بیماری های مشابه

تنگی شریان کلیوی (Renal artery stenosis) به معنای باریک شدن یا انسداد شریان کلیوی است. علل این وضعیت شامل آترواسکلروز (atherosclerosis)، دیسپلازی فیبروماسکولار (fibromuscular dysplasia)، ترومبوز (thrombosis)، آمبولیسم (embolism)، یا فشار خارجی می‌باشد. کاهش پرفیوژن کلیوی می‌تواند منجر به هیپرتانسیون رنوواسکولار (renovascular hypertension) و همچنین آسیب حاد یا مزمن کلیوی شود.

هایپرآلدوسترونیسم اولیه (Primary aldosteronism)، که به عنوان هیپرآلدوسترونیسم اولیه (primary hyperaldosteronism) و سندرم کان (Conn syndrome) نیز شناخته می‌شود، اختلالی در غده‌های فوق کلیوی (adrenal gland) است که با تولید بیش از حد آلدوسترون (aldosterone) مشخص می‌شود. این امر منجر به احتباس سدیم و آب، هیپوکالمی (hypokalemia)، و آلکالوز متابولیک (metabolic alkalosis) می‌شود. شایان ذکر است که علائم بالینی هیپرآلدوسترونیسم اولیه بسیار متغیر است و اکثر بیماران مبتلا با سطح پتاسیم طبیعی (normokalemia) و نه هیپوکالمی، ظاهر می‌شوند. آدنوم غده فوق کلیوی (adrenal gland adenoma) و هیپرپلازی غده فوق کلیوی (adrenal gland hyperplasia) می‌توانند این وضعیت را ایجاد کنند.

سندرم کوشینگ به دلیل افزایش بیش از حد گلوکوکورتیکوئیدها (glucocorticoids) در گردش خون طی یک دوره زمانی رخ می‌دهد. شایع‌ترین علت آن، علت یاتروژنیک (iatrogenic) است که شامل استفاده از گلوکوکورتیکوئیدهای موضعی و استنشاقی می‌شود. علل درونی سندرم کوشینگ به دو دسته وابسته به آدرنوکورتیکوتروپین (ACTH-dependent) و غیر وابسته به ACTH (non-ACTH-dependent) تقسیم می‌شوند. بیماری وابسته به ACTH زمانی ایجاد می‌شود که ACTH از هیپوفیز (بیماری کوشینگ) یا از یک تومور تولیدکننده ACTH نابجا افزایش یابد. بیماری غیر وابسته به ACTH به دلیل آدنوم‌های آدرنال یا کارسینوم‌های آدرنال رخ می‌دهد.

فئوکروموسیتوما (Pheochromocytoma) یک نئوپلاسم نادر مترشحه کاته‌کولامین با منشاء آدرنال است؛ وقتی که این تومور خارج از غده آدرنال باشد، به آن پاراگانگلیوما (Paraganglioma) گفته می‌شود. فئوکروموسیتوما به عنوان "بزرگترین تقلیدگر" شناخته می‌شود، زیرا علائم بالینی آن شباهت زیادی به بسیاری از شرایط دیگر دارد. تا ۱۵٪ از بیماران ممکن است بدون علائم باشند. شایع‌ترین علائم شامل فشار خون بالا (Hypertension) (از جمله فشار خون ناپایدار)، تپش قلب، تعریق زیاد، سردرد شدید، لرزش، رنگ‌پریدگی و تنگی نفس است. علائم غیرمعمول شامل اضطراب، درد شکم، تهوع، استفراغ، یبوست، بی‌خوابی و کاهش وزن است. شیوع فئوکروموسیتوما در بیماران مبتلا به فشار خون کمتر از ۰.۲٪ است. به ندرت، پاراگانگلیوما ممکن است در قلب رخ دهد. عوارض قلبی عروقی ناشی از افزایش کاته‌کولامین نادر است اما می‌تواند به کاردیومیوپاتی استرسی منجر شود. علائم بالینی با دوره کوتاه مدت علائم (مانند ۱۵-۲۰ دقیقه) که ممکن است چندین بار در روز تکرار شود، مشخص می‌شود. فعالیت بدنی (ورزش متوسط تا شدید) یا حرکات روده ممکن است علائم را تحریک کند. گاهی اوقات فئوکروموسیتوما به طور تصادفی در طی بررسی‌ها کشف می‌شود.

آپنه انسدادی خواب (Obstructive Sleep Apnea یا OSA) یک اختلال مزمن است که با جریان ناکافی هوا در حین خواب به دلیل فروپاشی مکرر مجرای هوایی فوقانی مشخص می‌شود. این اختلال خواب مکرر می‌تواند منجر به علائم روزانه شود و ممکن است پیامدهای همودینامیک طولانی‌مدت داشته باشد. این دوره‌های تکراری ممکن است شامل آپنه (قطع جریان هوا به مدت بیش از 10 ثانیه) و/یا هیپوپنه باشند. عوامل خطر شامل چاقی و تجمع بافت در ناحیه اوروفارنکس (oropharynx) است که می‌تواند ناشی از میکروگناتیا (micrognathia)، ماکروگلوسیا (macroglossia) یا دیگر تغییرات آناتومیک باشد. تأثیر سیگار کشیدن، احتقان مزمن بینی و/یا سابقه خانوادگی در توسعه OSA نامشخص است.

هیپرتیروئیدیسم (Hyperthyroidism) شامل مجموعه‌ای از اختلالات غدد درون‌ریز است که ناشی از فعالیت بیش از حد غده تیروئید یا تحریک‌کننده‌های تیروئیدی در خون می‌باشد. این وضعیت می‌تواند منجر به تیروتوکسیکوز (Thyrotoxicosis) شود که پیامد افزایش بیش از حد هورمون‌های تیروئید است.

فشار خون ناشی از دارو (Drug-induced hypertension) یکی از علل غیرشایع افزایش فشار خون است. بسیاری از دسته‌های دارویی می‌توانند در برخی افراد موجب افزایش فشار خون شوند. به ویژه داروهای سمپاتومیمتیک (sympathomimetic) به خوبی شناخته شده‌اند که می‌توانند فشار خون را افزایش دهند. مثال‌هایی از این داروها آمفتامین‌ها (amphetamines) و داروهای ضداحتقان (decongestants) هستند. دیگر دسته‌های دارویی که معمولاً با افزایش فشار خون مرتبط هستند شامل کورتیکواستروئیدها (corticosteroids)، محرک‌ها (stimulants)، استروژن‌ها (estrogens)، و سرکوب‌کننده‌های ایمنی (immunosuppressants) می‌باشند. فشار خون بالا و نارسایی کلیه (renal failure) از قبل موجود، عوامل خطر برای عوارض جدی ناشی از فشار خون ناشی از دارو هستند. درمان فشار خون ناشی از دارو با قطع یا کاهش دوز داروی مسبب انجام می‌شود.