بیماری های مشابه

پوکی استخوان (Osteoporosis) یک بیماری متابولیک استخوان است که با کاهش پیشرونده چگالی استخوان (Bone density)، کاهش قدرت و ساختار استخوان همراه است و خطر شکستگی را افزایش می‌دهد، به‌ویژه در ناحیه مهره‌ها و لگن. شکستگی تنها تظاهر بالینی این بیماری است. این وضعیت زمانی آغاز می‌شود که عملکرد استئوکلاست‌ها (Osteoclasts) (بازجذب استخوان) از عملکرد استئوبلاست‌ها (Osteoblasts) (تشکیل استخوان) پیشی می‌گیرد و در نتیجه منجر به افزایش و برگشت‌ناپذیری تخلخل استخوان در بافت کورتیکال و اسفنجی (Cancellous) می‌شود.

هیپرپاراتیروئیدی اولیه به معنای فعالیت بیش از حد غدد پاراتیروئید است که منجر به تولید بیش از حد هورمون پاراتیروئید (Parathyroid Hormone - PTH) می‌شود و باعث افزایش سطح کلسیم خون (هایپرکلسمی - Hypercalcemia) می‌گردد. علل PHPT شامل آدنومای پاراتیروئید، هیپرپلازی پاراتیروئید و در موارد نادر، کارسینومای پاراتیروئید است. آدنومای پاراتیروئید یک تومور خوش‌خیم است که با تکثیر سلول‌های پاراتیروئید، معمولاً به صورت یک ندول درون غده پاراتیروئید مشخص می‌شود.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

سل (TB) به عفونت با ارگانیسم‌های کمپلکس مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis complex) اشاره دارد که شامل مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis)، مایکوباکتریوم آفریکانوم (Mycobacterium africanum) و مایکوباکتریوم بویس (Mycobacterium bovis) می‌شود. سل همچنان یک نگرانی عمده در حوزه بهداشت جهانی است و به همراه اچ‌آی‌وی (HIV) یکی از علل اصلی مرگ و میر ناشی از بیماری‌های عفونی است. این خلاصه بیشتر به سل ریوی می‌پردازد. سل گوارشی و سل پوستی به‌طور جداگانه مورد بررسی قرار می‌گیرند.

اختلال ستون فقرات ناشی از استئوکندروز (osteochondrosis) اپی‌فیزهای مهره‌ای در دوران کودکی که معمولاً پس از سن 10 سالگی تشخیص داده می‌شود و منجر به کیفوز (kyphosis) کمری و/یا سینه‌ای با بروز درد کمر می‌گردد. این وضعیت که به عنوان استئوکندروز ستون فقرات و کیفوز جوانی (juvenile kyphosis) نیز شناخته می‌شود، دارای علائم و نشانه‌هایی مانند حلقه‌های اپی‌فیزیال جدا شده، تغییر شکل ستون فقرات، کیفوز، گره‌های اشمورل (Schmorl nodes)، گوه‌ای شدن مهره‌ها، نامنظمی صفحات انتهایی و کاهش فضای دیسک است. علت دقیق این بیماری ناشناخته است. ممکن است به علت وراثت ژنتیکی (احتمالاً اتوزومال غالب) یا ضعف پیش‌زمینه‌ای مهره‌ها به تنهایی یا در ترکیب با تنش‌های مکرر ستون فقرات و مهره‌ها باشد. این بیماری کمی بیشتر مردان را نسبت به زنان تحت تأثیر قرار می‌دهد.

بیماری پاژه (Paget disease) ناشی از افزایش بازسازی استخوان و رشد موضعی استخوان است. این بیماری که به اختلال در سلول‌های استئوکلاست (osteoclasts) مربوط می‌شود، معمولاً در افراد مسن مشاهده می‌گردد و به‌طور معمول جمجمه، ستون فقرات، لگن و استخوان‌های بلند اندام‌های تحتانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بیماری پاژه که به‌عنوان یک یافته شایع مرتبط با پیری شناخته می‌شود، در ۲٪ تا ۹٪ از بیماران مسن شناسایی می‌شود و سن شروع آن معمولاً ۵۵ سال است.