بیماری های مشابه

تومور سلول غول‌آسا (Giant Cell Tumor یا GCT) استخوان یک تومور استئولیتیک نادر است که به‌طور معمول در استخوان‌های اسکلتی نوجوانان و بزرگسالان جوان در دهه بیست زندگی ظاهر می‌شود و اندکی در زنان شایع‌تر است. اگرچه این تومور عموماً خوش‌خیم است، رفتار آن غیرقابل پیش‌بینی است. این تومور به‌صورت موضعی تهاجمی است و بیشتر در اپی‌فیزهای استخوان‌های بلند مانند فمور (ران) و تیبیا (درشت‌نی) رخ می‌دهد. به‌ندرت، می‌تواند در لگن، مهره‌ها و استخوان‌های کرانیوفاسیال نیز ظاهر شود. درصد کمی از موارد (۱٪ تا ۲٪) ممکن است به ریه متاستاز دهند، اما برخلاف یک بدخیمی متاستاتیک واقعی، پیش‌آگهی بقای آن مطلوب است.

دیسپلازی فیبروزی (Fibrous dysplasia) یک اختلال نادر و غیرسرطانی استخوان است که در آن، بافت فیبروزی و ترابکول‌های (trabeculae) ضعیف به جای استخوان و مغز استخوان طبیعی در یک یا چند ناحیه اسکلتی قرار می‌گیرند. محل‌های شایع این اختلال شامل استخوان‌های بلند اندام‌های تحتانی (مانند فمور و تیبیا)، بازوها، دنده‌ها، لگن و استخوان‌های جمجمه و صورت است. این بیماری معمولاً در نوجوانان یا جوانان در دهه بیست زندگی تشخیص داده می‌شود و شیوع آن در مردان کمی بیشتر است.

نقص فیبری متافیزیال (Metaphyseal fibrous defect)، که به آن فیبروما غیر استخوانی (nonossifying fibroma) یا نقص فیبری کورتیکال استخوان (fibrous cortical defect of bone) نیز گفته می‌شود، شایع‌ترین ضایعه خوش‌خیم فیبری استخوان است. اعتقاد بر این است که این ضایعه به دلیل نقص در استخوان‌سازی در افراد اسکلتی نابالغ (کودکان و نوجوانان) رخ می‌دهد. این ضایعه معمولاً بدون علامت است و اغلب به صورت تصادفی در رادیوگرافی پس از تروما شناسایی می‌شود، که بیشتر در متافیز استخوان‌های بلند (مانند دیستال فمور، دیستال تیبیا یا پروگزیمال تیبیا) مشاهده می‌شود. موارد نادری از وقوع این ضایعه در فک پایین در متون علمی گزارش شده است. فیبروم‌های غیر استخوانی ممکن است در ۴۰٪ تا ۵۰٪ موارد در چندین محل ظاهر شوند. شکستگی پاتولوژیک ممکن است در محل ضایعات بزرگ مشاهده شود، اما این امر نادر است.

بیماری هیستوسیتوز سلول‌های لانگرهانس (Langerhans cell histiocytosis یا LCH) یک اختلال نئوپلاستیک نادر هیستوسیتی است که در آن هیستوسیت‌های دندریتیک در یک یا چند عضو بدن تجمع می‌یابند. نشان داده شده است که جهش‌های فعال‌کننده مسیر MAPK، به‌ویژه در ژن‌های BRAF V600E و MAP2K1، در اکثر قریب به اتفاق بیماران وجود دارد.

استئوسارکوم شایع‌ترین تومور بدخیم استخوان است که از سلول‌های استئوبلاستیک (osteoblastic) منشأ می‌گیرد. بیماران معمولاً با درد استخوان یا وجود یک توده مراجعه می‌کنند. استخوان‌های بلند به‌طور معمول تحت تأثیر قرار می‌گیرند و این تومور به‌طور مکرر به سایر نقاط بدن، به‌ویژه ریه‌ها، متاستاز (metastasize) می‌دهد. استئوسارکوم در مردان زیر ۳۰ سال شایع‌تر است. این تومور می‌تواند به‌صورت ثانویه در نتیجه شرایط پزشکی مانند بیماری پاژه (Paget disease) و یا پس از پرتودرمانی (radiotherapy) قبلی نیز بروز کند. درمان استئوسارکوم شامل شیمی‌درمانی (chemotherapy) و جراحی برای برداشت تومور اولیه است. با درمان، میزان بقای کلی حدود ۶۰٪ تا ۸۰٪ است.