بیماری های مشابه

التهاب ملتحمه ویروسی (Viral Conjunctivitis) که معمولاً با نام چشم صورتی (Pink Eye) شناخته می‌شود، یکی از شایع‌ترین انواع التهاب ملتحمه است.

ورم ملتحمه انسدادی نوعی التهاب ملتحمه است که معمولاً به صورت ورم ملتحمه فولیکولی حاد همراه با حس جسم خارجی در چشم بروز می‌کند. عامل ایجادکننده آن باکتری **Chlamydia trachomatis** است، که یک پاتوژن اجباری داخل‌سلولی گرم منفی بوده و تنها انسان‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد و به سروتیپ‌های مختلف تقسیم می‌شود. سرووارهای D تا K باعث عفونت‌های تناسلی کلامیدیایی، که یک عفونت شایع مقاربتی (STI) است، و ورم ملتحمه انسدادی می‌شوند.

ورم ملتحمه، که معمولا به عنوان چشم صورتی/چشم قرمز شناخته می شود، التهاب بافت روی سطح چشم و/یا پوشش داخلی پلک است. یک یا هر دو چشم صورتی یا قرمز و تحریک شده به نظر می رسند. ممکن است ترشحات (اشک، مخاط یا چرک) و همچنین حساسیت به نور روشن وجود داشته باشد. ممکن است سوزش، خارش، احساس شن در چشم و حتی درد در چشم وجود داشته باشد. ممکن است صبح هنگام بیدار شدن از خواب پلک ها به هم چسبیده باشند. بینایی ممکن است توسط مخاط یا اشک اضافی در چشم ها تار شود. راه های مراقبت قرمزی چشم (کونژنکتیویت)، راه های درمان قرمزی چشم (کونژنکتیویت)، راه های تشخیص قرمزی چشم (کونژنکتیویت)

ورم ملتحمه سمی ناشی از استفاده موضعی داروها یک مشکل شایع است. این مسمومیت می‌تواند به دلیل خود دارو (همانند مسمومیت با ویروپتیک) یا به دلیل ماده نگهدارنده در شیشه‌های قطره چشمی چندبار مصرف باشد. یکی از نگهدارنده‌های رایج که در تهیه داروهای چشمی استفاده می‌شود، بنزالکونیوم کلراید (benzalkonium chloride) است که به‌عنوان ماده‌ای سمی برای اپیتلیوم قرنیه شناخته شده است. ورم ملتحمه سمی بیشتر در بیمارانی که از داروهای موضعی متعدد استفاده می‌کنند، مشاهده می‌شود. این بیماران از قرمزی چشم، تحریک چشمی، اشک‌ریزی و ترشح شکایت دارند. علائم ممکن است پس از یک بار استفاده از دارو ظاهر شود، اما معمولاً تا چند هفته پس از شروع استفاده بروز نمی‌کند.

خراش‌های قرنیه به عنوان خراش‌های سطحی بر روی سطح قرنیه تعریف می‌شوند که معمولاً با آسیب‌های تروماتیک به چشم مرتبط هستند، اگرچه در افرادی که از خشکی شدید چشم (dry eye) رنج می‌برند نیز می‌توانند رخ دهند. آسیب تحریک‌کننده می‌تواند به اندازه تماس تصادفی با انگشت یا ورود ذرات کوچک شن و گرد و غبار به چشم جزئی باشد.

کراتوکونژونکتیویت بهاره (Vernal keratoconjunctivitis یا VKC) نوعی التهاب آلرژیک ملتحمه چشم است که در آب و هوای گرم و خشک رخ می‌دهد. واژه "Vernal" به معنی مرتبط با بهار است و این بیماری بیشتر در فصل‌های بهار و تابستان شایع است. پاتوفیزیولوژی این بیماری به دلیل تجمع بیش از حد ائوزینوفیل‌های فعال شده است که واکنش التهابی در ملتحمه چشم ایجاد می‌کنند.

سندرم پارینو (Oculoglandular syndrome of Parinaud - OSP) یک نوع التهاب ملتحمه (conjunctivitis) یک‌طرفه است که با بزرگ شدن غدد لنفاوی پیش‌گوشی و زیر فکی در همان سمت همراه است. در این سندرم، گرانولوماهای ملتحمه و تب نیز معمولاً دیده می‌شوند. این بیماری عمدتاً دارای منشاء باکتریایی است. شایع‌ترین عامل باکتریایی آن، باکتری بارتونلا هنسله (Bartonella henselae) است که با نام بیماری خراش گربه (cat-scratch disease) شناخته می‌شود و از طریق تماس با گربه‌ها و کک‌های آن‌ها منتقل می‌شود. انتقال این باکتری لزوماً نیاز به خراش ندارد و می‌تواند از طریق لیسیدن یا گاز گرفتن گربه یا حتی تماس با کک‌های گربه اتفاق بیفتد.

تب مالت که با نام‌های تب خرگوش، بیماری شکارچی و تب گوزن نیز شناخته می‌شود، توسط باکتری Francisella tularensis ایجاد می‌شود. این باکتری یک کوکوباسیلوس (coccobacillus) گرم-منفی هوازی و پلی‌مورفیک است که به‌طور معمول طیف وسیعی از حیوانات را آلوده می‌کند. انسان‌ها معمولاً پس از تماس مستقیم با مایعات بدن حامل‌های حیوانی، از طریق ناقلان حشرات (مانند کنه‌ها) یا از طریق غذا و آب آلوده، به این عفونت مبتلا می‌شوند. افرادی که به‌طور نزدیک با حیوانات کار می‌کنند، مانند دامپزشکان، محافظان پارک و تاکسیدرمیست‌ها، در معرض بیشترین خطر ابتلا هستند. روش‌های نادر انتقال شامل گزش گربه یا عفونت دهانی-حلقی از برداشت و فرآوری انگورهای آلوده برای شراب است. عفونت با تب مالت همچنین به‌عنوان پیامد پیوند عضو (عفونت ناشی از دهنده) توصیف شده است. انتقال از فرد به فرد گزارش نشده است؛ بنابراین، ایزولاسیون برای بیماران مبتلا به تب مالت توصیه نمی‌شود، اما به دلیل خطر انتقال ثانویه توسط بندپایان، کنترل کنه‌ها، کک‌ها، شپش‌ها و پشه‌ها ضروری است.

پمفیگویید اسکارساز (Cicatricial pemphigoid) که به عنوان پمفیگویید مخاطی (mucous membrane pemphigoid) نیز شناخته می‌شود، یک بیماری خودایمنی مزمن تاول‌زا است که مخاط دهان، دستگاه تناسلی و چشم را درگیر می‌کند و به ندرت پوست را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری تقریباً دو برابر در زنان نسبت به مردان شایع‌تر است و بیشتر در افراد مسن دیده می‌شود.