علل / مکانیزم آسیب معمول:
شکستگی‌های فالانژ (Phalanx) ناشی از تروما (trauma) حاد به دست می‌باشند.
سابقه و تظاهرات کلاسیک:
بیمار با یک رویداد تحریک‌کننده در دست مراجعه می‌کند که می‌تواند شامل خرد شدن، پیچش، فشرده‌سازی، ضربه، نفوذ یا سایر مکانیزم‌های آسیب حاد باشد. به طور معمول، تورم، کبودی (ecchymosis) و حساسیت نقطه‌ای حاد با یا بدون تغییر شکل قابل مشاهده وجود دارد.
شیوع:
- می‌تواند در هر سنی رخ دهد، هرچند ۷۰٪ موارد بین سنین ۱۱ تا ۴۵ سال اتفاق می‌افتد.
- ۵۸٪ موارد در مردان بیشتر است.
- شکستگی‌های فالانژ ۱۰٪ از کل شکستگی‌ها را تشکیل می‌دهند.
- انگشتان مرزی بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرند.
- فالانژ دیستال (distal phalanx) شایع‌ترین فالانژ آسیب‌دیده است.
پاتوفیزیولوژی:
فالانژ دیستال
- شکستگی‌ها می‌توانند شامل نوک (tuft)، شفت یا سطح مفصلی باشند.
- شکستگی‌های نوک اغلب با آسیب به بافت نرم اطراف همراه هستند و باید به عنوان باز با آسیب به بستر ناخن در نظر گرفته شوند (به شکستگی سیمور مراجعه کنید).
- شکستگی‌های شفت ممکن است دارای جهت‌گیری عرضی یا طولی باشند.
- شکستگی‌های داخل مفصلی ممکن است منجر به جدا شدن تاندون شوند:
- انگشت مالت (Mallet finger) – جدا شدن تاندون انتهایی اکستنسور از لبه پشتی فالانژ دیستال.
- انگشت جرس (Jersey finger) – جدا شدن تاندون فلکسور دیژیتوروم پروفوندو (flexor digitorum profundus) از لبه ولار فالانژ دیستال.
فالانژ میانی
- به سر فالانژی، گردن، شفت، پایه و شکستگی‌های پیلون تقسیم می‌شود.
- زاویه‌دار شدن بر اساس مکان شکستگی در ارتباط با فلکسور دیژیتوروم سوپرفیشیالیس (FDS) و محل اتصال تاندون اکستنسور مرکزی تعیین می‌شود.
فالانژ پروگزیمال
- همانند فالانژ میانی، به سر فالانژی، گردن، شفت، پایه و شکستگی‌های پیلون تقسیم می‌شود.
- معمولاً منجر به زاویه‌دار شدن ولار قله بر اساس خمیدگی قطعه پروگزیمال از کشش عضلات بین‌استخوانی و امتداد قطعه دیستال از نیروهای لغزش مرکزی می‌شود.
سیستم درجه‌بندی / طبقه‌بندی:
طبقه‌بندی شکستگی سالتر-هریس برای شکستگی‌های کودکان
- نوع I: فقط از طریق فیزیس
- نوع II: از طریق متافیزیس و فیزیس
- نوع III: از طریق اپی‌فیزیس و فیزیس
- نوع IV: از طریق اپی‌فیزیس، فیزیس و متافیزیس
- نوع V: آسیب خرد شده به فیزیس
طبقه‌بندی شکستگی سر مفصلی فالانژی وایس و هستینگز
- کلاس I: شکستگی پایدار بدون جابه‌جایی
- کلاس II: شکستگی ناپایدار یک‌کوندیلار
- کلاس III: شکستگی بی‌کوندیلار، خردشده