بیماری های مشابه

تشخیص آن با هوش مصنوعی ویزیسان بسیار آسان است، تا با دقت و سرعت بیشتری تصمیم گیری و اقدام کنید. همانژیوم نوزادی رشد شایع رگ های خونی است که اندکی پس از تولد ظاهر می شود و در طول سال اول زندگی به سرعت رشد می کند. آنها معمولاً خود به خود بهبود می یابند، در چند سال آینده کوچک می شوند و صاف تر می شوند. در نهایت همانژیوم به طور کامل برطرف می شود یا ممکن است فقط برخی از رگ های خونی یا مقداری زخم بر روی پوست باقی بماند. بیشتر همانژیوم ها فقط پوست را درگیر می کنند، اما در کودکان مبتلا به همانژیوم های متعدد ممکن است ضایعات داخلی مرتبط با کبد، ریه ها یا سایر اندام های داخلی را درگیر شوند. این همانژیوم ها ماهیت جدی تری دارند و معمولاً نیاز به پیگیری دقیق توسط پزشک متخصص کودک شما دارند. راه های تشخیص همانژیوم توت فرنگی (همانژیوم نوزادی)، راه های درمان همانژیوم توت فرنگی (همانژیوم نوزادی)، راه های مراقبتی همانژیوم توت فرنگی (همانژیوم نوزادی)

هایگرومای کیستیک (Cystic hygroma) یک ناهنجاری خوش‌خیم لنفاوی است که به‌صورت ماکروکیستیک (macrocystic) توصیف می‌شود و شامل تجمعاتی از کیست‌های بزرگ لنفاوی است که توسط اندوتلیوم (endothelium) پوشیده شده‌اند. این ناهنجاری می‌تواند در هر نقطه‌ای از بدن رخ دهد، اما به‌طور معمول در ناحیه گردن (75%) یا زیر بغل (axillae) (20%) دیده می‌شود. نواحی کمتر شایع (5%) شامل مدیاستینوم (mediastinum)، پشت‌صفاق (retroperitoneum)، احشاء شکمی، کشاله ران (groin)، استخوان‌ها و کیسه بیضه (scrotum) می‌باشد. این بیماری تفاوت جنسیتی ندارد.

Infantile myofibromatosis is the most common fibrous tumor of infancy. The majority of cases present within the first 2 years of life (90%), and 60% present at birth. While most cases are sporadic, familial cases have been reported. Infantile myofibromatosis occurs more commonly in boys (60%). There are 3 forms of the disease: solitary (the most common), multicentric, and generalized. The multicentric form appears more often at birth and in girls.

فیبروماتوز دیجیتال نوزادی (Infantile Digital Fibromatosis)، که با نام‌های میوفیبروبلاستوما دیجیتال نوزادی (Infantile Digital Myofibroblastoma)، تومور ری (Reye Tumor) یا فیبروم با اجسام درون‌سلولی (Inclusion Body Fibroma) نیز شناخته می‌شود، یک تومور نادر و خوش‌خیم است که از میوفیبروبلاست‌ها (Myofibroblast) مشتق می‌شود و ممکن است در بدو تولد حضور داشته باشد یا در ماه اول زندگی توسعه یابد.

سارکوم‌ها تومورهای بدخیمی هستند که از بافت‌های مزانشیمی در هر نقطه‌ای از بدن منشا می‌گیرند. این بافت‌ها قابلیت تمایز به عضله مخطط (striated muscle)، عضله صاف (smooth muscle)، بافت چربی (adipose tissue)، بافت فیبروزی (fibrous tissue)، استخوان (bone) یا غضروف (cartilage) را دارند. رابدومیوسارکوم‌ها (Rhabdomyosarcomas) از سلول‌های نابالغی که به عضله اسکلتی مخطط (striated skeletal muscle) تبدیل می‌شوند، منشا می‌گیرند. رابدومیوسارکوم‌ها بسته به محل متفاوت هستند و شایع‌ترین تومور بافت نرم دوران کودکی به شمار می‌روند.

فیبروبلاستوما سلول غول‌پیکر (Giant Cell Fibroblastoma - GCF) یک تومور نادر است که به عنوان گونه‌ای از درماتوفیبروسارکوم پروتوبورانس (Dermatofibrosarcoma Protuberans - DFSP) شناخته می‌شود و دارای رفتار بالینی و ویژگی‌های مولکولی مشابهی است. این تومور به آرامی رشد می‌کند و بیشتر در ناحیه تنه و بخش‌های پروگزیمال اندام‌ها مشاهده می‌شود. اگرچه به متاستاز (Metastasis) شناخته نمی‌شود، می‌تواند به صورت محلی تهاجمی باشد و نرخ بازگشت محلی بالایی دارد. GCF دارای همان جابه‌جایی کروموزومی t(17;22) مانند DFSP است که ژن زنجیره بتای فاکتور رشد مشتق از پلاکت (Platelet-Derived Growth Factor Beta - PDGFB) را تحت کنترل پروموتر ژن کلاژن نوع I آلفا ۱ (Collagen Type I Alpha 1 - COL1A1) قرار می‌دهد. ضایعات ترکیبی ممکن است رخ دهند که ویژگی‌های هر دو GCF و DFSP را دارا باشند. علاوه بر این، در متون علمی مواردی از بازگشت GCF به صورت DFSP و بالعکس گزارش شده است.

هامارتوم‌های مادرزادی عضله صاف در دوران جنینی شکل می‌گیرند و با تکثیر موضعی دسته‌های عضله صاف در درم که موهای ولوس (vellus) روی آن قرار دارند، مشخص می‌شوند. این هامارتوم‌ها ممکن است در زمان تولد یا در اوایل نوزادی مشاهده شوند. هیچ علائم سیستمیک وجود ندارد. شیوع تخمینی آن ۱ در هر ۲۶۰۰ تولد است و اندکی در مردان بیشتر دیده می‌شود.

لیپوبلاستوما (Lipoblastoma) اصطلاحی است که برای توصیف نئوپلاسم‌های زیرجلدی نرم و محصور شده از چربی نابالغ به کار می‌رود، در حالی که لیپوبلاستوماتوزیس (Lipoblastomatosis) به ضایعاتی گفته می‌شود که محصور نشده و به صورت نفوذی‌تر هستند. این تومورها عمدتاً در دوران نوزادی و شیرخوارگی رخ می‌دهند و بیشتر در نوزادان و شیرخواران مشاهده می‌شوند. شیوع آن‌ها در مردان دو برابر زنان است. شایع‌ترین مکان‌های بروز آن‌ها اندام‌ها، تنه و صورت می‌باشد. والدین معمولاً متوجه توده‌ای نرم، زیرجلدی یا عمیق، متحرک و از بافت نرم می‌شوند که می‌تواند در اندازه‌های 1 تا 12 سانتی‌متر روی اندام نوزاد یا شیرخوار ظاهر شود. لیپوبلاستوماها به‌راحتی با برداشتن کامل (اکسیزیون) درمان می‌شوند و به‌ندرت عود می‌کنند زیرا محصور شده‌اند، اما لیپوبلاستوماتوزیس به دلیل طبیعت پخش‌شده‌اش میزان عود بالاتری دارد.

سندرم کساباخ-مریت (Kasabach-Merritt syndrome یا KMS)، که به عنوان پدیده کساباخ-مریت نیز شناخته می‌شود، با ضایعه عروقی در حال بزرگ شدن، ترومبوسیتوپنی (thrombocytopenia) شدید، انعقاد درونی مصرفی (consumptive coagulopathy) و اغلب آنمی همولیتیک میکروآنژیوپاتیک (microangiopathic hemolytic anemia) مشخص می‌شود. KMS با تومورهای عروقی، به ویژه همانژیواندوتلیومای کاپوزی‌فرم (kaposiform hemangioendothelioma یا KHE) و آنژیومای کلافه‌ای (tufted angioma یا TA) همراه است. اینکه آیا KMS به همانژیوم‌های واقعی دوران نوزادی پیچیده می‌شود یا خیر، بحث‌برانگیز است، اگرچه مواردی از آن با همانژیوماتوز نوزادی منتشر و همانژیوم‌های احشایی گزارش شده است.

هامارتوم آنژیوماتوز اکرین (Eccrine angiomatous hamartoma یا EAH) یک تومور خوش‌خیم نادر است که با تکثیر عناصر اکرین و عروقی در لایه درمیس پوست مشخص می‌شود.

نورولموم‌ها که با نام‌های شوانوما (schwannomas)، نورینوما (neurinomas) و تومورهای سلول شوان (Schwann cell tumors) نیز شناخته می‌شوند، تومورهای خوش‌خیم و نادری هستند که از سلول‌های شوان پوشش اعصاب محیطی یا جمجمه‌ای منشأ می‌گیرند. این تومورها به‌طور معمول به صورت خودبه‌خودی ایجاد می‌شوند، اما ممکن است در محل‌های آسیب‌دیده قبلی نیز رخ دهند. بروز این تومورها در زنان کمی بیشتر از مردان است و می‌توانند در هر سنی ظاهر شوند. اگرچه بیشتر این تومورها به صورت منفرد و بدون ارتباط با هیچ سندرومی بروز می‌کنند، اما ممکن است در بیماران مبتلا به نوروفیبروماتوزیس (neurofibromatosis) نیز دیده شوند. همچنین گزارش‌هایی از بروز نورولموم‌های متعدد وجود دارد. این تومورها ممکن است بدون علامت، حساس یا دردناک باشند و به ندرت پارستزی (paresthesias) ممکن است رخ دهد.