بیماری های مشابه

نوروما مورتون به درد نوروپاتیک در ناحیه متاتارس (metatarsus) اشاره دارد که به طور معمول بین متاتارس‌های سوم و چهارم رخ می‌دهد و ناشی از فشردگی عصب بین انگشتی (interdigital nerve) است. این وضعیت یک نوروما (neuroma) واقعی نیست. علائم و نشانه‌های رایج شامل بی‌حسی، هیپرستزی (hyperesthesia) یا پارستزی (paresthesia) در ناحیه متاتارس‌های دیستال، احساس وجود یک سنگ‌ریزه در کفش، و درد مبهم یا سوزش در پا که از سر متاتارس‌ها به انگشتان سوم و چهارم منتشر می‌شود، می‌باشد که ممکن است با کفش‌های پاشنه بلند، کفش‌های تنگ و پروناسیون بیش از حد (overpronation) مرتبط باشد. لمس این ناحیه ممکن است باعث ایجاد حساسیت شود. این وضعیت یکی از علل شایع درد در جلوی پا در بزرگسالان است. علائم معمولاً زمانی که فشار از روی پای مبتلا برداشته می‌شود بهبود می‌یابند.

نوروفیبروم‌های منفرد (Solitary neurofibromas) تومورهای خوش‌خیم با مرز مشخص و بدون کپسول از بافت‌های نورومزانشیمی (neuromesenchymal tissue) شامل سلول‌های شوان (Schwann cells)، سلول‌های دور عصبی (perineural cells)، فیبروبلاست‌ها (fibroblasts) و ماست‌سل‌ها (mast cells) همراه با آکسون‌های عصبی هستند. این تومورها به صورت پاپول‌ها یا ندول‌های لاستیکی و به رنگ پوست یا بنفش ظاهر می‌شوند و معمولاً بدون علامت هستند. نوروفیبروم‌های منفرد می‌توانند در هر نقطه از بدن ایجاد شوند. این تومورها عمدتاً در بزرگسالی و اواخر نوجوانی بروز می‌کنند و نشانه‌ای از نوروفیبروماتوز (neurofibromatosis) نیستند. تفاوتی در بروز این تومورها بین جنسیت‌ها وجود ندارد.

نورولموم‌ها که با نام‌های شوانوما (schwannomas)، نورینوما (neurinomas) و تومورهای سلول شوان (Schwann cell tumors) نیز شناخته می‌شوند، تومورهای خوش‌خیم و نادری هستند که از سلول‌های شوان پوشش اعصاب محیطی یا جمجمه‌ای منشأ می‌گیرند. این تومورها به‌طور معمول به صورت خودبه‌خودی ایجاد می‌شوند، اما ممکن است در محل‌های آسیب‌دیده قبلی نیز رخ دهند. بروز این تومورها در زنان کمی بیشتر از مردان است و می‌توانند در هر سنی ظاهر شوند. اگرچه بیشتر این تومورها به صورت منفرد و بدون ارتباط با هیچ سندرومی بروز می‌کنند، اما ممکن است در بیماران مبتلا به نوروفیبروماتوزیس (neurofibromatosis) نیز دیده شوند. همچنین گزارش‌هایی از بروز نورولموم‌های متعدد وجود دارد. این تومورها ممکن است بدون علامت، حساس یا دردناک باشند و به ندرت پارستزی (paresthesias) ممکن است رخ دهد.

فاسیای پلانتار (Plantar Fasciitis)، که به‌عنوان فاسیوپاتی پلانتار (Plantar Fasciopathy) نیز شناخته می‌شود، به التهاب فاسیای پلانتار، یعنی نوار فیبری واقع در کف پا، اطلاق می‌شود. این بیماری شایع‌ترین علت درد پاشنه پلانتار است و معمولاً درد در ناحیه داخلی پاشنه در سطح کف پا رخ می‌دهد. این وضعیت ممکن است یک‌طرفه یا دوطرفه باشد. علاوه بر درد پا یا پاشنه، این بیماری با ضخیم شدن فاسیای پلانتار نیز مشخص می‌شود.

کیست‌های گانگلیون (Ganglion cysts) تومورهای خوش‌خیم بافت نرم هستند که بیشتر در پشت مچ دست و روی انگشتان ظاهر می‌شوند، اگرچه ممکن است هر مفصلی را تحت تأثیر قرار دهند. این کیست‌ها ممکن است به صورت تورم یا درد مفصلی بروز کنند. کیست‌های گانگلیون بیشتر در بیماران بین ۲۰ تا ۴۰ سال شایع هستند، اما می‌توانند در هر گروه سنی نیز رخ دهند.

تومورهای بدخیم غلاف عصبی محیطی (Malignant Peripheral Nerve Sheath Tumors یا MPNSTs)، که قبلاً به نام نوروفیبروسارکوما (Neurofibrosarcomas) شناخته می‌شدند، تومورهایی هستند که در اطراف اعصاب محیطی رشد می‌کنند. این تومورها کمتر از ۱۰٪ از تومورهای عصبی محیطی را تشکیل می‌دهند. بیماران معمولاً با یک توده دردناک در مسیر توزیع عصب مراجعه می‌کنند. نقص‌های حسی و حرکتی عصب معمولاً مشاهده می‌شود. MPNSTها تمایل دارند در اندام‌ها، تنه و در امتداد تنه‌های عصبی اصلی مانند شبکه بازویی (Brachial Plexus) رخ دهند.

لیپوماها تومورهای خوش‌خیم سلول‌های چربی بالغ و با رشد آهسته هستند. آن‌ها شایع‌ترین تومور بافت نرم می‌باشند.

آرتریت روماتوئید (Rheumatoid arthritis یا RA) یک بیماری سیستمیک است که در حدود ۱٪ از جمعیت بالغ را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری می‌تواند در بزرگسالان در هر سنی رخ دهد، اما اوج شروع آن در سنین ۵۰ تا ۷۵ سالگی است و در زنان سه برابر شایع‌تر از مردان است. RA می‌تواند در کودکان نیز رخ دهد (همچنین به آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (juvenile idiopathic arthritis) مراجعه کنید). علت RA ناشناخته است، اما ژن‌های متعدد و عوامل محیطی در خطر ژنتیکی آن نقش دارند. سیگار کشیدن یک عامل خطر مهم است.

استئوآرتریت یک بیماری پیش‌رونده و تخریبی مفاصل است که به علت تخریب غضروف مفصلی و در ادامه، استخوان زیرین ایجاد می‌شود. این بیماری شایع‌ترین نوع آرتریت است و تصور می‌شود ناشی از تغییرات بیوشیمیایی و تنش‌های بیومکانیکی باشد که غضروف مفصلی را در طول استفاده مداوم تحت تأثیر قرار می‌دهد. نواحی شایع ابتلا شامل دست‌ها، ستون فقرات، لگن و زانوها است.