بیماری های مشابه

فیبروکراتومای دیجیتال اکتسابی (ADF) یا فیبروکراتومای آکرال، یک نئوپلاسم خوش‌خیم و نادر است که به صورت یک پاپول (Papule) منفرد و بدون علائم بر روی انگشتان دست یا پا، بستر ناخن (Nail bed) یا ناحیه اطراف ناخن (Periungual area) در بزرگسالان میانسال ظاهر می‌شود. تومورهای ناخن بیشتر در مردان میانسال دیده می‌شوند و معمولاً در انگشت شست پا (Great toe) موضع‌یابی می‌شوند.

فیبروم‌های پری‌اونگوال (Periungual fibromas) پاپول‌های کوچک، نرم و قابل فشاری هستند که معمولاً در نزدیکی چین‌های ناخن پروگزیمال یا جانبی مشاهده می‌شوند. در زمینه اسکلروز توبروز (Tuberous Sclerosis Complex - TSC)، این فیبروم‌ها به نام تومورهای کوئنن (Koenen tumors) نیز شناخته می‌شوند. این فیبروم‌ها به ندرت در جمعیت عمومی دیده می‌شوند (بیشتر به صورت منفرد، احتمالاً به دلیل ضربه) و در ۱۵٪ تا ۸۰٪ از بیماران مبتلا به TSC مشاهده می‌شوند (جهش دوم حذف آللی TSC2).

نوروفیبروم‌های منفرد (Solitary neurofibromas) تومورهای خوش‌خیم با مرز مشخص و بدون کپسول از بافت‌های نورومزانشیمی (neuromesenchymal tissue) شامل سلول‌های شوان (Schwann cells)، سلول‌های دور عصبی (perineural cells)، فیبروبلاست‌ها (fibroblasts) و ماست‌سل‌ها (mast cells) همراه با آکسون‌های عصبی هستند. این تومورها به صورت پاپول‌ها یا ندول‌های لاستیکی و به رنگ پوست یا بنفش ظاهر می‌شوند و معمولاً بدون علامت هستند. نوروفیبروم‌های منفرد می‌توانند در هر نقطه از بدن ایجاد شوند. این تومورها عمدتاً در بزرگسالی و اواخر نوجوانی بروز می‌کنند و نشانه‌ای از نوروفیبروماتوز (neurofibromatosis) نیستند. تفاوتی در بروز این تومورها بین جنسیت‌ها وجود ندارد.

درماتوفیبروسارکومای برجسته (Dermatofibrosarcoma protuberans یا DFSP) یک سارکومای بافت نرم با درجه‌ی میانی است که از فیبروبلاست‌ها منشاء می‌گیرد. این بیماری عمدتاً در بزرگسالان جوان تا میانسال مشاهده می‌شود، اما می‌تواند به‌صورت ضایعه‌ی مادرزادی یا اکتسابی در کودکان نیز بروز کند. DFSP تقریباً دو برابر بیشتر در افراد با تبار آفریقایی شایع است و شیوع آن در زنان کمی بیشتر است. در حدود ۹۰٪ از موارد DFSP، ترانسلوکاسیون t(17;22) وجود دارد که منجر به ادغام ژن‌های کلاژن 1a1 (COLL1A1) و فاکتور رشد مشتق از پلاکت B (PDGFB) می‌شود، که این امر به فعال‌سازی دائمی سیگنالینگ تیروزین کیناز منجر می‌گردد.

درماتوفیبروماها یا هیستیوسیتوماها، تومورهای خوش‌خیم فیبروهیستیوسیتی هستند که معمولاً به صورت تک‌تک ظاهر می‌شوند. برخی افراد ممکن است چندین ضایعه داشته باشند اما به ندرت تعداد آنها به بیش از 15 می‌رسد. درماتوفیبروماها عمدتاً در اندام‌های تحتانی مشاهده می‌شوند؛ با این حال، در کودکان زیر 10 سال، محل شایع‌تر آنها روی تنه است. این ضایعات عموماً بدون علامت هستند، اما گاهی ممکن است خارش یا درد داشته باشند.

گرانولوما آنولار (Granuloma annulare) یک اختلال التهابی شایع پوستی با علت ناشناخته است که درم (dermis) یا بافت‌های زیرجلدی (subcutaneous tissues) را درگیر می‌کند. این بیماری در کودکان و بزرگسالان مشاهده می‌شود و میزان بروز آن در دهه سوم یا چهارم زندگی به اوج می‌رسد. این وضعیت در دختران بیشتر از پسران رخ می‌دهد.

کیست میکسوئید که به عنوان کیست مخاطی دیجیتال یا کیست کاذب نیز شناخته می‌شود، رشد ضایعه ای است که معمولاً روی انگشت دست یا پا نزدیک ناخن ایجاد می‌شود. اعتقاد بر این است که این کیست ها زمانی تشکیل می شوند که پوشش مفصل اطراف انگشت یا انگشت پا تحلیل می رود. کیست های میکسوئید در انگشتان دست بیشتر از انگشتان پا ایجاد می شوند. اعتقاد بر این است که آنها با استئوآرتریت، یک بیماری دژنراتیو مفصلی مرتبط هستند. راه های درمان کیست میکسوئید، راه های تشخیص کیست میکسوئید، راه های مراقبت کیست میکسوئید

تومور سلول غول‌پیکر غلاف تاندون (Giant Cell Tumor of the Tendon Sheath - GCTTS) یک تومور بافت نرم است که معمولاً به سطح خم‌کننده تاندون‌های انگشتان، دست‌ها و مچ‌ها متصل می‌شود. در این نواحی، انگشتان دوم و سوم بیشتر درگیر می‌شوند، به‌ویژه نزدیک مفصل بین‌استخوانی انتهایی (distal interphalangeal joint). دومین محل شایع بروز این تومور ناحیه مچ پا و پا است، و درگیری انگشتان پا نادر می‌باشد. ضایعات منفرد معمولاً بین ۱ تا ۳ سانتی‌متر قطر دارند و پایدار هستند. GCTTS می‌تواند در هر سنی رخ دهد، اما بیشتر در دهه سوم تا پنجم زندگی شایع است. این تومورها به‌طور معمول در کودکان کمتر شایع هستند. بیشتر موارد GCTTS با تاریخچه‌ای از تورم بافت نرم که به‌تدریج بزرگ می‌شود یا توده‌ای سفت و قابل لمس ظاهر می‌شوند. تومور ممکن است در عملکرد طبیعی مفصل اختلال ایجاد کند.

تومور گلوموس یک نئوپلاسم خوش‌خیم است که از سلول‌های بدن گلوموس منشأ می‌گیرد. بدن‌های گلوموس به‌طور فراوان در نوک انگشتان دست متمرکز هستند، بنابراین تعجبی ندارد که تومورهای گلوموس بیشتر در دست‌ها و ناحیه زیر ناخن دیده می‌شوند. تومورهای کوچک و منفرد شایع‌تر هستند و زنان بیشتر از مردان به آن مبتلا می‌شوند. بیشتر بیماران بین ۳۰ تا ۵۰ سال سن دارند. تومورهای گلوموس زیر ناخنی ممکن است با یک سه‌گانه شامل درد، حساسیت شدید نقطه‌ای و حساسیت به سرما ظاهر شوند. در معاینه فیزیکی ممکن است یک پاپول کوچک قرمز یا آبی به قطر چند میلی‌متر مشاهده شود. برخی ممکن است به صورت یک خط اریترونیشیا (erythronychia) طولی با بریدگی در انتها یا شکاف طولی روی آن بروز کنند.