بیماری های مشابه

لیپوماها تومورهای خوش‌خیم سلول‌های چربی بالغ و با رشد آهسته هستند. آن‌ها شایع‌ترین تومور بافت نرم می‌باشند.

آنژیولیپوماها تومورهای خوش‌خیم بافت نرم هستند که از سلول‌های چربی (adipocytes) تشکیل شده‌اند. از نظر بالینی، این تومورها شبیه لیپوما (Lipoma) هستند، اما ممکن است در هنگام لمس کمی سفت‌تر باشند. در حالی که لیپوماها به‌طور معمول بدون علامت هستند، آنژیولیپوماها می‌توانند حساس یا دردناک باشند. تفاوت آنژیولیپوماها با لیپوماها در ترکیب آنهاست، زیرا آنژیولیپوماها شامل عناصر عروقی و عصبی هستند. اندازه آنژیولیپوماها معمولاً کمتر از ۲ سانتی‌متر است و ممکن است به صورت تکی یا چندگانه ظاهر شوند. این تومورها بیشتر در ناحیه ساعد یافت می‌شوند، اما ممکن است در تنه یا بازوهای بالایی نیز بروز کنند. تقریباً ۵٪ از آنژیولیپوماها خانوادگی هستند و اغلب به صورت الگوی انتقال اتوزومال مغلوب (autosomal recessive) منتقل می‌شوند.

سرطان سلول بازال (Basal cell carcinoma یا BCC) شایع‌ترین نوع سرطان در انسان و همچنین شایع‌ترین سرطان پوست است. هر ساله دو میلیون آمریکایی به این نوع سرطان تشخیص داده می‌شوند. این سرطان، یک نئوپلاسم از سلول‌های کراتینوسیت بازال است که بیشتر در مردان نسبت به زنان مشاهده می‌شود. نرخ ابتلا به BCC در چند دهه گذشته افزایش یافته است، به ویژه در زنان جوان. BCC می‌تواند در هر سنی دیده شود، با این حال، این بدخیمی بیشتر در افراد مسن رخ می‌دهد و میانگین سنی تشخیص آن ۶۸ سال است.

تریشوفولیکولوم یک نئوپلاسم (neoplasm) واقعی نیست، بلکه گروهی از هامارتوم‌های فولیکولی (follicular hamartomas) است که در آن ساختارهای فولیکولی به‌طور کامل شکل گرفته و یک فضای مرکزی اینفوندیبولار (infundibular space) را به اشتراک می‌گذارند. از نظر بالینی، این ضایعه به‌صورت یک پاپول یا ندول سطحی منفرد ظاهر می‌شود که ممکن است دارای موهای نرم و کم‌رنگ ولوس (vellus hairs) باشد که از یک منفذ مرکزی خارج می‌شوند. این ضایعه بیشتر در بزرگسالان دیده می‌شود، معمولاً به‌صورت منفرد است و اغلب در ناحیه صورت، پوست سر یا بالای تنه مشاهده می‌شود.

اسپیریدنوم اکرین (Eccrine spiradenomas) تومورهای نادر و با تمایز خوب درم (dermal) از غدد عرق اکرین هستند. این ضایعات معمولاً در سنین ۱۵ تا ۳۵ سالگی ظاهر می‌شوند و به طور برابر در مردان و زنان شایع هستند، اگرچه در نوزادان نیز گزارش شده‌اند. تظاهر بالینی مشخص این تومورها به صورت یک ندول (nodule) دردناک، رشد آهسته و به رنگ آبی، خاکستری یا بنفش بر روی سر، گردن یا تنه است.

هیدرادنوم ندولار (Nodular hidradenoma) یک تومور نادر و خوش‌خیم از ضمائم پوستی است که در بیشتر موارد نشان‌دهنده تمایز آپوکرین (apocrine differentiation) و در موارد دیگر، تمایز اکرین (eccrine differentiation) دارد. این دو نوع هیستوپاتولوژیک از نظر بالینی قابل تفکیک نیستند. ندولی سفت به قطر 0.5 تا 3 سانتی‌متر روی سر، تنه قدامی، یا اندام‌های فوقانی و یا به‌ندرت در سایر نقاط پوستی ظاهر می‌شود. این تومور به آرامی رشد کرده و ممکن است دچار زخم شود.

کیست‌های اپیدرموئید (Epidermoid cysts) که به‌اشتباه با نام کیست‌های سباسه (Sebaceous cysts) شناخته می‌شوند، یکی از شایع‌ترین تومورهای خوش‌خیم پوستی در بزرگسالان هستند و در کودکان و نوزادان به‌ندرت مشاهده می‌شوند. این کیست‌های نیمه‌جامد دارای پوششی از اپیتلیوم کراتینیزه بوده و عمدتاً با کراتین نرم شده پر شده‌اند که حالتی شبیه به پنیر و بویی تند دارند. این کیست‌ها اغلب به‌صورت خود به خودی ظاهر می‌شوند. همچنین ممکن است به‌دلیل تخریب ساختارهای فولیکولی یا کاشت اپیدرم از طریق آسیب نافذ ایجاد شوند.

یک کیست درموئید پوستی ناشی از تغییرات در توسعه جنینی در خطوط برش (cleavage) است و احتمالاً نتیجه به دام افتادن سلول‌های اکتودرمال (ectodermal) در طی توسعه جنینی می‌باشد. این کیست دارای پوششی اپیتلیالی کراتینه‌شونده، غدد سباسه (sebaceous glands)، غدد اکرین (eccrine glands)، و گاهی موهای لانوگو (lanugo hair) است. کیست‌های درموئید ممکن است پوستی یا عمیق‌تر باشند. کیست‌های درموئید پوستی معمولاً در هنگام تولد یا اندکی بعد از آن مشاهده می‌شوند و معمولاً در ناحیه سر یافت می‌شوند. این کیست‌ها ممکن است با ساختارهای داخل‌جمجمه‌ای ارتباط داشته باشند؛ بنابراین، نمونه‌برداری و برداشتن آن‌ها باید توسط جراح مناسب انجام شود تا از عوارض عصبی مانند عفونت سیستم عصبی مرکزی (CNS) که می‌تواند منجر به آبسه لوب پیشانی، مننگوانسفالیت (meningoencephalitis) یا تشنج (seizures) شود، جلوگیری گردد.

لئوومیوم‌های پوستی (Cutaneous Leiomyomas) تومورهای خوش‌خیم هستند که از عضله صاف منشأ می‌گیرند. بر اساس منشأ عضله صاف، این تومورها به سه زیرگروه تقسیم می‌شوند:

تشخیص آن با هوش مصنوعی ویزیسان بسیار آسان است، تا با دقت و سرعت بیشتری تصمیم گیری و اقدام کنید. نووس (Nevus) اصطلاح پزشکی برای خال است. خال ها، غیر سرطانی (خوش خیم) هستند و می توانند در بدو تولد (مادرزادی) یا پس از تولد (اکتسابی) ایجاد شوند. برخی از خال ها برجسته و برخی صاف هستند. خال ها می توانند از رنگ پوست گرفته تا صورتی، قهوه ای، مشکی یا حتی آبی متغیر باشند. صرف نظر از این تفاوت ها، همه خال ها از مجموعه سلول های تولید کننده رنگدانه پوست (ملانوسیت ها) تشکیل شده اند. راه های تشخیص خال، راه های مراقبت خال

کیست‌های گانگلیون (Ganglion cysts) تومورهای خوش‌خیم بافت نرم هستند که بیشتر در پشت مچ دست و روی انگشتان ظاهر می‌شوند، اگرچه ممکن است هر مفصلی را تحت تأثیر قرار دهند. این کیست‌ها ممکن است به صورت تورم یا درد مفصلی بروز کنند. کیست‌های گانگلیون بیشتر در بیماران بین ۲۰ تا ۴۰ سال شایع هستند، اما می‌توانند در هر گروه سنی نیز رخ دهند.

لئوومیوم‌های پوستی (Cutaneous Leiomyomas) تومورهای خوش‌خیم هستند که از عضله صاف منشأ می‌گیرند. بر اساس منشأ عضله صاف، این تومورها به سه زیرگروه تقسیم می‌شوند:

اسپیریدنوم اکرین (Eccrine spiradenomas) تومورهای نادر و با تمایز خوب درم (dermal) از غدد عرق اکرین هستند. این ضایعات معمولاً در سنین ۱۵ تا ۳۵ سالگی ظاهر می‌شوند و به طور برابر در مردان و زنان شایع هستند، اگرچه در نوزادان نیز گزارش شده‌اند. تظاهر بالینی مشخص این تومورها به صورت یک ندول (nodule) دردناک، رشد آهسته و به رنگ آبی، خاکستری یا بنفش بر روی سر، گردن یا تنه است.

نوروم‌ها تومورهای خوش‌خیم پوستی از بافت عصبی (سلول‌های شوآن و آکسون‌ها) هستند که می‌توانند به صورت تکی یا چندگانه ظاهر شوند. دو نوع اصلی از نوروم‌های پوستی وجود دارد: ۱) نوروم‌های تروماتیک و ۲) نوروم‌های محصور شده پالیساد.

درماتوفیبروماها یا هیستیوسیتوماها، تومورهای خوش‌خیم فیبروهیستیوسیتی هستند که معمولاً به صورت تک‌تک ظاهر می‌شوند. برخی افراد ممکن است چندین ضایعه داشته باشند اما به ندرت تعداد آنها به بیش از 15 می‌رسد. درماتوفیبروماها عمدتاً در اندام‌های تحتانی مشاهده می‌شوند؛ با این حال، در کودکان زیر 10 سال، محل شایع‌تر آنها روی تنه است. این ضایعات عموماً بدون علامت هستند، اما گاهی ممکن است خارش یا درد داشته باشند.

آنژیولیپوماها تومورهای خوش‌خیم بافت نرم هستند که از سلول‌های چربی (adipocytes) تشکیل شده‌اند. از نظر بالینی، این تومورها شبیه لیپوما (Lipoma) هستند، اما ممکن است در هنگام لمس کمی سفت‌تر باشند. در حالی که لیپوماها به‌طور معمول بدون علامت هستند، آنژیولیپوماها می‌توانند حساس یا دردناک باشند. تفاوت آنژیولیپوماها با لیپوماها در ترکیب آنهاست، زیرا آنژیولیپوماها شامل عناصر عروقی و عصبی هستند. اندازه آنژیولیپوماها معمولاً کمتر از ۲ سانتی‌متر است و ممکن است به صورت تکی یا چندگانه ظاهر شوند. این تومورها بیشتر در ناحیه ساعد یافت می‌شوند، اما ممکن است در تنه یا بازوهای بالایی نیز بروز کنند. تقریباً ۵٪ از آنژیولیپوماها خانوادگی هستند و اغلب به صورت الگوی انتقال اتوزومال مغلوب (autosomal recessive) منتقل می‌شوند.

اندومتریوز به حضور سلول‌های آندومتر (endometrial cells) در خارج از رحم اطلاق می‌شود که معمولاً در مکان‌های لگنی مانند تخمدان‌ها، مثانه یا روده دیده می‌شود. این بیماری خوش‌خیم، مزمن و اغلب دردناک است و تا ۱۵ درصد از زنان در سنین باروری، از جمله زنان در دوران منارک و یائسگی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

تومورهای گلوموس (Glomus Tumors) نئوپلاسم‌های خوش‌خیم و نادری هستند که از سلول‌های گلوموس، عروق خونی و سلول‌های عضله صاف تشکیل شده‌اند. این تومورها بر اساس نوع سلول غالب به سه دسته تقسیم می‌شوند: گلومانژیوم (Glomangioma) که ۶۰ درصد موارد را شامل می‌شود، تومورهای جامد گلوموس (Solid Glomus Tumors) که ۲۵ درصد موارد را در بر می‌گیرند، و گلومانژیومیوم (Glomangiomyoma) که ۱۵ درصد موارد را شامل می‌شود. این تومورها به دو شکل وجود دارند: منفرد و متعدد. شایع‌ترین محل بروز این تومورها در انتهای دور اندام‌ها است. تومورهای متعدد گلوموس به صورت الگوی اتوزومال غالب (Autosomal-Dominant) با نفوذ ناقص به ارث می‌رسند.

تومور سلول گرانولار (Granular cell tumor) نوعی نئوپلاسم با اتیولوژی ناشناخته است که تصور می‌شود منشأ عصبی دارد. این تومور هم به صورت خوش‌خیم و هم بدخیم وجود دارد، اما فرم‌های بدخیم آن بسیار نادرتر هستند.