بیماری های مشابه

نئوپلازی متعدد درون‌ریز نوع 2A (MEN2A)، که به عنوان سندرم سیپل نیز شناخته می‌شود، یک اختلال اتوزومال غالب است که به دلیل جهش در ژن RET در سلول‌های منشاء کرست عصبی ایجاد می‌شود. ژن RET کدکننده تیروزین کیناز گیرنده‌ای است. گونه‌های مختلفی از MEN2A شامل MEN2A کلاسیک، MEN2A با آمیلوئیدوز پوستی، MEN2A همراه با بیماری هیرشپرونگ، و سرطان مدولاری خانوادگی با فئوکروموسیتوما یا هیپرپلازی پاراتیروئید وجود دارد. MEN2A تقریباً 70%-80% از موارد MEN2 را تشکیل می‌دهد و شیوع آن حدوداً 1 در 40,000 تخمین زده می‌شود.

سرطان تیروئید در مقایسه با اکثر سرطان‌ها نسبتاً نادر است، اما شایع‌ترین نئوپلاسم (neoplasm) سیستم غدد درون‌ریز است. بروز سرطان تیروئید با افزایش سن افزایش می‌یابد. اگرچه سرطان تیروئید در زنان دو برابر مردان شایع‌تر است، اما معمولاً مردان پیش‌آگهی بدتری دارند. عوامل خطر برای ابتلا به سرطان تیروئید شامل سابقه پرتودرمانی سر یا گردن در دوران کودکی، ندول‌های بزرگ‌تر از ۴ سانتی‌متر، علائم بالینی نگران‌کننده از نظر شواهد تثبیت موضعی تومور و انتشار به غدد لنفاوی، و وجود متاستازهای دور (distant metastases) است.

نوروم محصور پالیسادی (Palisaded encapsulated neuroma - PEN)، که به نام نوروم منفرد محصور نیز شناخته می‌شود، یک پاپول خوش‌خیم، منفرد و خودبه‌خودی است که به دلیل تکثیر فیبرهای عصبی درون پری‌نوریوم (perineurium) ایجاد می‌شود و به همین دلیل محصور شده است. علت دقیق آن هنوز مشخص نیست. این ضایعه اغلب در ناحیه صورت (شامل حفره دهانی و حفره بینی)، به‌ویژه نزدیک محل اتصال مخاطی-پوستی، مشاهده می‌شود، اما می‌تواند در ناحیه گردن، ناحیه تناسلی، تنه، اندام‌ها، دست‌ها و پاها نیز ظاهر شود. این عارضه بیشتر در بزرگسالان بالای ۴۰ سال دیده می‌شود و از نظر جنسیتی تفاوت معناداری ندارد. به طور معمول، هیچ ترومای تحریک‌کننده‌ای وجود ندارد.

موکوسل دهان یک تورم بی ضرر و حاوی مایع (شبیه کیست) در لب یا مخاط دهان است که به دلیل ترشح مخاط از غدد بزاقی کوچک دهان به بافت نرم، معمولاً به دلیل آسیب (تروما) یا انسداد است. از غده یک ضایعه مشابه به نام کیست احتباسی مخاطی، از انسداد و ذخیره بزاق در غده ایجاد می شود. راه های درمان موکوسل دهان، راه های مراقبت از موکوسل دهان، راه های تشخیص موکوسل دهان

سندرم مارفان یک اختلال بافت همبند است که بر سیستم‌های مختلف اعضای بدن تأثیر می‌گذارد. این سندرم ناشی از جهش در ژن فیبریلین-۱ (FBN1) است که پروتئینی را رمزگذاری می‌کند که جزء اصلی ریزرشته‌های ماتریکس خارج سلولی است. فیبریلین-۱ برای عملکرد طبیعی چارچوب ساختاری بافت ضروری است. این جهش معمولاً به صورت هتروزیگوت است و به‌صورت الگوی وراثتی اتوزومال غالب منتقل می‌شود. اکثر افراد مبتلا دارای سابقه خانوادگی این بیماری هستند. با این حال، ۲۵ درصد از افراد مبتلا به نظر می‌رسد که جهش‌های جدید (de novo) کسب کرده‌اند.