بیماری های مشابه

کیست‌های گانگلیون (Ganglion cysts) تومورهای خوش‌خیم بافت نرم هستند که بیشتر در پشت مچ دست و روی انگشتان ظاهر می‌شوند، اگرچه ممکن است هر مفصلی را تحت تأثیر قرار دهند. این کیست‌ها ممکن است به صورت تورم یا درد مفصلی بروز کنند. کیست‌های گانگلیون بیشتر در بیماران بین ۲۰ تا ۴۰ سال شایع هستند، اما می‌توانند در هر گروه سنی نیز رخ دهند.

ندول‌های روماتوئید (Rheumatoid nodules) به‌عنوان یکی از تظاهرات پوستی شایع در آرتریت روماتوئید (Rheumatoid Arthritis - RA) و آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (Juvenile Idiopathic Arthritis - JIA) محسوب می‌شوند. این ندول‌های مشخص در ۲۰ درصد از بیماران مبتلا به RA دیده می‌شوند و می‌توانند نشان‌دهنده شدت بیماری RA باشند. پاتوژنز ندول‌های روماتوئید هنوز به‌خوبی شناخته نشده است، اما احتمالاً آسیب عروقی و تروماهای خارجی به‌همراه تجمع کمپلکس‌های ایمنی منجر به تشکیل این ندول‌ها می‌شوند. ندول‌های روماتوئید ممکن است در ارگان‌های داخلی مانند عضله، قلب (از جمله بافت‌های پریکاردی و اندوکاردی) و ریه‌ها نیز ظاهر شوند. ندول‌های احشایی می‌توانند به‌صورت بالینی عفونت‌ها، بدخیمی‌ها یا سایر فرآیندهای خودایمنی/التهابی را تقلید کنند. ندول‌های روماتوئید ریوی ممکن است با حفره‌سازی همراه باشند. ندول‌های روماتوئید بزرگ در ریه می‌توانند منجر به پنوموتوراکس، افیوژن پلورال و هموپتیزی شوند.

استئوآرتریت یک بیماری پیش‌رونده و تخریبی مفاصل است که به علت تخریب غضروف مفصلی و در ادامه، استخوان زیرین ایجاد می‌شود. این بیماری شایع‌ترین نوع آرتریت است و تصور می‌شود ناشی از تغییرات بیوشیمیایی و تنش‌های بیومکانیکی باشد که غضروف مفصلی را در طول استفاده مداوم تحت تأثیر قرار می‌دهد. نواحی شایع ابتلا شامل دست‌ها، ستون فقرات، لگن و زانوها است.

کیست‌های اپیدرموئید (Epidermoid cysts) که به‌اشتباه با نام کیست‌های سباسه (Sebaceous cysts) شناخته می‌شوند، یکی از شایع‌ترین تومورهای خوش‌خیم پوستی در بزرگسالان هستند و در کودکان و نوزادان به‌ندرت مشاهده می‌شوند. این کیست‌های نیمه‌جامد دارای پوششی از اپیتلیوم کراتینیزه بوده و عمدتاً با کراتین نرم شده پر شده‌اند که حالتی شبیه به پنیر و بویی تند دارند. این کیست‌ها اغلب به‌صورت خود به خودی ظاهر می‌شوند. همچنین ممکن است به‌دلیل تخریب ساختارهای فولیکولی یا کاشت اپیدرم از طریق آسیب نافذ ایجاد شوند.

تومور گلوموس یک نئوپلاسم خوش‌خیم است که از سلول‌های بدن گلوموس منشأ می‌گیرد. بدن‌های گلوموس به‌طور فراوان در نوک انگشتان دست متمرکز هستند، بنابراین تعجبی ندارد که تومورهای گلوموس بیشتر در دست‌ها و ناحیه زیر ناخن دیده می‌شوند. تومورهای کوچک و منفرد شایع‌تر هستند و زنان بیشتر از مردان به آن مبتلا می‌شوند. بیشتر بیماران بین ۳۰ تا ۵۰ سال سن دارند. تومورهای گلوموس زیر ناخنی ممکن است با یک سه‌گانه شامل درد، حساسیت شدید نقطه‌ای و حساسیت به سرما ظاهر شوند. در معاینه فیزیکی ممکن است یک پاپول کوچک قرمز یا آبی به قطر چند میلی‌متر مشاهده شود. برخی ممکن است به صورت یک خط اریترونیشیا (erythronychia) طولی با بریدگی در انتها یا شکاف طولی روی آن بروز کنند.

نوروفیبروم‌های منفرد (Solitary neurofibromas) تومورهای خوش‌خیم با مرز مشخص و بدون کپسول از بافت‌های نورومزانشیمی (neuromesenchymal tissue) شامل سلول‌های شوان (Schwann cells)، سلول‌های دور عصبی (perineural cells)، فیبروبلاست‌ها (fibroblasts) و ماست‌سل‌ها (mast cells) همراه با آکسون‌های عصبی هستند. این تومورها به صورت پاپول‌ها یا ندول‌های لاستیکی و به رنگ پوست یا بنفش ظاهر می‌شوند و معمولاً بدون علامت هستند. نوروفیبروم‌های منفرد می‌توانند در هر نقطه از بدن ایجاد شوند. این تومورها عمدتاً در بزرگسالی و اواخر نوجوانی بروز می‌کنند و نشانه‌ای از نوروفیبروماتوز (neurofibromatosis) نیستند. تفاوتی در بروز این تومورها بین جنسیت‌ها وجود ندارد.

اگزاستوز زیر ناخنی (Subungual exostosis) یک تومور واقعی نیست، بلکه یک تکثیر غیرطبیعی از استخوان طبیعی یا بقایای غضروفی کلسیم‌یافته است که در فالانژ انتهایی (distal phalanx) ایجاد می‌شود. اگزاستوز زیر ناخنی به‌طور مساوی در هر دو جنس شایع است و معمولاً به‌صورت یک ضایعه منفرد در میانگین سنی ۲۶ سال ظاهر می‌شود. این وضعیت به‌طور عمده ناخن شست پا (۸۰٪ از موارد) را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما می‌تواند در سایر ناخن‌های پا یا به‌ندرت در ناخن‌های دست نیز رخ دهد. ناخن شست پای راست نسبت به ناخن شست پای چپ بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرد که احتمالاً به دلیل تروما است. تکثیر معمولاً صفحه ناخن را بالا می‌برد، عمدتاً در لبه دور-جانبی (distolateral edge)، و گاهی شبیه زگیل زیر ناخنی (subungual wart) است. صفحه ناخن ممکن است به‌طور پیشرونده تخریب شود. نیمی از موارد بدون درد هستند، اما اگر اگزاستوز به اندازه کافی بزرگ باشد، ممکن است حساسیت و درد نیز وجود داشته باشد.

میگزومای پوستی (cutaneous myxoma) یک تومور خوش‌خیم پوستی است که معمولاً با کمپلکس کارنی (Carney Complex) یا همان سندرم LAMB (لنتیژین‌ها، میگزومای دهلیزی، نووس‌های آبی) و سندرم NAME (نووس‌ها، میگزومای دهلیزی، نوروفیبرومای میکسوئیدی، اپهلیدها) مرتبط است. اگرچه این تومور اغلب به عنوان بخشی از کمپلکس کارنی دیده می‌شود، موارد پراکنده‌ای از میگزومای پوستی نیز گزارش شده است.

فیبرو میکسومای سطحی اکرال (Superficial acral fibromyxoma)، که به عنوان فیبرو میکسومای دیجیتال نیز شناخته می‌شود، یک تومور خوش‌خیم و نادر در ناحیه زیر ناخن (subungual) یا اطراف ناخن (periungual) انگشتان دست و پا است که برای اولین بار در سال ۲۰۰۱ توصیف شد. این تومور در مردان شایع‌تر است و نسبت ابتلا در مردان به زنان ۲ به ۱ است و معمولاً در بزرگسالان بین ۴۰ تا ۶۰ سال دیده می‌شود. انگشت شست پا و انگشت اشاره دست بیشترین درگیری را دارند و بیش از ۵۰ درصد از تومورها در ناحیه ناخن مشاهده می‌شوند. مواردی از درگیری سایر انگشتان، کف دست، مچ، پاشنه، کف پا، پشت ران و پا نیز گزارش شده است. ممکن است سابقه‌ای از ضربه‌ی قبلی وجود داشته باشد، اما نقش آن در پاتوژنز (pathogenesis) این تومور همچنان مورد بحث است. این تومور معمولاً بدون علامت است، اما ممکن است حساس باشد. در مواردی که بدون علامت است، تشخیص معمولاً به تأخیر می‌افتد. شواهدی از مطالعات ایمونوهیستوشیمی (immunohistochemistry) و هیبریداسیون فلورسانس درجا (fluorescence in situ hybridization) وجود دارد که نشان می‌دهد کمبود پروتئین Rb1 در توسعه فیبرو میکسومای سطحی اکرال نقش دارد.

فیبروکراتومای دیجیتال اکتسابی (ADF) یا فیبروکراتومای آکرال، یک نئوپلاسم خوش‌خیم و نادر است که به صورت یک پاپول (Papule) منفرد و بدون علائم بر روی انگشتان دست یا پا، بستر ناخن (Nail bed) یا ناحیه اطراف ناخن (Periungual area) در بزرگسالان میانسال ظاهر می‌شود. تومورهای ناخن بیشتر در مردان میانسال دیده می‌شوند و معمولاً در انگشت شست پا (Great toe) موضع‌یابی می‌شوند.

فیبروم‌های پری‌اونگوال (Periungual fibromas) پاپول‌های کوچک، نرم و قابل فشاری هستند که معمولاً در نزدیکی چین‌های ناخن پروگزیمال یا جانبی مشاهده می‌شوند. در زمینه اسکلروز توبروز (Tuberous Sclerosis Complex - TSC)، این فیبروم‌ها به نام تومورهای کوئنن (Koenen tumors) نیز شناخته می‌شوند. این فیبروم‌ها به ندرت در جمعیت عمومی دیده می‌شوند (بیشتر به صورت منفرد، احتمالاً به دلیل ضربه) و در ۱۵٪ تا ۸۰٪ از بیماران مبتلا به TSC مشاهده می‌شوند (جهش دوم حذف آللی TSC2).

اسکلروز توبروز (Tuberous sclerosis) یا مجتمع اسکلروز توبروز (Tuberous sclerosis complex - TSC)، که به عنوان بیماری بورنویل نیز شناخته می‌شود، یک اختلال چند سیستمی اتوزومال غالب است که به دلیل جهش در ژن‌های مربوط به پروتئین‌های هامارتین (hamartin) و توبِرین (tuberin) ایجاد می‌شود. این بیماری با رشدهای تومورمانند یا هامارتوم‌ها (hamartomas) در تقریباً تمام اعضای بدن مشخص می‌شود. دو سوم نوزادان مبتلا به TS/TSC به دلیل یک جهش پراکنده از والدین غیر مبتلا متولد می‌شوند. در دوره نوزادی و اوایل کودکی، شایع‌ترین علائم اولیه تشنج یا رابدومیومای قلبی (cardiac rhabdomyomas) است که معمولاً در غربالگری‌های روتین پیش از تولد شناسایی می‌شود.