بیماری های مشابه

التهاب ملتحمه ویروسی (Viral Conjunctivitis) که معمولاً با نام چشم صورتی (Pink Eye) شناخته می‌شود، یکی از شایع‌ترین انواع التهاب ملتحمه است.

عفونت ناشی از آدنوویروس‌ها (adenoviruses) شایع است و بیشتر افراد در دوران کودکی در معرض آدنوویروس‌ها قرار می‌گیرند. این عفونت از طریق قطرات تنفسی یا مسیر مدفوعی-دهانی منتقل می‌شود. انواع مختلفی از آدنوویروس‌ها وجود دارد و علائم بالینی آن‌ها متغیر است. عفونت‌های آدنوویروسی می‌توانند طیف گسترده‌ای از اختلالات را ایجاد کنند، از جمله سیستیت (cystitis)، ذات‌الریه (pneumonia)، التهاب ملتحمه (conjunctivitis)، گاستروانتریت (gastroenteritis)، برونشیت (bronchitis)، کروپ (croup)، فارنژیت (pharyngitis)، مننژیت/آنسفالیت (meningitis/encephalitis)، سرماخوردگی (common cold)، و بیماری‌های تب‌دار نامشخص.

کنژنکتیویت آلرژیک فصلی و دائمی (Seasonal/Perennial Allergic Conjunctivitis - SAC/PAC) یکی از علل شایع تحریک و خارش چشم است که غیرعفونی محسوب می‌شود. آلرژن‌ها ممکن است فصلی باشند، مانند گرده‌ها و آمبروسیا (Ragweed)، یا غیرفصلی، مانند گرد و غبار، قطره‌های چشمی، کپک، یا مواد آرایشی. این بیماری نتیجه یک واکنش حساسیت‌ مفرط وابسته به ایمونوگلوبولین E (IgE) است و سابقه فردی یا خانوادگی آتوپی (Atopy) در این بیماران شایع است.

ورم ملتحمه انسدادی نوعی التهاب ملتحمه است که معمولاً به صورت ورم ملتحمه فولیکولی حاد همراه با حس جسم خارجی در چشم بروز می‌کند. عامل ایجادکننده آن باکتری **Chlamydia trachomatis** است، که یک پاتوژن اجباری داخل‌سلولی گرم منفی بوده و تنها انسان‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد و به سروتیپ‌های مختلف تقسیم می‌شود. سرووارهای D تا K باعث عفونت‌های تناسلی کلامیدیایی، که یک عفونت شایع مقاربتی (STI) است، و ورم ملتحمه انسدادی می‌شوند.

*بحران سیفلیس در ایالات متحده:* موارد سیفلیس و سیفلیس مادرزادی در سراسر کشور به شدت افزایش یافته است، به طوری که بین سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲ موارد کلی سیفلیس ۸۰ درصد افزایش داشته است. آزمایش سرولوژیک (Serologic testing) اصلی‌ترین روش برای تشخیص، مرحله‌بندی و مدیریت سیفلیس است. آزمایش باید برای هر بیمار جنسی فعال که احتمال سیفلیس در او وجود دارد یا دارای علائم جدید و غیرقابل توضیح است، انجام شود. تشخیص و درمان به‌موقع سیفلیس می‌تواند از عوارض سیستمیک، از جمله درگیری چشمی و نابینایی دائمی جلوگیری کند.

همان‌طور که از نام آن پیداست، مسمومیت ناشی از محلول لنز تماسی تنها در بیمارانی رخ می‌دهد که از لنزهای تماسی استفاده می‌کنند. این مسمومیت اغلب با استفاده نادرست از لنزهای تماسی یا بهداشت ضعیف آنها مرتبط است. شایع‌ترین نوع مسمومیت لنز تماسی ناشی از استفاده بیش از حد از لنز (اغلب خوابیدن با لنز) است که منجر به کاهش اکسیژن‌رسانی به قرنیه (corneal hypoxia) می‌شود. این وضعیت باعث کاهش سریع بینایی همراه با درد چشمی، قرمزی و حساسیت به نور می‌شود. کاهش مزمن اکسیژن‌رسانی باعث ایجاد زخم و عروق‌زایی در قرنیه می‌شود. نوع دوم مسمومیت لنز تماسی به‌طور کلاسیک با ماده نگهدارنده تیمروزال (thimerosal) مرتبط بود اما ممکن است با هر محلول لنز تماسی دیده شود. در این نوع مسمومیت، بیماران از ناراحتی چشمی و احساس جسم خارجی شکایت می‌کنند. بیماران ممکن است کاهش بینایی، به‌ویژه هنگام استفاده از عینک خود را متوجه شوند و معمولاً با درد شدید، حساسیت به نور و اغلب کاهش بینایی مراجعه می‌کنند.