بیماری های مشابه

بیماری دوپویترن (Dupuytren disease) یک وضعیت فیبروپرولیفراتیو است که آپونوروز کف‌دستی (palmar aponeurosis) را درگیر می‌کند.

بیماری پیرونی (Peyronie Disease) یا انحنای غیرطبیعی آلت تناسلی مردانه، سفت شدن بخش پشتی آلت تناسلی با علتی ناشناخته است. در مراحل اولیه از نظر بافت‌شناسی، نفوذ التهابی مزمن پیرامون عروق خونی بین تونیکا آلبوژینه (tunica albuginea) و سینوزوئیدهای جسم غاری (corpora cavernosa) و هیپرپلازی سلول‌های اندوتلیال مشاهده می‌شود. با گذشت زمان، تکثیر بافت همبند فیبری و به‌ندرت استخوان‌سازی رخ می‌دهد. تونیکا آلبوژینه غشایی است که اتاقک‌های اسفنجی (جسم غاری) آلت تناسلی را در بر می‌گیرد. جسم غاری مجموعه‌ای از بافت نعوظی با فضاهای بزرگ است که قابلیت پر شدن با خون را دارد. یکی از وظایف تونیکا آلبوژینه تسهیل در به دام انداختن خون در جسم غاری و در نتیجه حفظ نعوظ آلت تناسلی است.

فاسیای پلانتار (Plantar Fasciitis)، که به‌عنوان فاسیوپاتی پلانتار (Plantar Fasciopathy) نیز شناخته می‌شود، به التهاب فاسیای پلانتار، یعنی نوار فیبری واقع در کف پا، اطلاق می‌شود. این بیماری شایع‌ترین علت درد پاشنه پلانتار است و معمولاً درد در ناحیه داخلی پاشنه در سطح کف پا رخ می‌دهد. این وضعیت ممکن است یک‌طرفه یا دوطرفه باشد. علاوه بر درد پا یا پاشنه، این بیماری با ضخیم شدن فاسیای پلانتار نیز مشخص می‌شود.

جای زخم‌ها نتیجه فرآیند بهبود پوست هستند که در اثر ترمیم بیش از حد پس از بیماری، آسیب، برش جراحی، یا زخم‌های خودایجاد شده به وجود می‌آیند. تشکیل جای زخم شامل سه مرحله التهاب (inflammation)، تکثیر (proliferation)، و بلوغ (maturation) است.

کلوئیدها گرهک‌های متراکم و ضخیم (برجستگی‌های جامد و برجسته که در لمس محکم هستند) یا پلاک‌ها (نواحی برجسته یا ناهموار بزرگ‌تر از ناخن شست) هستند که معمولاً در مناطقی از پوست با آسیب دیدگی قبلی (مانند سوختگی، بریدگی و سوراخ‌ها) یافت می‌شوند. آنها ممکن است خود به خود روی پوست سالم ایجاد شوند. در طی هفته‌ها تا ماه‌ها، کلوئیدها می‌توانند دردناک و خارش‌دار شوند و ممکن است تا حدود 30 سانتی‌متر بزرگ شوند. آنها می توانند تغییر شکل دهند و افراد مبتلا به کلوئید اغلب به دنبال حذف آن هستند. راه های درمان کلوئید، راه های مراقبت کلوئید، راه های تشخیص کلوئید

سارکوم اپیتلیوئید (Epithelioid Sarcoma) یک تومور نادر و بدخیم بافت نرم است. این نوع سارکوم کمتر از ۱٪ از کل سارکوم‌های بافت نرم را تشکیل می‌دهد. سارکوم اپیتلیوئید می‌تواند شبیه به دیگر بیماری‌های پوستی باشد و تشخیص آن را پیچیده کند.

نوروفیبروم‌های منفرد (Solitary neurofibromas) تومورهای خوش‌خیم با مرز مشخص و بدون کپسول از بافت‌های نورومزانشیمی (neuromesenchymal tissue) شامل سلول‌های شوان (Schwann cells)، سلول‌های دور عصبی (perineural cells)، فیبروبلاست‌ها (fibroblasts) و ماست‌سل‌ها (mast cells) همراه با آکسون‌های عصبی هستند. این تومورها به صورت پاپول‌ها یا ندول‌های لاستیکی و به رنگ پوست یا بنفش ظاهر می‌شوند و معمولاً بدون علامت هستند. نوروفیبروم‌های منفرد می‌توانند در هر نقطه از بدن ایجاد شوند. این تومورها عمدتاً در بزرگسالی و اواخر نوجوانی بروز می‌کنند و نشانه‌ای از نوروفیبروماتوز (neurofibromatosis) نیستند. تفاوتی در بروز این تومورها بین جنسیت‌ها وجود ندارد.

ملانوما یک بدخیمی تهاجمی از ملانوسیت‌ها است. این نوع سرطان می‌تواند در نواحی مختلفی که ملانوسیت‌ها حضور دارند، از جمله روی پوست، غشاهای مخاطی، اطراف دستگاه ناخن (ملانوما ناخن) و در چشم ایجاد شود.

کیست‌های گانگلیون (Ganglion cysts) تومورهای خوش‌خیم بافت نرم هستند که بیشتر در پشت مچ دست و روی انگشتان ظاهر می‌شوند، اگرچه ممکن است هر مفصلی را تحت تأثیر قرار دهند. این کیست‌ها ممکن است به صورت تورم یا درد مفصلی بروز کنند. کیست‌های گانگلیون بیشتر در بیماران بین ۲۰ تا ۴۰ سال شایع هستند، اما می‌توانند در هر گروه سنی نیز رخ دهند.