بیماری های مشابه

یک مننژیوم کرانیوفارنژیوم (craniopharyngioma) یک تومور مغزی است که از بافت جنینی هیپوفیز (pituitary embryonic tissue) نشأت می‌گیرد. این تومور معمولاً در بالای ناحیه زینی (suprasellar) قرار دارد و دارای اجزای جامد و کیستیک است. سن بروز این تومور می‌تواند در کودکی (حدود سنین ۵ تا ۱۵ سال) یا بزرگسالی (حدود سنین ۵۰ تا ۷۰ سال) باشد. انواع این تومور شامل آدامانتینوماتوز (adamantinomatous)، پاپیلاری (papillary) و نوع مخلوط هستند. تومورهای آدامانتینوماتوز در کودکان شایع‌تر بوده و تومورهای پاپیلاری در بزرگسالان بیشتر دیده می‌شوند. کیست شکاف راثکه (Rathke cleft cyst) ممکن است در صورتی که کیسه راثکه (Rathke pouch) به‌طور عادی بسته نشود، تشکیل شود.

گerminoma (ژرمینوما) یک تومور بدخیم سلول‌های زاینده است که در نواحی میانی بدن، به‌ویژه در مناطق پینه‌آل (pineal) یا سوپراسلار (suprasellar) سیستم عصبی مرکزی ایجاد می‌شود و با حضور سلول‌های زاینده بدخیم، بزرگ و ابتدایی و لنفوسیت‌ها مشخص می‌شود. ژرمینوماها اغلب می‌توانند هیدروسفالی انسدادی (obstructive hydrocephalus) ایجاد کنند که با سردرد شدید، تهوع، استفراغ، ادم پاپی (papilledema)، و تغییرات در وضعیت ذهنی بروز می‌کند. یافته‌های دیگر شامل آتاکسی (ataxia)، خستگی، کاهش وزن، فلج نگاه به بالا (upward gaze paralysis)، افزایش فشار داخل جمجمه‌ای (intracranial pressure)، و از دست دادن بینایی است. ژرمینوماها در بیماران جوان بین سنین ۱۰ تا ۲۰ سال رخ می‌دهند و مردان بیش از زنان تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

مننژیوم (Meningioma) توموری است که از مننژ (Meninges) منشاء گرفته و به دورا ماتر (Dura Mater) مغز یا نخاع متصل می‌شود. این تومور شایع‌ترین تومور داخل جمجمه‌ای در بزرگسالان است و ۳۴ درصد از کل تومورهای اولیه سیستم عصبی مرکزی را تشکیل می‌دهد. این تومور که بر پایه دورا قرار دارد، در زنان دو برابر بیشتر از مردان رخ می‌دهد. اوج بروز آن در دهه ششم زندگی است و در کودکان نادر است.

اصطلاحات و طبقه‌بندی‌های موجود برای تعریف طیف گسترده‌ای از نفوذهای لنفوپرولیفراتیو بدخیم پوستی متغیر و در حال تکامل هستند. طبقه‌بندی‌های کنونی بر اساس یافته‌های بالینی، پاتولوژیک، ایمونوپاتولوژیک، مولکولی و سیتوژنتیک استوارند. سازمان بهداشت جهانی (WHO) در اصلاح طبقه‌بندی لنفوم اروپایی-آمریکایی تجدیدنظرشده (REAL)، سه دسته اصلی از بدخیمی‌های لنفوئیدی را به رسمیت می‌شناسد: لنفوم‌های سلول B، سلول T / سلول‌های قاتل طبیعی (NK) و لنفوم هوچکین. این طبقه‌بندی شامل لنفوم‌ها و لوسمی‌های لنفوئیدی می‌شود. هر یک از این دسته‌ها به زیرمجموعه‌های بیشتری تقسیم می‌شوند. به عنوان مثال، می‌توان به لنفوم‌های اولیه پوستی سلول B و لنفوم‌های اولیه پوستی سلول T (CTCL) اشاره کرد.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

تراتوماهای بدخیم یا نابالغ نوعی نادر از تومورهای سلول‌های زایا (germ cell tumor) هستند. تراتوماها از لایه‌های زایای جنینی (اندودرم، مزودرم و اکتودرم) منشأ می‌گیرند. تراتوماهای نابالغ به دلیل حضور نورواکتودرم (neuroectoderm) تا حدودی از نوع بالغ متمایز می‌شوند. این تراتوماها معمولاً در تخمدان‌ها یا بیضه‌ها، فضای خلف صفاق (retroperitoneum)، مدیاستینوم (mediastinum) یا سیستم عصبی مرکزی ظاهر می‌شوند. تراتوماهای نابالغ بیشتر در افراد زیر ۲۰ سال رخ می‌دهند.

گلیوم عصب بینایی یک تومور ناهمگون است که از سلول‌های گلیال در سیستم عصبی مرکزی (CNS) منشأ می‌گیرد. این نوع تومورها همچنین به عنوان گلیوم بینایی (optic gliomas) یا آستروسیتوم پیلوسیتیک جوانان (juvenile pilocytic astrocytomas) شناخته می‌شوند، زیرا عمدتاً در کودکان مشاهده می‌شوند. از میان این تومورها، ۱۰٪ در داخل عصب بینایی منشأ می‌گیرند، ۵۰٪ شامل کیاسمای بینایی (optic chiasm) می‌شوند و تقریباً ۵٪ چندمرکزی هستند که هیپوتالاموس (hypothalamus) را نیز در بر می‌گیرند.