بیماری های مشابه

آکنه نکروتیکا، که به عنوان فولیکولیت نکروتیکا لنفوسیتیک و فولیکولیت نکروتیکا نیز شناخته می‌شود، یک اختلال نادر با دوره مزمن و عودکننده است که با پاپول‌ها و پوستول‌های فولیکولی مشخص می‌شود و عمدتاً ناحیه خط موی جلوی سر و پوست سر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری معمولاً در سنین ۳۰ تا ۵۰ سال دیده می‌شود و منابع اخیر تمایل بیشتری به ابتلا در زنان را گزارش کرده‌اند. علت آکنه نکروتیکا ناشناخته است، اگرچه باکتری‌های استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) و کورینه‌باکتریوم آکنه (Corynebacterium acnes) از پوستول‌ها جدا شده‌اند. با وجود نام آن، این بیماری یک نوع از آکنه نیست.

فولیکولیت (Folliculitis) به دلیل التهاب فولیکول‌های سطحی مو رخ می‌دهد و منجر به تشکیل پاپول‌ها و پوسچول‌های (pustules) متمرکز در ناحیه فولیکول می‌شود.

تینئا کپیتیس که به عنوان قارچ سر نیز شناخته می‌شود، عفونت قارچی پوست سر است که توسط گونه‌های مختلف درماتوفیت‌ها (dermatophytes) ایجاد می‌شود. بیشتر موارد این بیماری در کودکان بین ۳ تا ۷ سال رخ می‌دهد، اگرچه در نوزادان و کودکان بزرگ‌تر نیز گزارش شده است. در ایالات متحده و بریتانیا، شایع‌ترین عامل ایجادکننده، قارچ تریکوفیتون تونزورانس (Trichophyton tonsurans) است. با این حال، در سطح جهانی، قارچ میکروسپوروم کنیس (Microsporum canis) عامل اصلی محسوب می‌شود.

کریون عارضه‌ای است که در اثر واکنش التهابی به عفونت قارچی روی پوست سر (که معمولاً به عنوان قارچ پوست سر (Tinea Capitis) و یا کچلی سر نیز شناخته می‌شود) ایجاد می‌شود. کریون به صورت یک ناحیه ملتهب، ضخیم و پر از چرک ظاهر می شود و ممکن است با تب و تورم غدد لنفاوی در گردن همراه باشد. در صورت عدم درمان، کریون می تواند منجر به ریزش موی دائمی (آلوپسی) شود. راه های درمان کریون، راه های تشخیص کریون، راه های مراقبت کریون

لیکن پلانوی پیلاریس (Lichen planopilaris) که به نام‌های لیکن فولیکولار پلانوس (follicular lichen planus)، لیکن فولیکولاریس و لیکن پلانوس آکومیناتوس نیز شناخته می‌شود، با اریتم (perifollicular erythema) و پوسته‌ریزی اطراف فولیکول مو مشخص می‌شود که می‌تواند به آلوپسی سیکاتریسیال (cicatricial alopecia) یا ریزش موی همراه با زخم تبدیل شود. همانند لیکن پلانوس، لیکن پلانوی پیلاریس ناشی از اختلال در ایمنی سلولی (cell-mediated immunity) دانسته می‌شود. در این بیماری، مصونیت ایمنی ناحیه بولژ (bulge) فولیکول مو از بین می‌رود و این امر منجر به از دست دادن سلول‌های بنیادی مو پس از حمله لنفوسیت‌های T فعال شده که آنتی‌ژن‌های فولیکولی را هدف قرار می‌دهند و عدم توانایی رشد مجدد مو می‌شود. لیکن پلانوی پیلاریس ممکن است همراه با لیکن پلانوس ظاهر شود، هرچند که اغلب به‌تنهایی دیده می‌شود. این بیماری بیشتر زنان را نسبت به مردان تحت تأثیر قرار می‌دهد و در افرادی با پوست روشن‌تر بیشتر دیده می‌شود. شروع لیکن پلانوی پیلاریس معمولاً بین ۴۰ تا ۶۰ سالگی است، هرچند این بیماری در کودکان نیز توصیف شده اما در کودکان بسیار نادر است.

لوپوس اریتماتوز در دوران کودکی می‌تواند به چند شکل مختلف ظاهر شود:

سلولیت دیسکتینگ پوست سر، که به عنوان "پریفولیکولیتیس کاپیتیس ابسِدنس اِت سوفودیِنس" (perifolliculitis capitis abscedens et suffodiens یا PCAS) نیز شناخته می‌شود، نوعی آلوپسی اسکاردهنده نوتروفیلی (neutrophilic scarring alopecia) است که به دلیل واکنش التهابی غیرطبیعی به آنتی‌ژن‌های استافیلوکوکی (staphylococcal antigens) ایجاد می‌شود. این بیماری با تمایل به انسداد فولیکول و تغییرات التهابی ثانویه شدید در پاسخ به محرک‌های التهابی مانند عفونت باکتریایی مرتبط است. فولیکول مسدود، متسع و پاره می‌شود و کراتین (keratin) در کنار عفونت ثانویه استافیلوکوکی واکنش التهابی را تحریک می‌کند که نوتروفیل‌ها را جذب می‌کند.

پوسچولوز آمیكروبیال چین‌ها (Amicrobial pustulosis of the folds - APF)، که با نام پوسچولوز آمیكروبیال مرتبط با بیماری‌های خودایمنی (Amicrobial pustulosis associated with autoimmune disease - APAD) نیز شناخته می‌شود، یک درماتوز نوتروفیلی نادر است. APF معمولاً در زنان جوان رخ می‌دهد و اغلب با یک بیماری خودایمنی زمینه‌ای همراه است. بیماری‌های مرتبط شامل لوپوس اریتماتوز سیستمیک (systemic lupus erythematosus)، پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمنی (immune thrombocytopenic purpura)، سندرم شوگرن (Sjögren syndrome)، تیروئیدیت هاشیموتو (Hashimoto thyroiditis)، و آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis) و دیگر موارد می‌باشند.

درماتوز پوسچولر فرسایشی (EPD) یک بیماری التهابی نادر با علت‌شناسی ناشناخته است که معمولاً در بیماران سالمند با تیپ‌های پوستی روشن‌تر رخ می‌دهد. این بیماری اندکی در مردان بیشتر دیده می‌شود. دو نوع از این بیماری توصیف شده است: EPD پوست سر و EPD پاها. ظاهر بالینی، هیستولوژی و پاسخ به درمان ضایعات در این دو ناحیه اساساً مشابه است، اما شرایطی که در آن‌ها رخ می‌دهد به‌طور قابل‌توجهی متفاوت است. در پوست سر، EPD به‌طور معمول در نواحی با آسیب آفتاب طولانی‌مدت ایجاد می‌شود، در حالی که درگیری پاها در پوستی رخ می‌دهد که دچار آسیب ناشی از آفتاب نبوده و در بیمارانی با ایستایی مزمن وریدی دیده می‌شود.