بیماری های مشابه

یووئیت (Uveitis) به التهاب درون‌چشمی اشاره دارد که یووه چشم را درگیر می‌کند. یووه شامل ساختارهای عروقی رنگ‌دانه‌دار چشم، از جمله عنبیه (iris)، جسم مژگانی (ciliary body)، پارس پلانا (pars plana) و مشیمیه (choroid) است. یووئیت می‌تواند به دلایل مختلفی از جمله تروما، جراحی، عفونت‌های ویروسی و باکتریایی، اختلالات التهابی، بیماری‌های خودایمنی و حتی بدخیمی‌ها ایجاد شود. یووئیت به‌طور معمول به سه بخش تقسیم می‌شود: یووئیت قدامی، یووئیت میانی و یووئیت خلفی؛ اگر تمام سه بخش چشم را در بر گیرد، به آن پان‌یووئیت (panuveitis) می‌گویند. یووئیت قدامی بیشتر در اتاق اورژانس و مراکز مراقبت اولیه دیده می‌شود و این خلاصه بر آن تمرکز دارد.

اسکلریت گره‌ای (Nodular scleritis) یکی از شایع‌ترین انواع اسکلریت است که با آن مواجه می‌شویم. اسکلریت گره‌ای یک بیماری التهابی است که صلبیه (sclera) را درگیر می‌کند و اغلب با بیماری‌های سیستمیک بافت همبند (collagen vascular disease)، واسکولیت (vasculitis) یا سایر بیماری‌های خودایمنی همراه است. این بیماری باعث التهاب شدید و درد در ناحیه برجسته‌ای (گره) از صلبیه می‌شود. این نوع اسکلریت عمدتاً در زنان میانسال مشاهده می‌شود. حدود یک سوم از بیماران مبتلا به اسکلریت گره‌ای دارای یک بیماری سیستمیک زمینه‌ای هستند که می‌تواند هر دو چشم را درگیر کند، اگرچه گاهی اوقات به صورت نامتقارن است. التهاب صلبیه ممکن است به بافت‌های مجاور سرایت کند و در بسیاری از موارد، قرنیه محیطی (peripheral cornea) را نیز درگیر کند که منجر به کاهش بینایی می‌شود.

اسکلریت قدامی منتشر (Diffuse anterior scleritis) یکی از شایع‌ترین انواع اسکلریت است. اسکلریت (Scleritis) یک حالت التهابی است که بر صلبیه (sclera) تأثیر می‌گذارد و اغلب با بیماری‌های زمینه‌ای سیستمیک مرتبط با بافت همبند، واسکولیت (vasculitis) یا دیگر بیماری‌های خودایمنی همراه است. اسکلریت باعث التهاب شدید صلبیه و درد چشمی می‌شود. این بیماری بیشتر در زنان میانسال مشاهده می‌شود. از آنجا که اسکلریت اغلب از یک بیماری سیستمیک زمینه‌ای ناشی می‌شود، تمایل دارد هر دو چشم را درگیر کند و می‌تواند به‌طور قابل توجهی نامتقارن باشد. التهاب صلبیه می‌تواند بافت‌های مجاور را تحت تأثیر قرار دهد و بسیاری اوقات، قرنیه محیطی نیز ممکن است درگیر شود و منجر به کاهش دید گردد.

اسکلریت نکروزان، نادرترین اما خطرناک‌ترین و مخرب‌ترین نوع اسکلریت (scleritis) است. این بیماری التهابی، صلبیه (sclera) را تحت تأثیر قرار می‌دهد و اغلب با بیماری‌های سیستمیک کلاژن واسکولار، واسکولیت (vasculitis) یا بیماری‌های خودایمنی همراه است. آرتریت روماتوئید (Rheumatoid arthritis) شایع‌ترین حالتی است که با اسکلریت مرتبط می‌باشد.

زخم قرنیه قارچی یا کراتیت قارچی (Fungal Keratitis) به معنای عفونت استرومای قرنیه است که می‌تواند به سرعت باعث کاهش دید و درد شود. *زخم‌های عفونی قرنیه باید در اسرع وقت درمان شوند تا دید حفظ شود.* در صورت عدم درمان، عفونت قارچی ممکن است به سوراخ شدن قرنیه، از دست دادن دید و حتی از دست دادن چشم منجر شود.

عفونت ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) یکی از شایع‌ترین عفونت‌های ویروسی چشم و پوست اطراف چشم است. اکثر افراد بالای ۶۰ سال نسبت به HSV-1 سرم مثبت خواهند بود. این عفونت معمولاً مسیر عصب تری‌ژمینال (trigeminal nerve) را دنبال می‌کند. بیشتر عفونت‌های چشمی به دلیل HSV-1 ایجاد می‌شوند؛ HSV-2 نیز می‌تواند باعث عفونت شود، اما شیوع آن بسیار کمتر است.

بیماری لایم به دلیل عفونت با باکتری بوریلیا بورگدورفری (Borrelia burgdorferi) ایجاد می‌شود. میزبان معمول این باکتری، کنه گوزن است، اما انسان‌ها نیز ممکن است در صورت گزیدگی دچار عفونت شوند. اغلب بیماران به یاد نمی‌آورند که توسط کنه گزیده شده‌اند. نشانه‌های اولیه بیماری لایم شامل تب و لرز، بثورات پوستی به شکل دایره‌ای و گسترش یابنده معروف به بثورات چشمی (erythema migrans)، تورم مفاصل و درد عضلانی است. بوریلیا بورگدورفری بسیار سخت در محیط کشت رشد می‌کند و تشخیص معمولاً بر اساس نتایج مثبت سرولوژیک انجام می‌شود. نادر است که بیماری لایم در مراحل اولیه بر چشم تأثیر بگذارد؛ با این حال، بیمارانی که در مراحل پیشرفته تشخیص داده شده و درمان می‌شوند ممکن است علائم چشمی داشته باشند. این بیماران معمولاً از قرمزی چشم، درد، حساسیت به نور یا کاهش دید به دلیل التهاب چشمی شکایت دارند.

کراتیت حاشیه‌ای (Marginal keratitis) اصطلاحی گسترده است که به هرگونه وضعیت عفونی یا التهابی که ناحیه لیمبال (limbal region) قرنیه یا صلبیه را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اشاره دارد. بیماران می‌توانند در هر سنی و جنسی باشند و اغلب از درد چشمی، احساس وجود جسم خارجی، حساسیت به نور، اشک‌ریزش و گاهی کاهش دید شکایت دارند.

کراتیت بینابینی (Interstitial keratitis یا IK) یک وضعیت التهابی است که باعث التهاب در قرنیه و بخش قدامی چشم می‌شود. این التهاب منجر به نئوواسکولاریزاسیون عمیق قرنیه می‌گردد. بیماران مبتلا به IK معمولاً در دهه اول تا دوم زندگی خود مراجعه می‌کنند. اگر این اولین بروز IK باشد، با درد چشمی، قرمزی، فوتوفوبیا (حساسیت به نور)، و اغلب کاهش بینایی همراه خواهد بود. پس از یک دوره IK، اسکار و نئوواسکولاریزاسیون قرنیه باقی می‌ماند. شایع‌ترین علت IK، سیفلیس (syphilis) است. در بسیاری از موارد، سیفلیس مادرزادی بوده و هر دو چشم را تحت تأثیر قرار می‌دهد (اگرچه نه همیشه به‌طور همزمان). اگر IK سیفلیسی اکتسابی باشد، به احتمال بیشتر تنها یک چشم را تحت تأثیر قرار می‌دهد. سایر شرایط شایعی که باعث IK می‌شوند شامل ویروس هرپس سیمپلکس (HSV)، هرپس زوستر، جذام، بیماری لایم، سل، بیماری‌های عروقی کلاژن، شرایط التهابی مرتبط با HLA B-27، و سندرم کوگان (Cogan syndrome) که شامل کاهش شنوایی، IK، و وزوز گوش است، می‌باشند.

التهاب ملتحمه ویروسی (Viral Conjunctivitis) که معمولاً با نام چشم صورتی (Pink Eye) شناخته می‌شود، یکی از شایع‌ترین انواع التهاب ملتحمه است.

کنژنکتیویت آلرژیک فصلی و دائمی (Seasonal/Perennial Allergic Conjunctivitis - SAC/PAC) یکی از علل شایع تحریک و خارش چشم است که غیرعفونی محسوب می‌شود. آلرژن‌ها ممکن است فصلی باشند، مانند گرده‌ها و آمبروسیا (Ragweed)، یا غیرفصلی، مانند گرد و غبار، قطره‌های چشمی، کپک، یا مواد آرایشی. این بیماری نتیجه یک واکنش حساسیت‌ مفرط وابسته به ایمونوگلوبولین E (IgE) است و سابقه فردی یا خانوادگی آتوپی (Atopy) در این بیماران شایع است.

زخم قرنیه قارچی یا کراتیت قارچی (Fungal Keratitis) به معنای عفونت استرومای قرنیه است که می‌تواند به سرعت باعث کاهش دید و درد شود. *زخم‌های عفونی قرنیه باید در اسرع وقت درمان شوند تا دید حفظ شود.* در صورت عدم درمان، عفونت قارچی ممکن است به سوراخ شدن قرنیه، از دست دادن دید و حتی از دست دادن چشم منجر شود.

قرار گرفتن قرنیه و ملتحمه در معرض مواد اسیدی می‌تواند باعث آسیب شدید چشمی شود. پروتئین‌های موجود در قرنیه به عنوان یک عامل بافری خوب در برابر ترکیبات اسیدی عمل می‌کنند و از نفوذ عمیق‌تر این مواد به داخل چشم جلوگیری می‌کنند. بنابراین، آسیب‌های اسیدی به طور کلی به اندازه آسیب‌های ناشی از مواد قلیایی خطرناک نیستند. بیماران دچار آسیب‌های شیمیایی به چشم معمولاً درد شدیدی را تجربه می‌کنند و قادر به باز کردن چشم آسیب‌دیده نیستند. همچنین، اشک‌ریزی بیش از حد در چشم آسیب‌دیده مشاهده می‌شود.

قرار گرفتن قرنیه و ملتحمه در معرض مواد قلیایی می‌تواند منجر به آسیب شدید چشمی شود. برخی از مواد رایج که باعث آسیب‌های قلیایی می‌شوند شامل سفیدکننده‌ها (bleach)، مواد پاک‌کننده (cleaning agents) و سیمان (cement) هستند. آسیب ناشی از این نوع صدمه شیمیایی به دلیل لیپوفیلیک بودن عوامل قلیایی بسیار شدید است، زیرا قرنیه نمی‌تواند از دسترسی آن‌ها به اتاق قدامی چشم جلوگیری کند.