بیماری های مشابه

فئوکروموسیتوما (Pheochromocytoma) یک نئوپلاسم نادر مترشحه کاته‌کولامین با منشاء آدرنال است؛ وقتی که این تومور خارج از غده آدرنال باشد، به آن پاراگانگلیوما (Paraganglioma) گفته می‌شود. فئوکروموسیتوما به عنوان "بزرگترین تقلیدگر" شناخته می‌شود، زیرا علائم بالینی آن شباهت زیادی به بسیاری از شرایط دیگر دارد. تا ۱۵٪ از بیماران ممکن است بدون علائم باشند. شایع‌ترین علائم شامل فشار خون بالا (Hypertension) (از جمله فشار خون ناپایدار)، تپش قلب، تعریق زیاد، سردرد شدید، لرزش، رنگ‌پریدگی و تنگی نفس است. علائم غیرمعمول شامل اضطراب، درد شکم، تهوع، استفراغ، یبوست، بی‌خوابی و کاهش وزن است. شیوع فئوکروموسیتوما در بیماران مبتلا به فشار خون کمتر از ۰.۲٪ است. به ندرت، پاراگانگلیوما ممکن است در قلب رخ دهد. عوارض قلبی عروقی ناشی از افزایش کاته‌کولامین نادر است اما می‌تواند به کاردیومیوپاتی استرسی منجر شود. علائم بالینی با دوره کوتاه مدت علائم (مانند ۱۵-۲۰ دقیقه) که ممکن است چندین بار در روز تکرار شود، مشخص می‌شود. فعالیت بدنی (ورزش متوسط تا شدید) یا حرکات روده ممکن است علائم را تحریک کند. گاهی اوقات فئوکروموسیتوما به طور تصادفی در طی بررسی‌ها کشف می‌شود.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

سندرم شوگرن (Sjögren syndrome یا SS) یک بیماری خودایمنی است که غدد برون‌ریز را تحت تأثیر قرار می‌دهد و منجر به نفوذ التهابی در غدد اشکی و بزاقی می‌شود. این اختلال عملکرد غدد، باعث خشکی چشم‌ها (xerophthalmia) و کراتوکنژنکتیویت سیکا (keratoconjunctivitis sicca) در چشم‌ها و خشکی دهان (xerostomia) می‌گردد.

سیرنگومیلی (Syringomyelia) به وجود حفره یا سیری‌نکس (syrinx) درون نخاع گفته می‌شود که می‌تواند به مرور زمان گسترش یابد. اگرچه پاتوفیزیولوژی (pathophysiology) پایه‌ای این بیماری به طور کامل درک نشده است، اما اعتقاد بر این است که سیرنگومیلی به دلیل جریان غیرطبیعی مایع مغزی نخاعی (CSF) شکل می‌گیرد و این گرادیان فشار نامناسب باعث تجمع مایع در نخاع می‌شود. سیرنگومیلی اکتسابی ممکن است ناشی از هیدروسفالی (hydrocephalus)، عفونت، التهاب، تروما یا آسیب نخاعی، تومورهای داخل‌نخاعی یا خارج‌نخاعی، تنگی کانال نخاعی، ناهنجاری‌های عروقی یا اختلالات استخوانی باشد. به طور کلی، شیوع سیرنگومیلی در سراسر جهان متفاوت است و حدوداً بین ۲ تا ۸ نفر در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر متغیر است. سن شروع بیماری بسته به علت آن متفاوت است.

نوروپاتی دیابتی (Diabetic neuropathy) یکی از عوارض مزمن و پاتولوژیک مرتبط با دیابت ملیتوس (diabetes mellitus) است که در اثر آسیب عصبی ناشی از صدمه میکروواسکولار (microvascular injury) به عروق خونی کوچک که اعصاب را تغذیه می‌کنند، به وجود می‌آید و منجر به اختلال در عملکرد اعصاب حسی و حرکتی محیطی و/یا اعصاب خودمختار می‌شود. اگرچه معمولاً اعصاب دورتر و کوچک‌تر را تحت تأثیر قرار می‌دهد، انفارکتوس اعصاب بزرگ پروگزیمال نیز می‌تواند رخ دهد.

نوروپاتی ارثی اپتیک لبر (Leber hereditary optic neuropathy یا LHON)، که به نام آتروفی اپتیک لبر (Leber optic atrophy) نیز شناخته می‌شود، یک بیماری ارثی عصب بینایی است که توسط جهش‌های ژنتیکی در میتوکندری ایجاد می‌شود. این بیماری شایع‌ترین اختلال ارثی میتوکندریایی است و به طور کلاسیک جوانان مرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری به صورت نوروپاتی اپتیک یک‌طرفه و پیشرونده ظاهر می‌شود که در نهایت پس از ماه‌ها یا سال‌ها به دوطرفه تبدیل می‌شود.

سندرم تاکی‌کاردی ارتواستاتیک وضعیتی (Postural orthostatic tachycardia syndrome یا POTS) به عنوان یک اختلال تنظیم وضعیت ارتواستاتیک شناخته می‌شود. ویژگی اصلی POTS، پاسخ غیرطبیعی خودمختار (autonomic) است که در وضعیت ایستاده رخ می‌دهد و منجر به ناتوانی ارتواستاتیک (orthostatic intolerance) می‌شود. بیماران به صورت بالینی علائمی مانند سرگیجه، احساس سبکی سر، تاری دید، تپش قلب، خستگی و/یا ضعف عمومی را تجربه می‌کنند. بیماران مبتلا به POTS این علائم را به همراه تاکی‌کاردی (tachycardia) تجربه خواهند کرد، اما دچار افت فشار خون شریانی (arterial hypotension) نمی‌شوند.

انسفالوپاتی ایسکمیک هیپوکسیک (Hypoxic Ischemic Encephalopathy) شکلی از آسیب به سیستم عصبی مرکزی است که به دلیل نرسیدن اکسیژن کافی به برخی یا تمام بخش‌های مغز رخ می‌دهد. کمبود اکسیژن ممکن است به سایر اندام‌ها نیز آسیب برساند، بنابراین بیمار ممکن است با علائمی غیر از آسیب مغزی نیز ظاهر شود. علائم و نشانه‌ها متغیر بوده و به نواحی مغزی آسیب‌دیده بستگی دارد. ویژگی‌های بالینی شامل اختلالات شناختی، تشنج، وضعیت صرع پایدار (status epilepticus)، سکته مغزی، کما، حالت نباتی پایدار و مرگ مغزی می‌باشد. پیش‌آگهی به میزان آسیب مغزی بستگی دارد که خود به مدت و شدت واقعه اولیه وابسته است.