بیماری های مشابه

یائسگی دوره‌ای در چرخه تولیدمثل بیمار است که طی آن تغییرات متعددی مرتبط با تغییرات هورمونی رخ می‌دهد و منجر به توقف تخمک‌گذاری و قاعدگی می‌شود. میانگین سنی وقوع یائسگی ۵۱.۲ سال است. از نظر بالینی، یائسگی به‌عنوان یک سال بدون قاعدگی تعریف می‌شود.

وضعیت رشد جنینی یا جنین در رحم که همچنین به عنوان بارداری (gestation) شناخته می‌شود. به ندرت، مردان ترنسجندر می‌توانند باردار شوند. این وضعیت با علائمی مانند قطع قاعدگی، حساسیت سینه‌ها، تهوع، استفراغ، تکرر ادرار، افزایش وزن و حرکت جنین مشخص می‌شود. وجود هورمون گنادوتروپین جفتی انسانی (hCG) در خون و ادرار از نشانه‌های تشخیصی اولیه است. دیگر علائم و نشانه‌های رایج شامل خستگی، بزرگ شدن سینه‌ها، نفخ یا بزرگ شدن شکم، تغییرات خلقی، آنژیوماهای عنکبوتی، علامت چادویک (Chadwick sign)، توبروکل‌های مونتگومری (Montgomery's tubercles)، علامت هگار (Hegar's sign)، افزایش دمای پایه بدن و ترک‌های پوستی می‌باشند. مدت زمان بارداری در انسان حدود ۴۰ هفته است.

اختلالات روان‌جنسی (Psychosexual disorders) به گروهی از اختلالات اطلاق می‌شود که باعث اختلال یا ناراحتی جنسی می‌شوند. شایع‌ترین نوع این اختلالات، اختلال عملکرد روان‌جنسی (Psychosexual dysfunction) است که به دلیل عوامل روانی منجر به ناتوانی در دستیابی یا حفظ برانگیختگی جنسی در شرایط معمولاً تحریک‌آمیز می‌شود. سایر اختلالات روان‌جنسی شامل سادیسم/مازوخیسم جنسی (sexual sadism/masochism)، چشم‌چرانی (voyeurism) و فتیشیسم (fetishism) هستند.

اختلال اضطراب فراگیر با نگرانی مفرط و پایدار در مورد مسائل مختلف زندگی روزمره مشخص می‌شود که بر عملکرد روزانه تأثیر منفی می‌گذارد. این اختلال معمولاً با اضطرابی که کنترل آن دشوار است و باعث ناراحتی یا اختلال قابل‌توجهی می‌شود، همراه است. بیماران اغلب با شکایت از نگرانی مداوم، تحریک‌پذیری (irritability)، تنش عضلانی (muscle tension)، بی‌خوابی (sleeplessness) و خستگی (fatigue) مراجعه می‌کنند.

اختلال طیف اسکیزوفرنی (Schizophrenia Spectrum Disorder) یک سندرم بالینی ناهمگون است که با اختلالات در ادراک، زبان، تفکر و فعالیت‌های اجتماعی مشخص می‌شود. این اختلال با علائم مثبت مانند توهمات (Hallucinations)، هذیان‌ها (Delusions)، تفکر آشفته و حرکات غیرعادی و علائم منفی مانند از دست دادن عملکرد در زندگی روزمره، کاهش بیان عاطفی، کاهش تعامل اجتماعی و تمرکز مختل مشخص می‌شود. تشخیص زمانی انجام می‌شود که بیمار حداقل دو مورد از علائم فوق را به مدت حداقل ۶ ماه نشان دهد و این علائم شروع به تأثیر قابل توجهی بر عملکرد روزانه کرده باشند.