آلوپسی آره‌آتا (Alopecia Areata) یک بیماری خودایمنی (autoimmune disease) است که توسط لنفوسیت‌های T (T lymphocyte) به فولیکول مو (hair follicle) حمله می‌شود و باعث ریزش موی بدون اسکار (nonscarring hair loss) می‌گردد. در اغلب موارد، این بیماری به ۱ یا ۲ ناحیه کوچک از ریزش مو محدود می‌شود که می‌تواند پوست سر، ابروها، مژه‌ها یا موی بدن را درگیر کند، اما در موارد شدید، تمامی موی سر از دست می‌رود (آلوپسی توتالیس یا alopecia totalis) یا تمام موهای سر و بدن از دست می‌رود (آلوپسی یونیورسالیس یا alopecia universalis). تاریخچه شروع ناگهانی از ویژگی‌های این بیماری است.

شیوع و عوامل خطر

آلوپسی آره‌آتا به طور مساوی در هر دو جنس و در بیماران از تمام سنین و نژادها دیده می‌شود؛ با این حال، به طور معمول در بیماران بین ۵ تا ۴۰ سالگی مشاهده می‌شود. این بیماری در بیماران مبتلا به سندرم داون (Down syndrome) و همچنین در افرادی که دارای بیماری‌های خودایمنی هستند، به ویژه بیماری‌های تیروئید، بیشتر دیده می‌شود. علاوه بر این، ممکن است سابقه خانوادگی از آلوپسی آره‌آتا یا بیماری‌های خودایمنی وجود داشته باشد. بیماران مبتلا به آلوپسی آره‌آتا نیز بیشتر احتمال دارد که آتوپی (atopy) داشته باشند و حضور آن به عنوان یک نشانگر پیش‌آگهی ضعیف تلقی می‌شود. همچنین گزارش‌هایی از بروز آلوپسی آره‌آتا پس از عفونت COVID-19 و واکسیناسیون COVID-19 وجود دارد.

پیش‌آگهی و درمان

سیر بیماری آلوپسی آره‌آتا غیرقابل پیش‌بینی است و از نظر مدت و شدت بیماری در هر بیمار متفاوت است. در بیشتر بیماران، موها در نهایت به طور خود به خودی دوباره رشد می‌کنند، هرچند که عود بیماری شایع است. این وضعیت قابل درمان است، اما نمی‌توان آن را به طور کامل درمان کرد.