بیماری های مشابه

شکستگی‌های سوپراکوندیلار (supracondylar) استخوان بازو معمولاً به دلیل افتادن روی دستی که به سمت جلو دراز شده است، ایجاد می‌شوند که باعث ایجاد نیروی بیش‌ازحد بازشدگی (hyperextension) در آرنج می‌شود. مکانیسم آسیب کمتر شایع، سقوط مستقیم بر روی اولکرانون (olecranon) در حالتی است که آرنج خم شده است.

دررفتگی‌های آرنج دومین دررفتگی شایع در اندام فوقانی بعد از دررفتگی‌های شانه هستند. دررفتگی‌های خلفی آرنج شایع‌ترین نوع هستند و بیش از ۹۰٪ از تمام دررفتگی‌های آرنج را تشکیل می‌دهند. دررفتگی‌های قدامی، داخلی، جانبی و واگرا موارد باقی‌مانده را تشکیل می‌دهند. در همه دررفتگی‌های کامل آرنج، هر دو رباط جانبی داخلی و خارجی پاره می‌شوند و متأسفانه این رباط‌ها نیروهای تثبیت‌کننده اصلی مفصل هستند. در طی دوره بهبودی، عضلات دوسر بازویی (biceps)، بازویی (brachialis) و سه‌سر بازویی (triceps) مسئولیت تثبیت مفصل را بر عهده می‌گیرند تا زمانی که رباط‌ها بهبود یابند.

علل و مکانیزم‌های معمول آسیب‌دیدگی: مکانیزم آسیب در دررفتگی جزئی آرنج کودکان (nursemaid's elbow) کشش طولی بازو است. این وضعیت معمولاً به‌واسطه‌ی یک نیروی کششی بر اندام فوقانی ایجاد می‌شود، اما ممکن است به دلیل پیچش آرنج یا افتادن بر روی دستی که دراز شده نیز رخ دهد. اغلب نتیجه‌ی کشش قوی بر روی بازوی کودک برای جلوگیری از افتادن یا بازی کردن با کودک با چرخاندن او از طریق بازوها می‌باشد. این موضوع منجر به زیرلوکسیون (subluxation) سر استخوان رادیال (radial head) می‌شود و رباط حلقوی (annular ligament) بین سر استخوان رادیال و کاپیتلوم (capitellum) قرار می‌گیرد و مانع از جا افتادن مجدد می‌شود. نام "دررفتگی جزئی آرنج کودکان" به دلیل تقصیر تاریخی که به مراقبان کودک نسبت داده می‌شد، انتخاب شده است.

شکستگی‌های سر و گردن استخوان رادیوس (radial head and neck) معمولاً هنگامی رخ می‌دهند که بیمار روی دست باز افتاده (FOOSH) می‌افتد و سر رادیوس به کپی‌تلوم (capitellum) استخوان هومروس دیستال فشار می‌آورد. شکستگی سر یا گردن رادیوس می‌تواند به‌دلیل ضربه مستقیم یا تروماهای دیگر نیز رخ دهد.

مکانیسمی که جمعیت کودکان را به این نوع آسیب مستعد می‌کند، شامل استرس مکرر والگوس (valgus) به آرنج در هنگام پرتاب است. این تروماهای تکراری باعث ایجاد فشار کششی بیش از حد بر روی اپی‌کوندیل داخلی (medial epicondyle) و نیروی فشاری بر اپی‌کوندیل جانبی (lateral epicondyle) در زمان کوکینگ و شتاب‌دهی می‌شود.