بیماری های مشابه

کیست‌های اپیدرموئید (Epidermoid cysts) که به‌اشتباه با نام کیست‌های سباسه (Sebaceous cysts) شناخته می‌شوند، یکی از شایع‌ترین تومورهای خوش‌خیم پوستی در بزرگسالان هستند و در کودکان و نوزادان به‌ندرت مشاهده می‌شوند. این کیست‌های نیمه‌جامد دارای پوششی از اپیتلیوم کراتینیزه بوده و عمدتاً با کراتین نرم شده پر شده‌اند که حالتی شبیه به پنیر و بویی تند دارند. این کیست‌ها اغلب به‌صورت خود به خودی ظاهر می‌شوند. همچنین ممکن است به‌دلیل تخریب ساختارهای فولیکولی یا کاشت اپیدرم از طریق آسیب نافذ ایجاد شوند.

همانژیوم مویرگی لوبولار (Lobular capillary hemangiomas)، که به عنوان گرانولوم پیوژنیک (pyogenic granulomas) نیز شناخته می‌شوند، ضایعات عروقی خوش‌خیم و به سرعت رشد کننده‌ای هستند که معمولاً به صورت تکی ظاهر می‌شوند. علت‌شناسی (etiology) این ضایعات ناشناخته است. این ضایعات ممکن است درون دیگر ناهنجاری‌های عروقی مانند همانژیوم‌های بزرگ‌تر یا تلانژکتازی‌های سطحی (superficial telangiectases) ایجاد شوند. تروما (trauma) نیز می‌تواند به بروز این ضایعات منجر شود. هنگامی که بیش از یک گرانولوم پیوژنیک وجود دارد، ممکن است به صورت خوشه‌ای یا آگمیناته (agminated) باشند.

بافت دانه‌ای هایپرتروفیک (Hypertrophic granulation tissue) به روند ناهنجار بهبود زخم ناشی از واکنش التهابی غیرطبیعی اشاره دارد که منجر به رشد بیش از حد بافت دانه‌ای می‌شود. در روند طبیعی بهبود زخم، سه مرحله وجود دارد: مرحله التهابی (inflammatory phase)، مرحله تکثیر (proliferative phase)، و مرحله بازسازی (remodeling phase). تشکیل بافت دانه‌ای در مرحله تکثیر و در روزهای ۳ تا ۵ پس از آسیب رخ می‌دهد. اگر این فرآیند بدون مهاجرت سلول‌های اپیتلیال (epithelial cells) بر روی بستر زخم ادامه یابد، بافت‌های شکننده و بسیار عروقی که به عنوان هایپردانه‌ای (hypergranulation)، بیش‌دانه‌ای (overgranulation)، دانه‌ای هایپرتروفیک، هیپرپلازی بافت دانه‌ای (hyperplasia of granulation tissue)، یا بافت افتخارآمیز (proud flesh) شناخته می‌شوند، ممکن است تشکیل شوند. هایپردانه‌ای می‌تواند منجر به اختلال در بهبود زخم، پیش‌زمینه عفونت و افزایش خطر ایجاد جای زخم شود. بافت دانه‌ای هایپرتروفیک معمولاً دردناک یا حساس نیست.

آبسه (Abscess) یک فرآیند التهابی موضعی است که در آن گلبول‌های سفید خون در محل عفونت در درم (Dermis) و/یا بافت زیرجلدی تجمع می‌یابند. ضایعات طی چند روز تا ۱-۲ هفته تکامل می‌یابند. این ضایعات معمولاً دردناک بوده و گاهی با تب همراه هستند. آبسه‌ها معمولاً توسط گونه‌های استافیلوکوکوس (Staphylococcus) ایجاد می‌شوند.

کورک (فرونکل) برجستگی های دردناک پر از چرک (پوستول) روی پوست هستند که در نتیجه عفونت عمیق فولیکول مو ایجاد می شوند. این عفونت معمولاً توسط نوعی باکتری به نام استافیلوکوکوس اورئوس (که معمولاً به عنوان "استاف" شناخته می شود( ایجاد می شود. بسیاری از افراد ناقل باکتری استاف هستند، به این معنی که به طور معمول روی پوست یا بینی آنها زندگی می کند بدون اینکه آسیبی به آنها وارد کند. با این حال، شکستگی های کوچک در سطح پوست (مانند آنهایی که در اثر اصطکاک یا خراش ایجاد می شوند) می تواند به باکتری ها کمک کند تا وارد فولیکول مو شده و آنها را آلوده کنند و در نتیجه کورک ایجاد شود. راه های درمان فرونکلوزیس (کورک)، راه های مراقبت فرونکلوزیس (کورک)

باکتری‌های جنس اکتینومایسس (Actinomyces spp) که بی‌هوازی و میکروآئروفیلیک، گرم مثبت و غیر اسید فست هستند، می‌توانند باعث بیماری‌های درونی و بیرونی شوند. به‌طور کلی، اکتینومایکوزیس به شکل درونی اشاره دارد، در حالی که شکل بیرونی که معمولاً اندام‌های تحتانی را درگیر می‌کند، به‌عنوان میستوم (mycetoma) شناخته می‌شود.

لنفادنیت چرکی نوعی عفونت بافت نرم است که در کودکان شایع بوده و اعتقاد بر این است که به دلیل انتقال میکروارگانیسم‌های مهاجم (که ابتدا از مخاط یا پوست سر و گردن نفوذ می‌کنند) به غدد لنفاوی آوران رخ می‌دهد. در صورت وجود ارگانیسم‌های پیوژن (مانند گونه‌های استافیلوکوکال یا استرپتوکوکال)، نوتروفیل‌ها به غده لنفاوی جذب می‌شوند که منجر به تورم سریع، کشیدگی کپسول، ادم و در نهایت نکروز بافتی با احتمال تشکیل آبسه می‌شود. ممکن است اریتم روی پوست و تخلیه غدد لنفاوی نیز مشاهده شود.

این مقاله به بررسی داکریوسیستیت (Dacryocystitis) در بزرگسالان و کودکان می‌پردازد. داکریوسیستیت در نوزادان به‌صورت جداگانه مورد بحث قرار گرفته است. داکریوسیستیت به التهاب کیسه اشکی (lacrimal sac) اطلاق می‌شود که معمولاً به انسداد مجرای نازولاکریمال (nasolacrimal duct) مرتبط است. این بیماری می‌تواند حاد یا مزمن باشد. شایع‌ترین علت داکریوسیستیت تنگی یا انسداد مجرای اشکی است که باعث رکود ترشحات اشکی و عفونت می‌شود.

کیست‌های مجرای تیروگلوسال (TGDCs) بقایای جنینی هستند که پس از نزول غده تیروئید در جنین، از بین نمی‌روند. این کیست‌ها شایع‌ترین ناهنجاری‌های گردنی در کودکان به شمار می‌روند. کیست‌های مجرای تیروگلوسال معمولاً در دوران کودکی ظاهر می‌شوند و میانگین سن بروز آن‌ها ۵.۶ سال است. این کیست‌ها به صورت توده‌های مرکزی، بدون درد و نرم دیده می‌شوند. هیچ گونه غلبه جنسی در بروز این کیست‌ها وجود ندارد. حداقل نیمی از موارد کودکان زمانی بروز می‌کنند که کیست مجرای تیروگلوسال با عفونت پیچیده شده باشد که در این صورت، کیست‌ها ممکن است دردناک شوند. در موارد نادر، این کیست‌ها می‌توانند باعث انسداد راه هوایی و خطر جدی برای زندگی شوند.

سرطان سلول بازال (Basal cell carcinoma یا BCC) شایع‌ترین نوع سرطان در انسان و همچنین شایع‌ترین سرطان پوست است. هر ساله دو میلیون آمریکایی به این نوع سرطان تشخیص داده می‌شوند. این سرطان، یک نئوپلاسم از سلول‌های کراتینوسیت بازال است که بیشتر در مردان نسبت به زنان مشاهده می‌شود. نرخ ابتلا به BCC در چند دهه گذشته افزایش یافته است، به ویژه در زنان جوان. BCC می‌تواند در هر سنی دیده شود، با این حال، این بدخیمی بیشتر در افراد مسن رخ می‌دهد و میانگین سنی تشخیص آن ۶۸ سال است.