بیماری های مشابه

شکستگی‌های فالانژ (Phalanx) ناشی از تروما (trauma) حاد به دست می‌باشند.

تبخال هرپسی که به آن هرپس سیمپلکس دیجیتال (digital herpes simplex)، تبخال انگشتی یا تبخال دست نیز گفته می شود، یک عفونت ویروسی دردناک است که در انگشتان دست یا اطراف ناخن ها ایجاد می شود. هرپتیک ویتلو ناشی از عفونت با ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) است. راه های مراقبت هرپتیک ویتلو (عقربک هرپسی)، راه های درمان هرپتیک ویتلو (عقربک هرپسی)

Ingrown toenails (onychocryptosis) are common nail complaints and may occur at any age. They result from the penetration of the nail plate into the skin. There are 2 types of ingrown toenails: lateral and distal.

عفونت انگشت (Felon) یک عفونت حاد در پالپ (pulp) نوک انگشت است. به همراه پارونیشیا (paronychia)، این دو نوع عفونت یک‌سوم از کل عفونت‌های دست را تشکیل می‌دهند. سلولیت (cellulitis) ممکن است به تشکیل آبسه منجر شود، که این وضعیت در محفظه‌های کوچک و محدود پالپ نوک انگشت که توسط تیغه‌های فیبروزی عمودی شکل گرفته‌اند، رخ می‌دهد. شایع‌ترین عاملی که به عفونت انگشت منجر می‌شود، آسیب‌های نفوذی همراه با ورود باکتری است، اگرچه پارونیشیای درمان‌نشده نیز می‌تواند به عفونت انگشت منجر شود. انگشت شست و انگشت اشاره بیشتر درگیر می‌شوند. استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) شایع‌ترین عامل ایجادکننده عفونت انگشت است.

*علل / مکانیسم آسیب شایع:* استئومیلیت (Osteomyelitis) عفونت استخوان است. در بیماران کودکان، معمولاً به دلیل انتشار هماتوژن (hematogenous spread) باکتری‌ها به استخوان ایجاد می‌شود که اغلب ناحیه متافیزیال (metaphyseal) استخوان‌های بلند را درگیر می‌کند. دیگر مکانیسم‌ها شامل انتشار مجاورتی از عفونت‌های همجوار مانند سلولیت (cellulitis) یا تلقیح مستقیم پس از تروما یا جراحی هستند.

پمفیگوس ولگاریس (Pemphigus vulgaris - PV) یک بیماری خودایمنی تاولی اکتسابی است که پوست و غشاهای مخاطی را درگیر می‌کند. این بیماری با حضور آنتی‌بادی‌های خودی ایمونوگلوبولین G (IgG) علیه دسموگلئین (Desmoglein - Dsg)، که یک مولکول سطحی سلول کراتینوسیت است، مشخص می‌شود و باعث اختلال در چسبندگی سلول‌های کراتینوسیت می‌شود. آنتی‌ژن‌های هدف در پمفیگوس ولگاریس، Dsg1 و Dsg3 هستند. در نوع مخاطی-جلدی، آنتی‌بادی‌های خودی علیه Dsg1 و Dsg3 حضور دارند، در حالی که نوع غالب مخاطی پمفیگوس ولگاریس با آنتی‌بادی‌های خودی علیه Dsg3 شناخته می‌شود.

همانژیوم مویرگی لوبولار (Lobular capillary hemangiomas)، که به عنوان گرانولوم پیوژنیک (pyogenic granulomas) نیز شناخته می‌شوند، ضایعات عروقی خوش‌خیم و به سرعت رشد کننده‌ای هستند که معمولاً به صورت تکی ظاهر می‌شوند. علت‌شناسی (etiology) این ضایعات ناشناخته است. این ضایعات ممکن است درون دیگر ناهنجاری‌های عروقی مانند همانژیوم‌های بزرگ‌تر یا تلانژکتازی‌های سطحی (superficial telangiectases) ایجاد شوند. تروما (trauma) نیز می‌تواند به بروز این ضایعات منجر شود. هنگامی که بیش از یک گرانولوم پیوژنیک وجود دارد، ممکن است به صورت خوشه‌ای یا آگمیناته (agminated) باشند.

پسوریازیس پوسچولار (Pustular psoriasis) زیرگروهی از پسوریازیس است که با حضور پوسچول‌های استریل بر روی پایه‌ای گسترده از اریتم (erythematous base) مشخص می‌شود. این بیماری در دوران کودکی نادر است. پسوریازیس پوسچولار، به‌ویژه در شکل حاد، می‌تواند یک بیماری التهابی شدید باشد که نیاز به بستری و درمان تهاجمی دارد. زیرگروه‌های مشخصی از این بیماری توصیف شده‌اند که شامل پسوریازیس پوسچولار سیستمیک حاد/عمومی (generalized pustular psoriasis)، آکرو درماتیت هالوپو (acrodermatitis of Hallopeau)، و پوسچولوزیس کف‌دست و کف‌پا (palmoplantar pustulosis) می‌باشند. ارتباطات ژنتیکی شامل آنتاگونیست گیرنده اینترلوکین ۳۶ (interleukin-36 receptor antagonist - IL36RN)، پروتئین آداپتور هسته‌ای کراتینوسیت NF-κB، CARD14، و کمپلکس پروتئین آداپتور ۱، زیرواحد ۳ (AP1S3) در جمعیت‌های اروپایی، آسیایی و پاکستانی کشف شده است. این ممکن است در حالت هموزیگوت مرکب یا هتروزیگوت ساده به ارث برسد. پوسچولوزیس کف‌دست و کف‌پا کمترین ارتباط را با پسوریازیس ولگاریس و جهش‌های این ژن‌ها دارد. جهش‌های IL36RN بیشتر با شروع زودهنگام پسوریازیس پوسچولار مرتبط هستند. جهش‌های SERPINA1 و SERPINA3 نیز با پسوریازیس پوسچولار ارتباط دارند. دیابت، فشارخون و تیروئیدیت خودایمنی به‌عنوان ارتباطات بالقوه در بزرگسالان گزارش شده‌اند. عواملی که به سندرم متابولیک کمک می‌کنند ممکن است در کودکی ظاهر شوند، و در صورت شناسایی، فرصتی برای مداخله زودهنگام فراهم می‌کنند.

Acrodermatitis continua of Hallopeau (ACH، که به نام‌های آکرو درماتیت پیوسته و درماتیت ریپنس نیز شناخته می‌شود) یک زیرگروه نادر از پسوریازیس پوسچولر (pustular psoriasis) است. این بیماری معمولاً با ظهور پوسچول‌های (pustules) دردناک و عودکننده در یک یا چند انگشت انتهایی بروز می‌کند. در نواحی درگیر، پوسچول‌ها جای خود را به پلاک‌های فلس‌دار پسوریازیفورم (psoriasiform plaques) می‌دهند و این پلاک‌ها به نوبه خود پوسچول‌های جدیدی ایجاد می‌کنند. ضایعات ممکن است به سمت پروگزیمال گسترش یافته و نواحی وسیع‌تری از دست‌ها، پاها و ساعد را درگیر کنند. ACH ممکن است بستر ناخن و فالانکس انتهایی را نیز درگیر کند که منجر به انیکولیزیس (onycholysis)، آنونیشیا (anonychia) و استئولیزیس (osteolysis) فالانکس انتهایی می‌شود.

آرتریت واکنشی (که قبلاً به عنوان بیماری یا سندرم رایتر شناخته می‌شد) نوعی اسپوندیلوآرتروپاتی (spondyloarthropathy) است که پس از عفونت‌های دستگاه گوارش یا دستگاه تناسلی-ادراری رخ می‌دهد. همانند دیگر اسپوندیلوآرتروپاتی‌ها، آرتریت واکنشی با آنتی‌ژن لوکوسیت انسانی (HLA)-B27 مرتبط است.

کیست میکسوئید که به عنوان کیست مخاطی دیجیتال یا کیست کاذب نیز شناخته می‌شود، رشد ضایعه ای است که معمولاً روی انگشت دست یا پا نزدیک ناخن ایجاد می‌شود. اعتقاد بر این است که این کیست ها زمانی تشکیل می شوند که پوشش مفصل اطراف انگشت یا انگشت پا تحلیل می رود. کیست های میکسوئید در انگشتان دست بیشتر از انگشتان پا ایجاد می شوند. اعتقاد بر این است که آنها با استئوآرتریت، یک بیماری دژنراتیو مفصلی مرتبط هستند. راه های درمان کیست میکسوئید، راه های تشخیص کیست میکسوئید، راه های مراقبت کیست میکسوئید

اونیکومایکوزیس که معمولا به عنوان عفونت قارچی ناخن شناخته می شود، عفونت ناخن های دست و پا توسط انواع قارچ، کپک و مخمر است. عفونت های قارچی ناخن بسیار شایع هستند و تقریباً نیمی از اختلالات ناخن را تشکیل می دهند. در رایج‌ترین شکل عفونت‌های قارچی ناخن، قارچ در زیر ناخن رشد می‌کند و در امتداد بستر ناخن و شیارهای کناره‌های ناخن پخش می‌شود. راه های درمان عفونت قارچی ناخن، راه های مراقبت از عفونت قارچی ناخن، راه های تشخیص عفونت قارچی ناخن

سیفلیس اولیه (Primary Syphilis) یک عفونت مقاربتی (STI) است که زمانی ایجاد می شود که یک باکتری به نام ترپونما پالیدوم به پوست آسیب پذیر مانند روی اندام تناسلی یا غشای مخاطی دهان یا مقعد نفوذ کند. سیفلیس اولیه معمولاً از طریق تماس جنسی به دیگران منتقل می شود، اما می تواند از یک فرد باردار آلوده به جنین متولد نشده خود نیز منتقل شود. 3 مرحله عفونت وجود دارد: سیفلیس اولیه، سیفلیس ثانویه و سیفلیس سوم. درمان عفونت در مرحله اولیه مهم است، در غیر این صورت عفونت پیشرفت می کند و ممکن است به سیستم عصبی و قلب آسیب برساند و منجر به مرگ زودرس شود. سیفلیس در صورت درمان به موقع قابل درمان است. عفونت التیام یافته احتمال ابتلای دوباره شما را از بین نمی برد، به این معنی که می توانید دوباره آلوده شوید.