بیماری های مشابه

سندرم استرس تیبیال داخلی (Medial Tibial Stress Syndrome) که به طور رایج به عنوان «درد ساق پا» شناخته می‌شود، یک آسیب ناشی از استفاده بیش از حد است.

سندرم کمپارتمان (Compartment syndrome) زمانی رخ می‌دهد که فشار درون کمپارتمان فاسیال (fascial compartment) از فشار پرفیوژن (perfusion pressure) بیشتر شود، که این امر به کاهش پرفیوژن کمپارتمان، ایسکمی (ischemia) و در نهایت نکروز (necrosis) عضلات و اعصاب محصور منجر می‌شود. این سندرم می‌تواند در هر مکانی که عضله اسکلتی توسط فاسیا احاطه شده باشد، رخ دهد. درد بیش از حد نسبت به شدت آسیب، مهم‌ترین یافته فیزیکی است؛ کمپارتمان‌ها ممکن است سفت و محکم به نظر برسند.

*علل / مکانیسم آسیب شایع:* استئومیلیت (Osteomyelitis) عفونت استخوان است. در بیماران کودکان، معمولاً به دلیل انتشار هماتوژن (hematogenous spread) باکتری‌ها به استخوان ایجاد می‌شود که اغلب ناحیه متافیزیال (metaphyseal) استخوان‌های بلند را درگیر می‌کند. دیگر مکانیسم‌ها شامل انتشار مجاورتی از عفونت‌های همجوار مانند سلولیت (cellulitis) یا تلقیح مستقیم پس از تروما یا جراحی هستند.

التهاب پرده استخوان، به معنای التهاب پوشش استخوان‌ها است. این وضعیت معمولاً مزمن است، اما ممکن است به صورت حاد نیز بروز کند.

سارکوم یوئینگ یک تومور کوچک، گرد و سلول آبی است که عمدتاً استخوان و بافت نرم را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این تومور اغلب متاستاتیک بوده و در انواع مختلفی از اندام‌ها یافت شده است. معمولاً با درد در استخوان یا بافت نرم خود را نشان می‌دهد. این بیماری بیشتر در نوجوانان مذکر مشاهده می‌شود و به عنوان یک بدخیمی با تمایز ضعیف در طیف تومورهای نورواکتودرمال اولیه (PNET) شناخته می‌شود. به دلیل ظاهر بافت‌شناسی خاص خود، که آن را با دیگر انواع بدخیمی‌ها مشترک می‌سازد، به عنوان "تومور کوچک گرد سلول آبی" طبقه‌بندی می‌شود. سارکوم یوئینگ را می‌توان با مثبت بودن CD99، حضور رزت‌ها در میکروسکوپ، و جابه‌جایی ژنتیکی t(11;22) که تقریباً در همه موارد سارکوم یوئینگ وجود دارد، از سایر تومورها تمایز داد.

استئوسارکوم شایع‌ترین تومور بدخیم استخوان است که از سلول‌های استئوبلاستیک (osteoblastic) منشأ می‌گیرد. بیماران معمولاً با درد استخوان یا وجود یک توده مراجعه می‌کنند. استخوان‌های بلند به‌طور معمول تحت تأثیر قرار می‌گیرند و این تومور به‌طور مکرر به سایر نقاط بدن، به‌ویژه ریه‌ها، متاستاز (metastasize) می‌دهد. استئوسارکوم در مردان زیر ۳۰ سال شایع‌تر است. این تومور می‌تواند به‌صورت ثانویه در نتیجه شرایط پزشکی مانند بیماری پاژه (Paget disease) و یا پس از پرتودرمانی (radiotherapy) قبلی نیز بروز کند. درمان استئوسارکوم شامل شیمی‌درمانی (chemotherapy) و جراحی برای برداشت تومور اولیه است. با درمان، میزان بقای کلی حدود ۶۰٪ تا ۸۰٪ است.

نقص فیبری متافیزیال (Metaphyseal fibrous defect)، که به آن فیبروما غیر استخوانی (nonossifying fibroma) یا نقص فیبری کورتیکال استخوان (fibrous cortical defect of bone) نیز گفته می‌شود، شایع‌ترین ضایعه خوش‌خیم فیبری استخوان است. اعتقاد بر این است که این ضایعه به دلیل نقص در استخوان‌سازی در افراد اسکلتی نابالغ (کودکان و نوجوانان) رخ می‌دهد. این ضایعه معمولاً بدون علامت است و اغلب به صورت تصادفی در رادیوگرافی پس از تروما شناسایی می‌شود، که بیشتر در متافیز استخوان‌های بلند (مانند دیستال فمور، دیستال تیبیا یا پروگزیمال تیبیا) مشاهده می‌شود. موارد نادری از وقوع این ضایعه در فک پایین در متون علمی گزارش شده است. فیبروم‌های غیر استخوانی ممکن است در ۴۰٪ تا ۵۰٪ موارد در چندین محل ظاهر شوند. شکستگی پاتولوژیک ممکن است در محل ضایعات بزرگ مشاهده شود، اما این امر نادر است.