بیماری های مشابه

لیپوماها تومورهای خوش‌خیم سلول‌های چربی بالغ و با رشد آهسته هستند. آن‌ها شایع‌ترین تومور بافت نرم می‌باشند.

تومور سلول غول‌پیکر غلاف تاندون (Giant Cell Tumor of the Tendon Sheath - GCTTS) یک تومور بافت نرم است که معمولاً به سطح خم‌کننده تاندون‌های انگشتان، دست‌ها و مچ‌ها متصل می‌شود. در این نواحی، انگشتان دوم و سوم بیشتر درگیر می‌شوند، به‌ویژه نزدیک مفصل بین‌استخوانی انتهایی (distal interphalangeal joint). دومین محل شایع بروز این تومور ناحیه مچ پا و پا است، و درگیری انگشتان پا نادر می‌باشد. ضایعات منفرد معمولاً بین ۱ تا ۳ سانتی‌متر قطر دارند و پایدار هستند. GCTTS می‌تواند در هر سنی رخ دهد، اما بیشتر در دهه سوم تا پنجم زندگی شایع است. این تومورها به‌طور معمول در کودکان کمتر شایع هستند. بیشتر موارد GCTTS با تاریخچه‌ای از تورم بافت نرم که به‌تدریج بزرگ می‌شود یا توده‌ای سفت و قابل لمس ظاهر می‌شوند. تومور ممکن است در عملکرد طبیعی مفصل اختلال ایجاد کند.

تنوسینوویت (Tenosynovitis) به التهاب هم‌زمان تاندون و غلاف سینوویال (synovial sheath) اطلاق می‌شود. این بیماری معمولاً دست‌ها و مچ‌ها را درگیر می‌کند، اما ممکن است در هر مفصلی دیده شود. علل بروز آن شامل عفونت، تروما، بیماری‌های التهابی و فشار یا استفاده مفرط است. به ندرت، ممکن است با مصرف برخی داروها نیز مرتبط باشد. عفونت می‌تواند توسط باکتری‌های استافیلوکوک (staphylococci)، استرپتوکوک (streptococci)، گنوکوک (gonococci)، مایکوباکتریوم آویوم (Mycobacterium avium) و مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis) ایجاد شود. همچنین، تنوسینوویت در ارتباط با عفونت ویبریو وولنیفیکوس (Vibrio vulnificus) ناشی از آسیب‌دیدگی در محیط ماهیگیری آب شور نیز گزارش شده است. عفونت ممکن است پس از جراحت، سوراخ‌شدگی یا گاز گرفتگی رخ دهد.

نوروم‌ها تومورهای خوش‌خیم پوستی از بافت عصبی (سلول‌های شوآن و آکسون‌ها) هستند که می‌توانند به صورت تکی یا چندگانه ظاهر شوند. دو نوع اصلی از نوروم‌های پوستی وجود دارد: ۱) نوروم‌های تروماتیک و ۲) نوروم‌های محصور شده پالیساد.

فیبروسارکوما (Fibrosarcoma)، که به عنوان تومور سلول‌های مزانشیمی (mesenchymal cell tumor) یا بدخیمی فیبروبلاستیک (fibroblastic malignancy) نیز شناخته می‌شود، یک تومور نادر از فیبروبلاست‌های بدخیم است که معمولاً در دهه سوم تا پنجم زندگی رخ می‌دهد. این تومور به طور معمول به صورت توده‌ای بدون درد، در حال بزرگ شدن و با مرزهای نامشخص در بافت‌های نرم ظاهر می‌شود. اندام‌های تحتانی، به ویژه ران و زانو، مکان‌های مورد علاقه این تومور هستند، اما می‌توان آن را در تنه، اندام‌های فوقانی و سر و گردن نیز یافت.

نقرس بیماری است که در آن سطح اسید اوریک در خون بالا است و کریستال های اسید اوریک در غضروف و بافت اطراف مفاصل، کلیه ها و پوست رسوب می کند. این رسوبات باعث التهاب می شوند که به صورت رشد ناگهانی یک مفصل متورم، قرمز، داغ و حساس به ویژه در انگشت شست (همچنین به عنوان پوداگرا) و به دنبال آن در مچ پا، مچ دست و زانو ظاهر می شود که می تواند منجر به آسیب دیدن مفصل شود. سایر علائم نقرس مزمن ندول ها (برجستگی های جامد و برجسته) به نام توفی و ​​سنگ کلیه هستند. راه های مراقبت نقرس، راه های درمن نقرس

استئوسارکوم شایع‌ترین تومور بدخیم استخوان است که از سلول‌های استئوبلاستیک (osteoblastic) منشأ می‌گیرد. بیماران معمولاً با درد استخوان یا وجود یک توده مراجعه می‌کنند. استخوان‌های بلند به‌طور معمول تحت تأثیر قرار می‌گیرند و این تومور به‌طور مکرر به سایر نقاط بدن، به‌ویژه ریه‌ها، متاستاز (metastasize) می‌دهد. استئوسارکوم در مردان زیر ۳۰ سال شایع‌تر است. این تومور می‌تواند به‌صورت ثانویه در نتیجه شرایط پزشکی مانند بیماری پاژه (Paget disease) و یا پس از پرتودرمانی (radiotherapy) قبلی نیز بروز کند. درمان استئوسارکوم شامل شیمی‌درمانی (chemotherapy) و جراحی برای برداشت تومور اولیه است. با درمان، میزان بقای کلی حدود ۶۰٪ تا ۸۰٪ است.

عفونت مفصل به طور معمول توسط باکتری‌ها ایجاد می‌شود، اگرچه قارچ‌ها، انگل‌ها و مایکوباکتری‌ها نیز به ندرت می‌توانند عامل این عفونت باشند.