بیماری های مشابه

سفالوسل (Cephalocele) یک ناهنجاری است که به دلیل بیرون‌زدگی ساختارهای درون‌جمجمه‌ای از طریق یک بازشدگی در جمجمه به‌وجود می‌آید. آنسفالوسل‌ها (Encephaloceles) به‌طور خاص شامل مننژها (meninges) و مغز هستند، در حالی که مننگوسل‌ها (Meningoceles) شامل مننژها و مایع مغزی‌نخاعی (CSF) می‌باشند.

گلیوم‌های بینی (Nasal gliomas) ضایعات مادرزادی با منشأ نوروژنیک هستند که از سلول‌های گلیال (glial cells) خارج از سیستم عصبی مرکزی (CNS) تشکیل شده‌اند و ارتباط مستقیمی با CNS ندارند. تصور می‌شود که این ضایعات به دلیل بسته شدن صفحه کریبریفورم (cribriform plate)، بسته شدن نامناسب نروپور قدامی (anterior neuropore)، یا شاید به دلیل انسفالوکله‌ای (encephalocele) که دیگر با CNS ارتباط ندارد، به وجود می‌آیند. همچنین به عنوان هتروتوپی گلیال بینی (nasal glial heterotopia) شناخته می‌شوند و تشخیص آن‌ها معمولاً در دوران نوزادی یا اوایل کودکی صورت می‌گیرد (اگرچه به ندرت ممکن است به صورت تصادفی در بزرگسالان تشخیص داده شوند). این ضایعات عمدتاً به صورت خارج بینی (extranasal) با ظاهری شبیه به همانژیوم (hemangioma) و تلانژکتازی (telangiectasia) ظاهر می‌شوند. ممکن است به صورت داخل بینی (intranasal) یا به صورت ترکیبی نیز ظاهر شوند و می‌توانند باعث احتقان و انسداد بینی شوند.

کیست‌های اپیدرموئید (Epidermoid cysts) که به‌اشتباه با نام کیست‌های سباسه (Sebaceous cysts) شناخته می‌شوند، یکی از شایع‌ترین تومورهای خوش‌خیم پوستی در بزرگسالان هستند و در کودکان و نوزادان به‌ندرت مشاهده می‌شوند. این کیست‌های نیمه‌جامد دارای پوششی از اپیتلیوم کراتینیزه بوده و عمدتاً با کراتین نرم شده پر شده‌اند که حالتی شبیه به پنیر و بویی تند دارند. این کیست‌ها اغلب به‌صورت خود به خودی ظاهر می‌شوند. همچنین ممکن است به‌دلیل تخریب ساختارهای فولیکولی یا کاشت اپیدرم از طریق آسیب نافذ ایجاد شوند.

کیست‌های اپیدرموئید (Epidermoid cysts) که به‌اشتباه با نام کیست‌های سباسه (Sebaceous cysts) شناخته می‌شوند، یکی از شایع‌ترین تومورهای خوش‌خیم پوستی در بزرگسالان هستند و در کودکان و نوزادان به‌ندرت مشاهده می‌شوند. این کیست‌های نیمه‌جامد دارای پوششی از اپیتلیوم کراتینیزه بوده و عمدتاً با کراتین نرم شده پر شده‌اند که حالتی شبیه به پنیر و بویی تند دارند. این کیست‌ها اغلب به‌صورت خود به خودی ظاهر می‌شوند. همچنین ممکن است به‌دلیل تخریب ساختارهای فولیکولی یا کاشت اپیدرم از طریق آسیب نافذ ایجاد شوند.

کیست‌های پیلار که گاهی به آن‌ها کیست‌های trichilemmal یا wens نیز گفته می‌شود، توده‌های رایجی هستند که از فولیکول‌های مو تشکیل می‌شوند. آنها اغلب در پوست سر یافت می شوند. کیست های پیلار صاف و متحرک هستند، به این معنی که می توان آنها را کمی زیر پوست حرکت داد. آنها با کراتین (یک جزء پروتئین موجود در مو، ناخن و پوست) پر شده اند. آنها معمولا بدون درد هستند اما می توانند حساس باشند. ممکن است یک یا چند کیست پیلار وجود داشته باشد. به ندرت، کیست های پیلار می توانند سرطانی شوند. راه های درمان کیست پیلار، راه های تشخیص کیست پیلار، راه های مراقبت از کیست پیلار

پیلومتریکوما (Pilomatricoma)، که به‌عنوان اپی‌تلیومای کلسیفیه مالرب (calcifying epithelioma of Malherbe) یا پیلومتریکسوما (pilomatrixoma) نیز شناخته می‌شود، یک تومور خوش‌خیم کوچک با تمایز به سمت بخش ماتریکس فولیکول‌های مو است. در این ضایعات، نقص مولکولی در بتا-کاتنین (beta-catenin) وجود دارد. پیلومتریکوما معمولاً در دوران کودکی به صورت تومورهای منفرد و بدون علامت بروز می‌کند. از نظر بالینی، این تومورها به صورت ندول کوچک، سخت و متحرک با کمی قرمزی ظاهر می‌شوند. ناحیه سر و گردن بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرد، اما نواحی شایع دیگر شامل تنه و اندام‌های فوقانی هستند. توزیع دو‌گانه‌ای با یک اوج بین سنین ۵ تا ۱۵ سال و اوج دیگری بین ۵۰ تا ۶۰ سال دیده می‌شود. اگرچه معمولاً به صورت پراکنده رخ می‌دهد، اما موارد خانوادگی از پیلومتریکوما نیز گزارش شده است.

انسداد مجرای نازولاکریمال (Nasolacrimal Duct Obstruction - NLDO) ناشی از هرگونه مانعی در جریان از پانکتوم‌ها (puncta) در پلک‌ها به بینی است. NLDO ممکن است به دلیل علل اکتسابی یا ناهنجاری‌های مادرزادی باشد.

تشخیص آن با هوش مصنوعی ویزیسان بسیار آسان است، تا با دقت و سرعت بیشتری تصمیم گیری و اقدام کنید. همانژیوم نوزادی رشد شایع رگ های خونی است که اندکی پس از تولد ظاهر می شود و در طول سال اول زندگی به سرعت رشد می کند. آنها معمولاً خود به خود بهبود می یابند، در چند سال آینده کوچک می شوند و صاف تر می شوند. در نهایت همانژیوم به طور کامل برطرف می شود یا ممکن است فقط برخی از رگ های خونی یا مقداری زخم بر روی پوست باقی بماند. بیشتر همانژیوم ها فقط پوست را درگیر می کنند، اما در کودکان مبتلا به همانژیوم های متعدد ممکن است ضایعات داخلی مرتبط با کبد، ریه ها یا سایر اندام های داخلی را درگیر شوند. این همانژیوم ها ماهیت جدی تری دارند و معمولاً نیاز به پیگیری دقیق توسط پزشک متخصص کودک شما دارند. راه های تشخیص همانژیوم توت فرنگی (همانژیوم نوزادی)، راه های درمان همانژیوم توت فرنگی (همانژیوم نوزادی)، راه های مراقبتی همانژیوم توت فرنگی (همانژیوم نوزادی)

همانژیوم پری‌سیتوماها (Hemangiopericytomas یا HAPs) تومورهای نادر، خوش‌خیم یا سارکوم‌های (sarcomas) با درجه پایین (یعنی تومورهای بافت همبند) هستند که از پری‌سیت‌ها (pericytes) منشاء می‌گیرند. پری‌سیت‌ها سلول‌های مشتق شده از بافت مزانشیمی هستند که اطراف مویرگ‌ها و وریدچه‌ها قرار دارند. علت‌شناسی (etiology) همانژیوم پری‌سیتوما ناشناخته است، اگرچه کارسینوژن‌های شیمیایی و تابش ممکن است در این امر مؤثر باشند.

نوروفیبروم‌های منفرد (Solitary neurofibromas) تومورهای خوش‌خیم با مرز مشخص و بدون کپسول از بافت‌های نورومزانشیمی (neuromesenchymal tissue) شامل سلول‌های شوان (Schwann cells)، سلول‌های دور عصبی (perineural cells)، فیبروبلاست‌ها (fibroblasts) و ماست‌سل‌ها (mast cells) همراه با آکسون‌های عصبی هستند. این تومورها به صورت پاپول‌ها یا ندول‌های لاستیکی و به رنگ پوست یا بنفش ظاهر می‌شوند و معمولاً بدون علامت هستند. نوروفیبروم‌های منفرد می‌توانند در هر نقطه از بدن ایجاد شوند. این تومورها عمدتاً در بزرگسالی و اواخر نوجوانی بروز می‌کنند و نشانه‌ای از نوروفیبروماتوز (neurofibromatosis) نیستند. تفاوتی در بروز این تومورها بین جنسیت‌ها وجود ندارد.

لیپوماها تومورهای خوش‌خیم سلول‌های چربی بالغ و با رشد آهسته هستند. آن‌ها شایع‌ترین تومور بافت نرم می‌باشند.

رابدومیوسارکوما (Rhabdomyosarcoma) یک تومور بدخیم مزانشیمی است که از ماهیچه‌های اسکلتی منشأ می‌گیرد. این تومور شایع‌ترین سارکوم بافت نرم در کودکان و نوجوانان است، اما در بزرگسالان نادر می‌باشد. رابدومیوسارکوما اغلب در ناحیه سر و گردن، اندام‌ها، سیستم‌های گوارشی و ادراری-تناسلی و همچنین در نواحی خلف صفاقی و پارا مننژیال رخ می‌دهد.

فیبروسارکوما (Fibrosarcoma)، که به عنوان تومور سلول‌های مزانشیمی (mesenchymal cell tumor) یا بدخیمی فیبروبلاستیک (fibroblastic malignancy) نیز شناخته می‌شود، یک تومور نادر از فیبروبلاست‌های بدخیم است که معمولاً در دهه سوم تا پنجم زندگی رخ می‌دهد. این تومور به طور معمول به صورت توده‌ای بدون درد، در حال بزرگ شدن و با مرزهای نامشخص در بافت‌های نرم ظاهر می‌شود. اندام‌های تحتانی، به ویژه ران و زانو، مکان‌های مورد علاقه این تومور هستند، اما می‌توان آن را در تنه، اندام‌های فوقانی و سر و گردن نیز یافت.

استئوسارکوم شایع‌ترین تومور بدخیم استخوان است که از سلول‌های استئوبلاستیک (osteoblastic) منشأ می‌گیرد. بیماران معمولاً با درد استخوان یا وجود یک توده مراجعه می‌کنند. استخوان‌های بلند به‌طور معمول تحت تأثیر قرار می‌گیرند و این تومور به‌طور مکرر به سایر نقاط بدن، به‌ویژه ریه‌ها، متاستاز (metastasize) می‌دهد. استئوسارکوم در مردان زیر ۳۰ سال شایع‌تر است. این تومور می‌تواند به‌صورت ثانویه در نتیجه شرایط پزشکی مانند بیماری پاژه (Paget disease) و یا پس از پرتودرمانی (radiotherapy) قبلی نیز بروز کند. درمان استئوسارکوم شامل شیمی‌درمانی (chemotherapy) و جراحی برای برداشت تومور اولیه است. با درمان، میزان بقای کلی حدود ۶۰٪ تا ۸۰٪ است.

نوروبلاستوما (Neuroblastoma) یک تومور نورواندوکرین (neuroendocrine tumor) است که از سلول‌های کرست عصبی (neural crest cells) منشأ می‌گیرد. این تومور شایع‌ترین تومور جامد دوران نوزادی و کودکی محسوب می‌شود؛ سن معمول آغاز بیماری کمتر از ۳ سال است. غدد فوق کلیوی (adrenal glands) شایع‌ترین محل شروع این تومور هستند، اما این تومور می‌تواند در هر نقطه‌ای از زنجیره سیستم عصبی سمپاتیک (sympathetic nervous system) از جمله گردن، قفسه سینه، شکم یا لگن نیز یافت شود. علائم بالینی بسته به محل شروع و نواحی متاستاز (metastasis) در صورت وجود، متفاوت است، اما ممکن است غیر اختصاصی باشند و شامل خستگی، تب، بی‌اشتهایی، درد شکم یا درد مفاصل و استخوان‌ها باشد. علائم کمتر شایع شامل ضعف، آتاکسی (ataxia)، اسهال مزمن، فشار خون بالا یا تنگی نفس است. حضور سندرم هورنر (Horner syndrome) یا سندرم اوپسوکلونوس-مایوکلونوس (opsoclonus-myoclonus syndrome) در کودکان باید به بررسی برای این نوع تومور منجر شود. به ندرت، نوروبلاستوما ممکن است به‌صورت تصادفی در تصویربرداری شناسایی شود.