سندرم آناژن شل

سندرم آناژن شل (Loose Anagen Syndrome) یک اختلال موی دوران کودکی است که با قابلیت جدا شدن آسان و بدون درد موهای آناژن مشخص می‌شود. علت دقیق و پاتوژنز (pathogenesis) این سندرم به‌طور کامل مشخص نیست، اما اعتقاد بر این است که به دلیل چسبندگی ضعیف بین کوتیکول (cuticle) ساقه مو و غلاف ریشه داخلی موهای آناژن ایجاد می‌شود. هم فرم‌های پراکنده و هم خانوادگی (اتوزومال غالب با نفوذ ناقص) گزارش شده‌اند.

نشانه‌های بالینی متنوع هستند و می‌توانند شامل نازک شدن موی گسترده، موی غیرقابل مدیریت یا نامرتب، یا مویی با ظاهر طبیعی ولی ریزش بیش از حد باشند. شکایات رایج والدین در مورد موی فرزندشان شامل "همیشه نازک بوده"، "رشد نکرده"، "هرگز کوتاه نشده"، "مدیریت آن دشوار است"، "همواره ریزش دارد"، یا "به‌راحتی کنده می‌شود" است. ابروها، مژه‌ها و موهای بدن درگیر نمی‌شوند و هیچ ناهنجاری پوستی، ناخنی یا دندانی مرتبطی وجود ندارد.

سندرم آناژن شل عمدتاً کودکان خردسال با موی روشن، به‌ویژه بلوند و قهوه‌ای روشن را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اگرچه افراد با موی تیره نیز ممکن است به‌ندرت تحت تأثیر قرار گیرند. این سندرم بیشتر در دختران و تنها در افراد سفیدپوست دیده می‌شود. شروع معمول آن در دوران نوزادی و اوایل کودکی است و اکثریت موارد در سه سال اول زندگی توسعه می‌یابند. بزرگسالان به‌ندرت تحت تأثیر قرار می‌گیرند – افرادی که تشخیص داده می‌شوند، معمولاً اعضای خانواده کودکان مبتلا هستند.

کودکان با سندرم آناژن شل در غیر این صورت سالم هستند و بیشتر موارد به‌طور خود به خود تا بزرگسالی (و گاهی تا نوجوانی) بهبود می‌یابند. با افزایش سن، موها بلندتر، متراکم‌تر و تیره‌تر می‌شوند؛ با این حال، مهم است که بدانیم موهای آناژن شل همچنان وجود خواهند داشت، اما به میزان کمتری. اگرچه نیازی به درمان نیست، شواهد تجربی نشان‌دهنده بهبود با استفاده از درمان موضعی مینوکسیدیل (minoxidil) است.