بیماری های مشابه

تینئا کپیتیس که به عنوان قارچ سر نیز شناخته می‌شود، عفونت قارچی پوست سر است که توسط گونه‌های مختلف درماتوفیت‌ها (dermatophytes) ایجاد می‌شود. بیشتر موارد این بیماری در کودکان بین ۳ تا ۷ سال رخ می‌دهد، اگرچه در نوزادان و کودکان بزرگ‌تر نیز گزارش شده است. در ایالات متحده و بریتانیا، شایع‌ترین عامل ایجادکننده، قارچ تریکوفیتون تونزورانس (Trichophyton tonsurans) است. با این حال، در سطح جهانی، قارچ میکروسپوروم کنیس (Microsporum canis) عامل اصلی محسوب می‌شود.

کریون عارضه‌ای است که در اثر واکنش التهابی به عفونت قارچی روی پوست سر (که معمولاً به عنوان قارچ پوست سر (Tinea Capitis) و یا کچلی سر نیز شناخته می‌شود) ایجاد می‌شود. کریون به صورت یک ناحیه ملتهب، ضخیم و پر از چرک ظاهر می شود و ممکن است با تب و تورم غدد لنفاوی در گردن همراه باشد. در صورت عدم درمان، کریون می تواند منجر به ریزش موی دائمی (آلوپسی) شود. راه های درمان کریون، راه های تشخیص کریون، راه های مراقبت کریون

آلوپسی آره‌آتا (Alopecia Areata) یک بیماری خودایمنی (autoimmune disease) است که توسط لنفوسیت‌های T (T lymphocyte) به فولیکول مو (hair follicle) حمله می‌شود و باعث ریزش موی بدون اسکار (nonscarring hair loss) می‌گردد. در اغلب موارد، این بیماری به ۱ یا ۲ ناحیه کوچک از ریزش مو محدود می‌شود که می‌تواند پوست سر، ابروها، مژه‌ها یا موی بدن را درگیر کند، اما در موارد شدید، تمامی موی سر از دست می‌رود (آلوپسی توتالیس یا alopecia totalis) یا تمام موهای سر و بدن از دست می‌رود (آلوپسی یونیورسالیس یا alopecia universalis). تاریخچه شروع ناگهانی از ویژگی‌های این بیماری است.

ریزش موی آناژن (Anagen Effluvium) نوعی آلوپسی غیرزخمی است که با از دست دادن ناگهانی موی آناژن (مویی که در فاز رشد است) همراه است و منجر به ریزش موی شدید می‌شود. این وضعیت معمولاً به‌دلیل رخدادی که ظرفیت میتوزی و متابولیک موی آناژن را مختل می‌کند، مثل درمان شیمی‌درمانی، پرتودرمانی و برخی بیماری‌های التهابی، ایجاد می‌شود. در هر زمان معین، تقریباً ۹۰ درصد موی سر طبیعی در فاز آناژن قرار دارد که منجر به شکستگی مو و کاهش حجم می‌شود. در ریزش موی آناژن، سلول‌های تکثیرشونده در پیاز مو در فاز آناژن متوقف می‌شوند، در حالی که سلول‌های بنیادی ناحیه بولژ (bulge) محفوظ می‌مانند، بنابراین ریزش مو معمولاً قابل برگشت است. تا ۸۰ تا ۹۰ درصد ریزش مو می‌تواند رخ دهد. فاصله زمانی بین رخداد محرک یا مواجهه و ریزش مو به‌طور معمول ۱ تا ۴ هفته است، برخلاف هفته‌ها تا ماه‌ها در ریزش موی تلوژن (telogen effluvium).

ریزش مو تلوژن (Telogen effluvium) یک نوع ریزش موی غیرزخمی (nonscarring alopecia) است که با ریزش بیش از حد مو در تمام پوست سر مشخص می‌شود. در هر زمان معین، حدود ۹۰٪ از موهای طبیعی سر در فاز آناژن (رشد) و ۱۰٪ در فاز تلوژن (ریزش) قرار دارند. در ریزش مو تلوژن، درصد فولیکول‌ها در فاز تلوژن چرخه رشد مو به بیش از ۲۰٪ افزایش می‌یابد. این انتقال زودرس فولیکول‌های مو به فاز تلوژن ممکن است در پاسخ به استرس‌های فیزیکی، فیزیولوژیکی یا روانی حاد، بیماری‌های سیستمیک یا تغییرات هورمونی (از جمله بارداری) رخ دهد. علل شامل جراحی‌های عمده، تب‌های بالا، داروها، بی‌اشتهایی عصبی و بولیمیا نروزا، رژیم‌های غذایی مد (به‌ویژه رژیم‌های کم پروتئین)، زایمان، از دست دادن شدید خون، کمبود تغذیه‌ای (به‌ویژه پروتئین، آهن و روی) و بیماری‌های جدی (بیماری تیروئید، بیماری کلیوی، بیماری کبدی، بیماری التهابی روده، لوپوس اریتماتوز سیستمیک، اختلالات لنفوپرولیفراتیو) می‌شوند. ریزش مو تلوژن شایع‌ترین آلوپسی مرتبط با بیماری سیستمیک است.

سندرم آناژن شل (Loose Anagen Syndrome) یک اختلال موی دوران کودکی است که با قابلیت جدا شدن آسان و بدون درد موهای آناژن مشخص می‌شود. علت دقیق و پاتوژنز (pathogenesis) این سندرم به‌طور کامل مشخص نیست، اما اعتقاد بر این است که به دلیل چسبندگی ضعیف بین کوتیکول (cuticle) ساقه مو و غلاف ریشه داخلی موهای آناژن ایجاد می‌شود. هم فرم‌های پراکنده و هم خانوادگی (اتوزومال غالب با نفوذ ناقص) گزارش شده‌اند.

مونیلوتریکس (Monilethrix) یک اختلال در ساقه مو است که با وجود گره‌ها در طول ساقه مو شناخته می‌شود. این گره‌های بیضوی در فواصل منظم ظاهر می‌شوند و با تنگی‌های بدون مدولا (internodes) به هم متصل هستند. شکنندگی در نواحی بین گره‌ها منجر به شکستگی مو و ریزش مو (alopecia) می‌شود که می‌تواند شدید باشد. میزان درگیری این اختلال می‌تواند بسیار متفاوت باشد؛ مونیلوتریکس بیشتر در پشت گردن و ناحیه پس‌سری سر (occiput) مشاهده می‌شود، اما ممکن است کل پوست سر و همچنین موهای صورت و بدن را نیز درگیر کند. این اختلال می‌تواند به صورت اتوزومال غالب (به دلیل جهش در کراتین 81، 83 یا 86) یا اتوزومال مغلوب (به دلیل جهش در دسماگلین 4) به ارث برسد.

تریشوتیلومانیا (کشیدن مو) یک تمایل قوی برای کشیدن موهای خود است که منجر به آلوپسی (alopecia) یا ریزش مو می‌شود. این عمل ممکن است به عنوان روشی برای تنظیم احساسات (emotional regulation) عمل کند، به طوری که محرک آن به کاهش استرس یا دیگر احساسات منفی کمک می‌کند. شدت این وضعیت می‌تواند از یک عادت خفیف تا یک اختلال کنترل تکانه (impulse-control disorder) متغیر باشد. این مشکل در زنان شایع‌تر است و معمولاً در دوران کودکی یا نوجوانی آغاز می‌شود.

آلوپسی کششی (Traction Alopecia) یک وضعیت بالینی پوست سر است که به دلیل آسیب به ساقه مو ایجاد می‌شود. این آسیب معمولاً نتیجه روش‌های مختلف آرایش مو است که شامل بافتن محکم، استفاده از باندهای کشی و رول‌های محکم، دم‌اسبی‌های تنگ، بافت‌های تزئینی (cornrows)، و شانه زدن یا حرارت بیش از حد در ریشه مو می‌شود. موهایی که به صورت شیمیایی صاف شده‌اند، در صورت استفاده از این سبک‌ها، بیشتر مستعد آلوپسی کششی هستند. این وضعیت در ابتدا به صورت آلوپسی غیرزخم‌دار ظاهر می‌شود، اما اگر درمان نشود یا آسیب ادامه یابد، می‌تواند به ریزش موی دائمی منجر شود.

لوپوس اریتماتوز در دوران کودکی می‌تواند به چند شکل مختلف ظاهر شود:

بسیاری از داروها گزارش شده است که باعث ریزش مو می‌شوند. این ریزش معمولاً پراکنده، موقتی، بدون اسکار و محدود به پوست سر است. زنان بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرند. مکانیسم این ریزش بسته به داروی مؤثر متفاوت است. در بیشتر موارد، داروها مرحله تلوژن (استراحت) مو را القا می‌کنند و ممکن است منجر به تلوژن افلوویوم مزمن شوند. علاوه بر این، داروهای سیتوتوکسیک می‌توانند آناژن افلوویوم ایجاد کنند، در حالی که برخی داروها (مانند درمان با آنتی‌فاکتور نکروز تومور-α) می‌توانند آلوپسی آره‌آتا را ایجاد کنند. چندین دارو مانند داروهای ضدبارداری حاوی عوامل پروژستاتیو آندروژنیک و ژل موضعی دیکلوفناک ۳٪ می‌توانند آلوپسی آندروژنتیک را تشدید یا تسریع کنند.