بیماری های مشابه

تشخیص آن با هوش مصنوعی ویزیسان بسیار آسان است، تا با دقت و سرعت بیشتری تصمیم گیری و اقدام کنید. شپش شرمگاهی که با نام شپش خرچنگی نیز شناخته می شود، حشرات بدون بال و خونخواری هستند که می توانند روی موهای درشت به ویژه موهای ناحیه تناسلی زندگی کرده و تکثیر شوند. گاهی اوقات موهای زیر بغل، مژه ها، ابروها یا پوست سر نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند. آلودگی به شپش ناحیه تناسلی (پدیکلوس پوبیس) معمولاً باعث خارش می شود. از طریق تماس فیزیکی نزدیک یا وسایل شخصی آلوده مانند لباس، ملافه یا حوله منتقل می شود. آلودگی به شپش عانه ممکن است همراه با سایر عفونت های مقاربتی (STIs) رخ دهد. راه های مراقبت شپش ناحیه تناسلی (پدیکلوز پوبیس)، راه های درمان شپش ناحیه تناسلی (پدیکلوز پوبیس)

درماتیت سبورئیک (Seborrheic dermatitis) یک بیماری التهابی مزمن و ایدیوپاتیک است که نواحی پوستی غنی از غدد سباسه (sebaceous glands) مانند پوست سر، چین‌های نازولبیال (nasolabial folds)، ابروها، گوش‌ها، نواحی پرسترنال (presternal) و اینترتریجینوس (intertriginous) را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری دارای توزیع دو مرحله‌ای است که در دوران نوزادی و نوجوانی/اوایل بزرگسالی به اوج خود می‌رسد. اگرچه درماتیت سبورئیک با عفونت HIV و بیماری‌های عصبی مرتبط شده است، اما معمولاً در افراد سالم ظاهر می‌شود.

تریکورکسیس نودوزا (TN) یک نقص شایع در ساقه مو است که می‌تواند به صورت مادرزادی، خانوادگی یا اکتسابی رخ دهد و منجر به شکستگی و شکنندگی مو شود. این وضعیت با تورم‌های مهره‌مانند (nodes) همراه با پر شدن و شکستگی قشر ساقه مو مشخص می‌شود. به‌صورت بالینی، این حالت به‌صورت گره‌های سفید کوچک در فواصل نامنظم در طول ساقه مو ظاهر می‌شود. الیاف قشری به سمت بیرون پخش شده و می‌شکنند که به گره نمای ظاهری دو جارو یا قلم‌مو با موهای فشرده داده می‌شود. شکستگی یا گره معمولاً قبل از شکستن کامل مو ایجاد می‌شود.

پیتیریازیس آمیانتاسه (Pityriasis amiantacea) با پوسته‌های ضخیم و چسبنده‌ای مشخص می‌شود که اطراف ساقه‌های نزدیک به ریشه موهای سر را احاطه می‌کنند. این پوسته‌ها ممکن است به رنگ‌های سفید، نقره‌ای، خاکستری یا زرد-خاکستری باشند و شباهت به آزبست دارند. این وضعیت معمولاً در کودکان و بزرگسالان جوان مشاهده می‌شود و ممکن است در زنان نسبت به مردان شایع‌تر باشد. هیچ گونه تمایل نژادی یا قومی خاصی برای این بیماری وجود ندارد.

پیدرا سفید یک عفونت قارچی سطحی نسبتاً نادر است که بر روی ساقه انتهایی مو تأثیر می‌گذارد. این عفونت توسط قارچ‌هایی از محیط زیست و کلونیزه‌کننده‌های پوست، عمدتاً از جنس تریکوسپورون (Trichosporon)، ایجاد می‌شود. سایر گونه‌های مرتبط شامل آکرومونیوم (Acremonium)، بروی‌باکتریوم (Brevibacterium)، کاندیدا (Candida) و کلادوسپوریوم (Cladosporium) هستند. هم‌عفونتی با گونه‌های کورینه‌باکتریوم (Corynebacterium) نیز گزارش شده است.

آلوپسی کششی (Traction Alopecia) یک وضعیت بالینی پوست سر است که به دلیل آسیب به ساقه مو ایجاد می‌شود. این آسیب معمولاً نتیجه روش‌های مختلف آرایش مو است که شامل بافتن محکم، استفاده از باندهای کشی و رول‌های محکم، دم‌اسبی‌های تنگ، بافت‌های تزئینی (cornrows)، و شانه زدن یا حرارت بیش از حد در ریشه مو می‌شود. موهایی که به صورت شیمیایی صاف شده‌اند، در صورت استفاده از این سبک‌ها، بیشتر مستعد آلوپسی کششی هستند. این وضعیت در ابتدا به صورت آلوپسی غیرزخم‌دار ظاهر می‌شود، اما اگر درمان نشود یا آسیب ادامه یابد، می‌تواند به ریزش موی دائمی منجر شود.

درماتیت سبورئیک (Seborrheic dermatitis) یک بیماری التهابی مزمن و ایدیوپاتیک است که نواحی پوستی غنی از غدد سباسه (sebaceous glands) مانند پوست سر، چین‌های نازولبیال (nasolabial folds)، ابروها، گوش‌ها، نواحی پرسترنال (presternal) و اینترتریجینوس (intertriginous) را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری دارای توزیع دو مرحله‌ای است که در دوران نوزادی و نوجوانی/اوایل بزرگسالی به اوج خود می‌رسد. اگرچه درماتیت سبورئیک با عفونت HIV و بیماری‌های عصبی مرتبط شده است، اما معمولاً در افراد سالم ظاهر می‌شود.

پسوریازیس یک بیماری مزمن پوستی است که با تکثیر بیش از حد سلول‌های اپیدرمی و التهاب مشخص می‌شود و منجر به ایجاد پلاک‌های ضخیم، پوسته‌پوسته و اریتماتوز می‌گردد. علت پسوریازیس به طور کامل درک نشده و به نظر می‌رسد که چندعاملی باشد، با اجزای ژنتیکی و محیطی.

فولیکولیت دکالوانس (Folliculitis decalvans) نوعی شایع از آلوپسی اسکاردهنده (scarring alopecia) است که با فولیکولیت چرکی (suppurative folliculitis) همراه با تخریب فولیکول مو مشخص می‌شود. این بیماری عمدتاً در بزرگسالان میانسال از هر دو جنس دیده می‌شود، اما می‌تواند در هر زمانی پس از شروع بلوغ نیز بروز کند. ناحیه تاج سر اغلب بیشترین تأثیر را می‌پذیرد. استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) معمولاً از پوستول‌های فولیکولی جدا می‌شود و اعتقاد بر این است که یک واکنش غیرطبیعی از سوی میزبان به این ارگانیسم رخ می‌دهد.

پمفیگوس ولگاریس (Pemphigus vulgaris - PV) یک بیماری خودایمنی تاولی اکتسابی است که پوست و غشاهای مخاطی را درگیر می‌کند. این بیماری با حضور آنتی‌بادی‌های خودی ایمونوگلوبولین G (IgG) علیه دسموگلئین (Desmoglein - Dsg)، که یک مولکول سطحی سلول کراتینوسیت است، مشخص می‌شود و باعث اختلال در چسبندگی سلول‌های کراتینوسیت می‌شود. آنتی‌ژن‌های هدف در پمفیگوس ولگاریس، Dsg1 و Dsg3 هستند. در نوع مخاطی-جلدی، آنتی‌بادی‌های خودی علیه Dsg1 و Dsg3 حضور دارند، در حالی که نوع غالب مخاطی پمفیگوس ولگاریس با آنتی‌بادی‌های خودی علیه Dsg3 شناخته می‌شود.

تینئا کپیتیس که به عنوان قارچ سر نیز شناخته می‌شود، عفونت قارچی پوست سر است که توسط گونه‌های مختلف درماتوفیت‌ها (dermatophytes) ایجاد می‌شود. بیشتر موارد این بیماری در کودکان بین ۳ تا ۷ سال رخ می‌دهد، اگرچه در نوزادان و کودکان بزرگ‌تر نیز گزارش شده است. در ایالات متحده و بریتانیا، شایع‌ترین عامل ایجادکننده، قارچ تریکوفیتون تونزورانس (Trichophyton tonsurans) است. با این حال، در سطح جهانی، قارچ میکروسپوروم کنیس (Microsporum canis) عامل اصلی محسوب می‌شود.

پسوریازیس یک بیماری مزمن پوستی است که با تکثیر بیش از حد سلول‌های اپیدرمی و التهاب مشخص می‌شود و منجر به ایجاد پلاک‌های ضخیم، پوسته‌پوسته و اریتماتوز می‌گردد. علت پسوریازیس به طور کامل درک نشده و به نظر می‌رسد که چندعاملی باشد، با اجزای ژنتیکی و محیطی.

لیکن پلانوی پیلاریس (Lichen planopilaris) که به نام‌های لیکن فولیکولار پلانوس (follicular lichen planus)، لیکن فولیکولاریس و لیکن پلانوس آکومیناتوس نیز شناخته می‌شود، با اریتم (perifollicular erythema) و پوسته‌ریزی اطراف فولیکول مو مشخص می‌شود که می‌تواند به آلوپسی سیکاتریسیال (cicatricial alopecia) یا ریزش موی همراه با زخم تبدیل شود. همانند لیکن پلانوس، لیکن پلانوی پیلاریس ناشی از اختلال در ایمنی سلولی (cell-mediated immunity) دانسته می‌شود. در این بیماری، مصونیت ایمنی ناحیه بولژ (bulge) فولیکول مو از بین می‌رود و این امر منجر به از دست دادن سلول‌های بنیادی مو پس از حمله لنفوسیت‌های T فعال شده که آنتی‌ژن‌های فولیکولی را هدف قرار می‌دهند و عدم توانایی رشد مجدد مو می‌شود. لیکن پلانوی پیلاریس ممکن است همراه با لیکن پلانوس ظاهر شود، هرچند که اغلب به‌تنهایی دیده می‌شود. این بیماری بیشتر زنان را نسبت به مردان تحت تأثیر قرار می‌دهد و در افرادی با پوست روشن‌تر بیشتر دیده می‌شود. شروع لیکن پلانوی پیلاریس معمولاً بین ۴۰ تا ۶۰ سالگی است، هرچند این بیماری در کودکان نیز توصیف شده اما در کودکان بسیار نادر است.

فولیکولیت (Folliculitis) به دلیل التهاب فولیکول‌های سطحی مو رخ می‌دهد و منجر به تشکیل پاپول‌ها و پوسچول‌های (pustules) متمرکز در ناحیه فولیکول می‌شود.