بیماری های مشابه

تیروئیدیت هاشیموتو، یا تیروئیدیت خودایمنی مزمن، نوعی اختلال خودایمنی است که منجر به تخریب غده تیروئید و آپوپتوز (apoptosis) سلول‌های اپیتلیال تیروئید می‌شود. تیروئیدیت هاشیموتو شایع‌ترین علت کم‌کاری تیروئید (hypothyroidism) در مناطقی است که ید به اندازه کافی در دسترس است و عمدتاً زنان بین ۳۰ تا ۵۰ سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما می‌تواند در مردان (نسبت زن به مرد ۷ به ۱) و کودکان نیز رخ دهد. این خلاصه به بررسی تیروئیدیت هاشیموتو در بزرگسالان می‌پردازد.

سرطان تیروئید در مقایسه با اکثر سرطان‌ها نسبتاً نادر است، اما شایع‌ترین نئوپلاسم (neoplasm) سیستم غدد درون‌ریز است. بروز سرطان تیروئید با افزایش سن افزایش می‌یابد. اگرچه سرطان تیروئید در زنان دو برابر مردان شایع‌تر است، اما معمولاً مردان پیش‌آگهی بدتری دارند. عوامل خطر برای ابتلا به سرطان تیروئید شامل سابقه پرتودرمانی سر یا گردن در دوران کودکی، ندول‌های بزرگ‌تر از ۴ سانتی‌متر، علائم بالینی نگران‌کننده از نظر شواهد تثبیت موضعی تومور و انتشار به غدد لنفاوی، و وجود متاستازهای دور (distant metastases) است.

اصطلاحات و طبقه‌بندی‌های موجود برای تعریف طیف گسترده‌ای از نفوذهای لنفوپرولیفراتیو بدخیم پوستی متغیر و در حال تکامل هستند. طبقه‌بندی‌های کنونی بر اساس یافته‌های بالینی، پاتولوژیک، ایمونوپاتولوژیک، مولکولی و سیتوژنتیک استوارند. سازمان بهداشت جهانی (WHO) در اصلاح طبقه‌بندی لنفوم اروپایی-آمریکایی تجدیدنظرشده (REAL)، سه دسته اصلی از بدخیمی‌های لنفوئیدی را به رسمیت می‌شناسد: لنفوم‌های سلول B، سلول T / سلول‌های قاتل طبیعی (NK) و لنفوم هوچکین. این طبقه‌بندی شامل لنفوم‌ها و لوسمی‌های لنفوئیدی می‌شود. هر یک از این دسته‌ها به زیرمجموعه‌های بیشتری تقسیم می‌شوند. به عنوان مثال، می‌توان به لنفوم‌های اولیه پوستی سلول B و لنفوم‌های اولیه پوستی سلول T (CTCL) اشاره کرد.

هیپرتیروئیدیسم (Hyperthyroidism) شامل مجموعه‌ای از اختلالات غدد درون‌ریز است که ناشی از فعالیت بیش از حد غده تیروئید یا تحریک‌کننده‌های تیروئیدی در خون می‌باشد. این وضعیت می‌تواند منجر به تیروتوکسیکوز (Thyrotoxicosis) شود که پیامد افزایش بیش از حد هورمون‌های تیروئید است.

مراقبت اورژانسی ممکن است شامل آنتی‌بیوتیک‌های وسیع‌الطیف وریدی (IV)، تخلیه جراحی و حمایت از راه هوایی باشد.

تومور هیپوفیز توده‌ای غیرطبیعی در غده هیپوفیز (غده اصلی تولیدکننده هورمون که در قاعده مغز و درست بالای کام نرم قرار دارد) است. آدنوم‌های خوش‌خیم هیپوفیز شایع‌ترین نوع تومور هیپوفیز هستند. میکروآدنوم‌ها کمتر از ۱ سانتی‌متر و ماکروآدنوم‌ها بزرگ‌تر از ۱ سانتی‌متر هستند. ماکروآدنوم‌ها به دلیل افزایش فشار بر نواحی اطراف، به‌ویژه عصب بینایی، علائم شدیدتری ایجاد می‌کنند. کارسینوم‌های بدخیم هیپوفیز به‌ندرت توسعه می‌یابند. جرمینوماهای هیپوفیز نادر هستند؛ مردان مبتلا ممکن است دچار ژنیکوماستی شوند. کرانیوفارنژیوماها از باقی‌مانده‌های کیسه راتکه (Rathke pouch) منشاء می‌گیرند و بیشتر در کودکان و جوانان رخ می‌دهند. کیسه راتکه ممکن است به کیست‌های خوش‌خیم تبدیل شود که می‌توانند علائم ایجاد کنند. تومورهای متاستاتیک به غده هیپوفیز نادرند اما گزارش شده‌اند.