بیماری های مشابه

لیپوماها تومورهای خوش‌خیم سلول‌های چربی بالغ و با رشد آهسته هستند. آن‌ها شایع‌ترین تومور بافت نرم می‌باشند.

مورفیا یک وضعیت اسکلروز کننده موضعی در درم (dermis) و گاهی اوقات در زیرپوست (subcutis) است. در گذشته به عنوان اسکلرودرمی موضعی شناخته می‌شد، اما اصطلاح مورفیا ترجیح داده می‌شود زیرا مورفیا از اسکلرودرمی منتشر (diffuse scleroderma) متمایز است.

پسودوگزانتوما الاستیکوم (Pseudoxanthoma elasticum یا PXE)، که به نام سندرم گرونبلاد-استراندبرگ (Grönblad-Strandberg syndrome) نیز شناخته می‌شود، یک اختلال ارثی ناشی از کلسیفیکاسیون غیرطبیعی است که بر الیاف الاستیک در درم (dermis)، شبکیه (retina) و سیستم قلبی‌عروقی تأثیر می‌گذارد. PXE به صورت اتوزومال مغلوب (autosomal recessive) به ارث می‌رسد. نقص اصلی در ژن ABCC6 است که برای پروتئین انتقال‌دهنده سلولی ATP-binding cassette C6 کد می‌کند. رابطه دقیق بین نقص ژنتیکی و فنوتیپ همچنان نامشخص است. یک همبستگی بین شدت PXE و مصرف بالای کلسیم پیشنهاد شده است. شیوع تخمینی این بیماری ۱ در ۱۰۰٬۰۰۰ است. به دلایل نامعلوم، PXE در زنان شایع‌تر از مردان است.

نووس سباسه (Nevus sebaceus of Jadassohn) یک هامارتومای مادرزادی رایج است که معمولاً در پوست سر یافت می‌شود. این عارضه به‌عنوان یک زیرگروه از نووس اپیدرمال ارگانوئید (organoid epidermal nevus) شناخته می‌شود. در دوران بزرگسالی، این نووس به‌صورت یک پلاک منفرد، بدون مو، با مرزهای مشخص و رنگ زرد-قهوه‌ای ظاهر می‌شود که سطح آن مخملی یا زگیلی است و اندازه آن از چند میلی‌متر تا چند سانتی‌متر متغیر است. ضایعات معمولاً از بدو تولد وجود دارند، در دوران کودکی مسطح می‌شوند و در دوران بلوغ دوباره برجسته می‌گردند. اکثر ضایعات به‌صورت پراکنده هستند، اما شکل‌های خانوادگی نادر نیز گزارش شده‌اند. هیچ تمایل نژادی یا جنسی برای این عارضه وجود ندارد.

نئوس لیپوماتوزوس سطحی (Nevus lipomatosus superficialis) یک هامارتومای (hamartoma) خوش‌خیم و نسبتاً نادر است که از بافت چربی بالغ تشکیل شده است. این نئوس معمولاً در هنگام تولد یا در دوران کودکی به صورت پاپول‌ها، ندول‌ها و پلاک‌های نرم یا لاستیکی با ظاهری پولیپ‌مانند یا مغزی‌شکل ظاهر می‌شود و عمدتاً در ناحیه باسن یا ران‌های بالایی دیده می‌شود. مواردی از بروز این عارضه در بزرگسالی نیز گزارش شده است که در این حالت، ضایعات معمولاً به‌صورت تکی هستند. همچنین، موارد بسیار نادری از نئوس لیپوماتوزوس عمومی‌شده نیز گزارش شده است. هیچ گونه تمایل جنسی خاصی برای بروز این عارضه شناخته نشده است و پاتوژنز (pathogenesis) آن نیز ناشناخته است.

زانتیوم وریکوسیفرم (Verruciform Xanthoma) نوعی از زانتوما است که معمولاً به صورت یک پلاک یا ندول وریکوسی، پاپیلوماتوس یا کراتوتیک بر روی مخاط دهانی یا آنوژنیتال ظاهر می‌شود. سایر مکان‌های کمتر شایع شامل ناحیه اطراف دهان، مری و سایر قسمت‌های دستگاه تنفسی-گوارشی هستند. این ضایعه بیشتر در افراد بین ۴۰ تا ۶۰ سال مشاهده می‌شود؛ با این حال، استثناهایی نیز وجود دارد. به نظر می‌رسد که مردان و زنان به طور یکسان تحت تأثیر قرار می‌گیرند. VX معمولاً ضایعه‌ای بدون درد و با رشد کند است.

درماتوفیبروماها یا هیستیوسیتوماها، تومورهای خوش‌خیم فیبروهیستیوسیتی هستند که معمولاً به صورت تک‌تک ظاهر می‌شوند. برخی افراد ممکن است چندین ضایعه داشته باشند اما به ندرت تعداد آنها به بیش از 15 می‌رسد. درماتوفیبروماها عمدتاً در اندام‌های تحتانی مشاهده می‌شوند؛ با این حال، در کودکان زیر 10 سال، محل شایع‌تر آنها روی تنه است. این ضایعات عموماً بدون علامت هستند، اما گاهی ممکن است خارش یا درد داشته باشند.

کیست‌های موی ولوس فورانی (Eruptive Vellus Hair Cysts - EVHCs) به ظهور معمول کیست‌های موی ولوس به صورت ضایعات متعدد اشاره دارد، در مقابل کیست‌های موی ولوس منفرد که کمتر شایع هستند. کیست‌های موی ولوس فورانی به شکل پاپول‌های فولیکولی کوچک (1-4 میلی‌متر) به رنگ پوست تا هایپرپیگمانته بر روی سینه و بالای شکم ظاهر می‌شوند. این کیست‌ها ممکن است بر روی قسمت‌های پروگزیمال اندام‌ها، از جمله زیر بغل و باسن، و همچنین بر روی صورت، از جمله پلک‌ها و نواحی تناسلی ظاهر شوند. این کیست‌ها معمولاً بدون علامت هستند اما ممکن است خارش‌دار (pruritic) باشند. ممکن است التهاب پیدا کنند و گاهی حذف ترانس‌اپیدرمال محتوای کیست رخ دهد.

استئومای پوستی به شرایطی اطلاق می‌شود که در آن تشکیل واقعی استخوان در داخل پوست رخ می‌دهد. این وضعیت می‌تواند اولیه باشد، یعنی بدون ضایعات قبلی؛ ثانویه (متاستاتیک) باشد، وقتی با ناهنجاری‌های متابولیسم پاراتیروئید مرتبط است؛ یا دیستروفیک باشد، وقتی که استخوان‌سازی در محل یک فرآیند التهابی اتفاق می‌افتد.

نئوس لیپوماتوزوس سطحی (Nevus lipomatosus superficialis) یک هامارتومای (hamartoma) خوش‌خیم و نسبتاً نادر است که از بافت چربی بالغ تشکیل شده است. این نئوس معمولاً در هنگام تولد یا در دوران کودکی به صورت پاپول‌ها، ندول‌ها و پلاک‌های نرم یا لاستیکی با ظاهری پولیپ‌مانند یا مغزی‌شکل ظاهر می‌شود و عمدتاً در ناحیه باسن یا ران‌های بالایی دیده می‌شود. مواردی از بروز این عارضه در بزرگسالی نیز گزارش شده است که در این حالت، ضایعات معمولاً به‌صورت تکی هستند. همچنین، موارد بسیار نادری از نئوس لیپوماتوزوس عمومی‌شده نیز گزارش شده است. هیچ گونه تمایل جنسی خاصی برای بروز این عارضه شناخته نشده است و پاتوژنز (pathogenesis) آن نیز ناشناخته است.

سندرم هانتر (Hunter syndrome) که به نام موکوپلی‌ساکاریدوزیس نوع II یا MPS II نیز شناخته می‌شود، یک بیماری ذخیره‌ای لیزوزومی وابسته به کروموزوم X است که به دلیل کمبود آنزیم ایدورونات-۲-سولفاتاز (iduronate-2-sulfatase) رخ می‌دهد. این کمبود منجر به تجمع هپاران سولفات و درماتان سولفات در اندام‌های مختلف می‌شود. این اختلال نادر بوده و شیوع آن حدود ۱ در ۱۷۰٬۰۰۰ تولد زنده تخمین زده می‌شود. میزان بروز این بیماری در جمعیت‌های یهودیان اشکنازی و سفاردی بالاتر است. سندرم هانتر عمدتاً مردان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما در زنان نیز توصیف شده است که اغلب به دلیل غیرفعال‌سازی غیرمتوازن کروموزوم X اتفاق می‌افتد.

ناهنجاری‌های لنفاوی (LMs) شامل وزیکول‌ها یا کیست‌هایی هستند که با مایع لنفاوی پر شده‌اند. ناهنجاری‌های لنفاوی ماکروکیستیک (Macrocystic LMs)، که قبلاً به عنوان کیستیک هیگروما (cystic hygroma) شناخته می‌شدند، دارای قطری بیش از ۱ سانتی‌متر هستند. ناهنجاری‌های لنفاوی میکروکیستیک (Microcystic LMs)، که قبلاً به نام لنفانژیوم سرکوم‌سکریپتوم (lymphangioma circumscriptum)، لنفانژیوم سیمپلکس (lymphangioma simplex)، همانژیوم وریکوز (verrucous hemangioma)، و آنژیوکراتوم سرکوم‌سکریپتوم (angiokeratoma circumscriptum) شناخته می‌شدند، یک اختلال خوش‌خیم مادرزادی است که شامل کانال‌های لنفاوی سطحی متسع یا کیست‌های بزرگ پر از مایع لنفاوی است.

درماتوفیبروماها یا هیستیوسیتوماها، تومورهای خوش‌خیم فیبروهیستیوسیتی هستند که معمولاً به صورت تک‌تک ظاهر می‌شوند. برخی افراد ممکن است چندین ضایعه داشته باشند اما به ندرت تعداد آنها به بیش از 15 می‌رسد. درماتوفیبروماها عمدتاً در اندام‌های تحتانی مشاهده می‌شوند؛ با این حال، در کودکان زیر 10 سال، محل شایع‌تر آنها روی تنه است. این ضایعات عموماً بدون علامت هستند، اما گاهی ممکن است خارش یا درد داشته باشند.

مورفیا یک وضعیت اسکلروز کننده موضعی در درم (dermis) و گاهی اوقات در زیرپوست (subcutis) است. در گذشته به عنوان اسکلرودرمی موضعی شناخته می‌شد، اما اصطلاح مورفیا ترجیح داده می‌شود زیرا مورفیا از اسکلرودرمی منتشر (diffuse scleroderma) متمایز است.

درماتوفیبروسارکومای برجسته (Dermatofibrosarcoma protuberans یا DFSP) یک سارکومای بافت نرم با درجه‌ی میانی است که از فیبروبلاست‌ها منشاء می‌گیرد. این بیماری عمدتاً در بزرگسالان جوان تا میانسال مشاهده می‌شود، اما می‌تواند به‌صورت ضایعه‌ی مادرزادی یا اکتسابی در کودکان نیز بروز کند. DFSP تقریباً دو برابر بیشتر در افراد با تبار آفریقایی شایع است و شیوع آن در زنان کمی بیشتر است. در حدود ۹۰٪ از موارد DFSP، ترانسلوکاسیون t(17;22) وجود دارد که منجر به ادغام ژن‌های کلاژن 1a1 (COLL1A1) و فاکتور رشد مشتق از پلاکت B (PDGFB) می‌شود، که این امر به فعال‌سازی دائمی سیگنالینگ تیروزین کیناز منجر می‌گردد.