بیماری های مشابه

کارسینوم هپاتوسلولار (Hepatocellular carcinoma یا HCC) رایج‌ترین بدخیمی اولیه کبد در بزرگسالان بالای ۶۵ سال در سراسر جهان است و به عنوان سومین علت اصلی مرگ ناشی از سرطان شناخته می‌شود. در ایالات متحده، نسبت بروز HCC در مردان به زنان ۲.۵ به ۱ است. بروز و نسبت جنسی HCC به صورت منطقه‌ای متفاوت است و اکثر موارد در کشورهای در حال توسعه تشخیص داده می‌شوند. بیشترین میزان بروز HCC در آسیای شرقی، آسیای جنوب شرقی و آفریقای زیرصحرا مشاهده می‌شود، جایی که این بیماری عمدتاً با عفونت‌های مزمن ویروسی هپاتیت B یا C مرتبط است. عوامل خطر اصلی برای توسعه HCC شامل سیروز، هپاتیت ویروسی مزمن، آفلاتوکسین غذایی، دیابت، بیماری کبد چرب مرتبط با اختلال متابولیک (MASLD) (بیماری کبد چرب غیرالکلی [NAFLD]) و سوء مصرف الکل است. کودکان به ندرت تحت تأثیر قرار می‌گیرند؛ تنها عامل خطر شناخته شده در این جمعیت، وضعیت حامل مزمن هپاتیت B است. در ایالات متحده، داده‌ها نشان می‌دهد که بروز HCC از سال ۲۰۱۳ ممکن است ثابت باقی مانده باشد که این امر ممکن است بهبود در درمان‌های ضدویروسی را منعکس کند.

شایع‌ترین انواع سارکومای بافت نرم، لیپوسارکوما (Liposarcoma) است که توموری بدخیم و زیرجلدی است و از بافت چربی (ادپوسیتی) تشکیل شده و به طور معمول بدون درد و با رشد کند و پیش‌رونده همراه است. لیپوسارکوما بیشتر در بزرگسالان بین ۴۰ تا ۷۰ سال مشاهده می‌شود، اما می‌تواند در تمام گروه‌های سنی رخ دهد. گاهی اوقات ممکن است به صورت غیر معمولی رشد کند و به سرعت بزرگ شده و زخم شود. به ندرت لیپوسارکوما از یک نئوپلاسم خوش‌خیم بافت نرم به یک تومور بدخیم تبدیل می‌شود.

رابدومیوسارکوما (Rhabdomyosarcoma) یک تومور بدخیم مزانشیمی است که از ماهیچه‌های اسکلتی منشأ می‌گیرد. این تومور شایع‌ترین سارکوم بافت نرم در کودکان و نوجوانان است، اما در بزرگسالان نادر می‌باشد. رابدومیوسارکوما اغلب در ناحیه سر و گردن، اندام‌ها، سیستم‌های گوارشی و ادراری-تناسلی و همچنین در نواحی خلف صفاقی و پارا مننژیال رخ می‌دهد.