال مختلفی بروز می‌کنند.

**پریودنتیت (Periodontitis)** یک عفونت شدید لثه است که بافت‌ها و استخوان‌های حامی دندان‌ها (پریودنشیوم) را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری در کودکان نادر و در نوجوانان و بزرگسالان شایع‌تر است.

ژنژیویت دِسکواماتیو (Desquamative gingivitis)، که به عنوان ژنژیواستوماتیت فرسایشی (erosive gingivostomatitis) نیز شناخته می‌شود، به واکنش‌هایی در مخاط دهان اشاره دارد که با پوسته‌ریزی اپیتلیوم، ضایعات وزیکولوبولوس (vesiculobullous lesions)، اریتم (erythema) و/یا فرسایش لثه مشخص می‌شود. ژنژیویت دِسکواماتیو یک تشخیص خاص نیست و تشخیص افتراقی آن گسترده است. این تشخیص‌ها می‌توانند از درماتیت تحریک‌آمیز، ژنژیویت ناشی از جسم خارجی و واکنش‌های آلرژیک (شامل درماتیت تماسی لیکنوئیدی، واکنش دارویی لیکنوئیدی و فوران دارویی ثابت) تا شرایط خودالتهابی (شامل لیکن پلان، اریتم مولتی‌فرم، لوپوس اریتماتوز [معمولاً لوپوس اریتماتوز دیسکوئید] و بیماری پیوند علیه میزبان) و بیماری‌های تاولی خودایمنی (شامل پمفیگوس ولگاریس، پمفیگوئید مخاطی، پمفیگوس پارانوپلاستیک، اپیدرمولیز بولوزا آکویزیتا و درماتوز تاولی خطی IgA) متغیر باشند. شرایطی که مسئول اکثر موارد هستند شامل لیکن پلان دهانی، پمفیگوئید مخاطی و پمفیگوس ولگاریس می‌باشند.

هرپس دهانی‌صورتی (Orofacial herpes)، که به عنوان زخم‌های سرد (cold sores) یا تاول‌های تب (fever blisters) نیز شناخته می‌شود، عمدتاً توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع ۱ (HSV-1) ایجاد می‌شود، اما ممکن است توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع ۲ (HSV-2) نیز ایجاد شود. این وضعیت بسیار مسری است و از طریق تماس مستقیم یا تماس با ترشحات افراد بدون علامتی که ویروس را منتقل می‌کنند، پخش می‌شود. ابتلا در دوران کودکی از طریق تماس کودک با کودک یا بوسه والدین رایج است.

بیماری ژنژیویت اولسراتیو نکروزان (Necrotizing ulcerative gingivitis) که به‌طور معمول با نام‌های دهان خندقی (trench mouth) یا آنژین ونسان (Vincent angina) شناخته می‌شود، یک بیماری پریودنتال است. این بیماری با علائمی مانند لثه‌های دردناک، اریتماتوز (erythematous)، خونریزی‌کننده، بوی بد دهان و نکروز و اولسر (زخم) در بافت همبند لثه مشخص می‌شود. سایر علائم و نشانه‌ها شامل احساس ناخوشی، تب، لنفادنوپاتی گردنی (cervical lymphadenopathy) و حضور باکتری‌های فوزوباکتر (fusobacteria) و اسپیروکت‌های دهانی (oral spirochetes) است. این بیماری به‌ندرت در مناطق توسعه‌یافته رخ می‌دهد و بیشتر در مناطق در حال توسعه و در ارتباط با تغذیه نامناسب و بهداشت دهان و دندان ضعیف، با شروع در دوران کودکی و نوجوانی مشاهده می‌شود. سایر عوامل خطر شامل سیگار کشیدن، پاسخ ایمنی مختل و استرس هستند. در صورت عدم درمان، ممکن است به نکروز بافت‌های صورت، همانند نوما (noma) یا کانکروم اوریس (cancrum oris)، پیشرفت کند.

بیماری کادون (Cowden disease) یا سندرم هامارتوم و نئوپلازی چندگانه، یک سندرم نادر اتوزومال غالب است که به علت جهش در ژن PTEN ایجاد می‌شود. برخی از بیماران دارای جهش افزایش عملکرد در WWP1 هستند که منجر به غیرفعال‌سازی PTEN می‌شود. ضایعات هامارتوماتوز متعدد با تمایل به بدخیمی در هر عضوی از بدن همراه هستند، اما به‌ویژه در سینه و تیروئید مشاهده می‌شوند.

نوما، که با نام کنکروم اوریس (cancrum oris) نیز شناخته می‌شود، یک عفونت مخرب پلی‌باکتریال دهانی است که به‌طور معمول در کودکان فقیر کشورهای در حال توسعه رخ می‌دهد، جایی که دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی، تغذیه مناسب و شرایط زندگی بهداشتی محدود است.