بیماری های مشابه

بثورات دارویی اگانتهماتیک (Exanthematous Drug Eruption; EDE) که به نام بثورات دارویی شبه‌سرخک (Morbilliform Drug Eruption) نیز شناخته می‌شود، رایج‌ترین نوع بثورات پوستی ناشی از مصرف داروها است. این بثورات شامل ماکول‌های قرمز و پاپول‌هایی هستند که اغلب در ناحیه تنه ظاهر شده و به صورت متقارن به اندام‌های نزدیک به تنه گسترش می‌یابند. در موارد شدید، ضایعات به هم می‌پیوندند و ممکن است به اریترودرما (Erythroderma) منجر شوند. کف دست‌ها، کف پاها و غشاهای مخاطی نیز ممکن است درگیر شوند. خارش (Pruritus) یک شکایت رایج است. در حالی که بیشتر بیماران بدون تب هستند، در واکنش‌های شدیدتر ممکن است تب خفیف ایجاد شود. شروع این بثورات معمولاً بین ۴ تا ۱۴ روز پس از آغاز مصرف یک دارو رخ می‌دهد. در صورتی که بیمار قبلاً به داروی تحریک‌کننده حساس شده باشد، زمان بروز بثورات ممکن است کوتاه‌تر باشد. این بثورات ممکن است حتی پس از قطع مصرف داروی مقصر نیز رخ دهند.

فولیکولیت (Folliculitis) به دلیل التهاب فولیکول‌های سطحی مو رخ می‌دهد و منجر به تشکیل پاپول‌ها و پوسچول‌های (pustules) متمرکز در ناحیه فولیکول می‌شود.

فولیکولیت پیتیروسپوروم (Malassezia (pityrosporum) folliculitis) یک ضایعه حاد و به شدت خارش‌دار است که توسط قارچ مالاسزیا فورفور ایجاد می‌شود. این ارگانیسم عامل بیماری تینئا ورسیکالر نیز می‌باشد. این وضعیت اغلب به شکل پاپول‌ها و پوسچول‌های فولیکولی در ناحیه بالای تنه (یعنی قسمت بالای پشت و قفسه سینه و همچنین شانه‌ها) در بزرگسالان جوان تا میان‌سال ظاهر می‌شود. این بیماری می‌تواند صورت، به‌ویژه پیشانی در امتداد خط رویش مو، گردن و پوست سر را نیز تحت تأثیر قرار دهد. این وضعیت در افراد با سیستم ایمنی ضعیف، از جمله بیماران تحت درمان با پردنیزون خوراکی طولانی‌مدت و افرادی که به دیابت مبتلا هستند، نیز به‌طور مکرر مشاهده می‌شود. گرمای شدید، رطوبت بالا، و پوشیدن لباس‌های چسبان یا استفاده از محصولات مراقبت شخصی انسدادی به این وضعیت پیش‌زمینه می‌دهند. استفاده اخیر از آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی نیز یکی از عوامل خطر این بیماری محسوب می‌شود. شرایط زمینه‌ای شامل عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV)، درمان‌های سرکوب‌کننده ایمنی، درمان با آنتی‌بیوتیک، سندرم داون، و کاندیدیازیس سیستمیک می‌باشد.

لوسمی جلدی (Leukemia cutis) زمانی رخ می‌دهد که پوست توسط تکثیر بدخیم لکوسیت‌ها (leukocytes) نفوذ می‌شود. چندین زیرگروه از این حالت وجود دارد که شامل درگیری پوستی مرتبط با لوسمی لنفوبلاستیک حاد (acute lymphoblastic leukemia یا ALL)، لوسمی میلوژنوس حاد (acute myelogenous leukemia یا AML)، لوسمی میلوژنوس مزمن (chronic myelogenous leukemia یا CML)، و لوسمی لنفوسیتی مزمن (chronic lymphocytic leukemia یا CLL) می‌شود. لوسمی جلدی نشان‌دهنده پیش‌آگهی ضعیف‌تری است.

درماتوز نوتروفیلیک تب‌دار حاد که به عنوان سندرم سوییت (Sweet syndrome) نیز شناخته می‌شود، یک اختلال التهابی است که به صورت پلاک‌های متعدد استریل، به طور معمول دردناک، ادماتوز و اریتماتوز ظاهر می‌شود و اغلب با تب و افزایش تعداد گلبول‌های سفید خون (لوکوسیتوز) همراه است. این بیماری معمولاً به پوست محدود می‌شود، اگرچه هر سیستم ارگانی ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد. گزارش‌های مربوط به کودکان و نوزادان نادر است و حدود ۵ درصد از تمامی موارد را تشکیل می‌دهد. در جمعیت کودکان، میانگین سن شروع ۵ سال است و شیوع بیشتری در پسران، به‌ویژه در کودکان زیر ۳ سال، دارد. سندرم سوییت بر اساس علت‌شناسی به دسته‌های زیر طبقه‌بندی می‌شود:

گزش یا نیش حشرات (بندپایان) بسیار شایع است. بیشتر واکنش ها خفیف هستند و ناشی از واکنش آلرژیک به حشره یا سموم تزریق شده با گزش یا نیش هستند. برخی از افراد واکنش های شدیدی به نیش های زیر نشان می دهند: زنبورها، هورنت (زنبور سرخ). زنبور های وحشی. این نیش ها ممکن است نیاز به کمک اضطراری داشته باشند. نیش اکثر حشرات مانند مورچه ها، پشه ها، مگس ها، عنکبوت ها، کنه ها چنین واکنش شدیدی ایجاد نمی کند. راه ها درمان نیش حشرات، راه های تشخیص نیش حشرات، راه های خودمراقبتی نیش حشرات

اِریتما اِلاواتوم دیوتینوم (Erythema elevatum diutinum) نوع نادری از واسکولیت لکوسیتوکلاستیک (leukocytoclastic vasculitis) است که در آن کمپلکس‌های ایمنی در عروق خونی کوچک تجمع می‌یابند و منجر به التهاب می‌شوند. علت دقیق این بیماری ناشناخته است، اما عوامل محرک ممکن است شامل عوامل عفونی مانند استرپتوکوک‌ها و ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV)، بدخیمی‌های خونی مانند گاموپاتی‌های مونوکلونال، بیماری‌های التهابی روده، اسپروی سلیاک و اختلالات روماتولوژیک باشند. همچنین، این بیماری ممکن است با پاراپروتئینمی ایمونوگلوبولین A (IgA) همراه باشد. گزارش‌های موردی نشان‌دهنده ارتباط با اینترفرون-ب، داروهای ضد سل، سیس‌پلاتین و اریتروپویتین هستند.

اریتم سمی ناشی از شیمی‌درمانی (Toxic erythema of chemotherapy یا TEC) به مجموعه‌ای از ضایعات پوستی غیرآلرژیک اشاره دارد که در بستر شیمی‌درمانی ظاهر می‌شوند. ویژگی‌های بالینی کلیدی شامل تشکیل لکه‌ها و پلاک‌های اریتماتوز یا ادماتوز در دست‌ها، پاها و نواحی چین‌دار بدن (مانند زیر بغل، کشاله ران و کیسه بیضه) است که با دیس‌استزی (dysesthesia)، درد و خارش همراه هستند. همچنین، ممکن است آرنج‌ها، زانوها و گوش‌ها نیز درگیر شوند. پوست آسیب‌دیده ممکن است به رنگ بنفش درآید و در موارد شدید تشکیل بول (bulla) رخ دهد. این ضایعات به صورت خود محدودشونده هستند و به صورت خودبه‌خود پوسته‌ریزی کرده و بهبود می‌یابند.