بیماری های مشابه

سندرم فرسایش مکرر قرنیه یا فرسایش مکرر، یک وضعیت دردناک قرنیه است که در آن اپی‌تلیوم (epithelium) به‌طور خودبه‌خود دچار فرسایش می‌شود و نقصی در اپی‌تلیوم ایجاد می‌گردد. این فرسایش اغلب در اوایل صبح هنگامی که بیمار تازه از خواب بیدار شده و چشم‌هایش را باز می‌کند، رخ می‌دهد. بیماران در چشم مبتلا، درد شدیدی را تجربه می‌کنند که با احساس وجود جسم خارجی، قرمزی، فوتوفوبیا (photophobia) و اشک‌ریزی همراه است و ممکن است از چند دقیقه تا چند ساعت ادامه یابد. این حملات ممکن است به‌صورت روزانه، هفتگی یا به‌طور تصادفی رخ دهند. بیمارانی که دچار دیستروفی‌های قرنیه مانند دیستروفی غشای پایه قدامی (anterior basement membrane dystrophy - ABMD) یا دیستروفی شبکه‌ای قرنیه (lattice corneal dystrophy) هستند، بیشتر مستعد فرسایش مکرر قرنیه می‌باشند. همچنین، چشم‌هایی که دچار تروما یا خراش قرنیه شده‌اند نیز در ناحیه آسیب اولیه، مستعد ابتلا به این وضعیت هستند.

زونا چشمی (Herpes zoster ophthalmicus یا HZO) به معنای فعال‌سازی مجدد عفونت نهفته با ویروس واریسلا زوستر (varicella-zoster virus یا VZV) در ناحیه عصب چشمی شاخه تری‌ژمینال (V1) است. به‌طور کلاسیک، این فعال‌سازی مجدد در بیماران سالم در دهه ششم زندگی یا پس از آن رخ می‌دهد. زونا چشمی در بیمارانی که به دلیل بیماری، آسیب، استرس یا سرکوب سیستم ایمنی (ناشی از شیمی‌درمانی، داروها، عفونت HIV، پرتو درمانی، بدخیمی و غیره) ناتوان شده‌اند نیز شایع‌تر است.

کراتیت آکانتاموبا (Acanthamoeba keratitis) یک عفونت نادر اما جدی چشمی است که می‌تواند افراد در هر سن و جنسی را تحت تأثیر قرار دهد. میزان بروز این بیماری حدود ۱ در ۲۵۰,۰۰۰ تخمین زده می‌شود. ارگانیسم آکانتاموبا به دو شکل در قرنیه وجود دارد: اولین شکل، پروتوزوآی آزاد زی به نام تروفوزوئیت (trophozoite) است و دومین شکل، کیست (cyst) دو جداره‌ای است که در شرایط استرس‌زا تشکیل می‌شود.

زخم قرنیه قارچی یا کراتیت قارچی (Fungal Keratitis) به معنای عفونت استرومای قرنیه است که می‌تواند به سرعت باعث کاهش دید و درد شود. *زخم‌های عفونی قرنیه باید در اسرع وقت درمان شوند تا دید حفظ شود.* در صورت عدم درمان، عفونت قارچی ممکن است به سوراخ شدن قرنیه، از دست دادن دید و حتی از دست دادن چشم منجر شود.

التهاب ملتحمه ویروسی (Viral Conjunctivitis) که معمولاً با نام چشم صورتی (Pink Eye) شناخته می‌شود، یکی از شایع‌ترین انواع التهاب ملتحمه است.

بیماری لایم به دلیل عفونت با باکتری بوریلیا بورگدورفری (Borrelia burgdorferi) ایجاد می‌شود. میزبان معمول این باکتری، کنه گوزن است، اما انسان‌ها نیز ممکن است در صورت گزیدگی دچار عفونت شوند. اغلب بیماران به یاد نمی‌آورند که توسط کنه گزیده شده‌اند. نشانه‌های اولیه بیماری لایم شامل تب و لرز، بثورات پوستی به شکل دایره‌ای و گسترش یابنده معروف به بثورات چشمی (erythema migrans)، تورم مفاصل و درد عضلانی است. بوریلیا بورگدورفری بسیار سخت در محیط کشت رشد می‌کند و تشخیص معمولاً بر اساس نتایج مثبت سرولوژیک انجام می‌شود. نادر است که بیماری لایم در مراحل اولیه بر چشم تأثیر بگذارد؛ با این حال، بیمارانی که در مراحل پیشرفته تشخیص داده شده و درمان می‌شوند ممکن است علائم چشمی داشته باشند. این بیماران معمولاً از قرمزی چشم، درد، حساسیت به نور یا کاهش دید به دلیل التهاب چشمی شکایت دارند.

همان‌طور که از نام آن پیداست، مسمومیت ناشی از محلول لنز تماسی تنها در بیمارانی رخ می‌دهد که از لنزهای تماسی استفاده می‌کنند. این مسمومیت اغلب با استفاده نادرست از لنزهای تماسی یا بهداشت ضعیف آنها مرتبط است. شایع‌ترین نوع مسمومیت لنز تماسی ناشی از استفاده بیش از حد از لنز (اغلب خوابیدن با لنز) است که منجر به کاهش اکسیژن‌رسانی به قرنیه (corneal hypoxia) می‌شود. این وضعیت باعث کاهش سریع بینایی همراه با درد چشمی، قرمزی و حساسیت به نور می‌شود. کاهش مزمن اکسیژن‌رسانی باعث ایجاد زخم و عروق‌زایی در قرنیه می‌شود. نوع دوم مسمومیت لنز تماسی به‌طور کلاسیک با ماده نگهدارنده تیمروزال (thimerosal) مرتبط بود اما ممکن است با هر محلول لنز تماسی دیده شود. در این نوع مسمومیت، بیماران از ناراحتی چشمی و احساس جسم خارجی شکایت می‌کنند. بیماران ممکن است کاهش بینایی، به‌ویژه هنگام استفاده از عینک خود را متوجه شوند و معمولاً با درد شدید، حساسیت به نور و اغلب کاهش بینایی مراجعه می‌کنند.