بیماری های مشابه

ایجاد آسیب یا جراحت به فرد دیگر از طریق اعمال نیروی فیزیکی، یا به دلیل بی‌توجهی در مورد سالمندان، افراد معلول یا بزرگسالان آسیب‌پذیر. این وضعیت به عنوان سندرم شخص آسیب‌دیده (battered person syndrome)، خشونت شریک صمیمی (intimate partner violence)، سوءاستفاده از سالمندان (elder abuse)، خشونت خانگی (domestic violence) یا انواع دیگر قربانی‌سازی نیز شناخته می‌شود. شامل ضربه زدن، سیلی زدن، کتک زدن، شلاق زدن، تکان دادن، سوزاندن، لگد زدن، شکنجه، حبس یا اشکال دیگر ایجاد درد می‌شود. همچنین شامل محروم کردن از غذا، آب، پوشاک و پناهگاه مناسب، عینک، داروها یا دیگر مراقبت‌های پزشکی است.

بثورات دارویی ثابت (Fixed Drug Eruption - FDE) یک واکنش پوستی نامطلوب به دارو است که هر بار فرد به داروی عامل مجدد در معرض قرار می‌گیرد، در همان نقطه از بدن ظاهر می‌شود. یک یا چند لکه قرمز یا بنفش به‌وضوح مشخص که معمولاً گرد هستند، در عرض چند دقیقه تا چند ساعت پس از قرارگیری در معرض داروی محرک بروز می‌کنند. اندازه این لکه‌ها می‌تواند از ۰.۵ تا چند سانتی‌متر متغیر باشد. این لکه‌ها معمولاً بدون علائم هستند، اما ممکن است سوزش، درد یا خارش نیز رخ دهد. در حالی که هر سطح پوستی ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد، مخاط دهانی و ناحیه مقعدی تناسلی بیشتر درگیر می‌شوند.

درماتیت تماسی آلرژیک (Allergic contact dermatitis) نوعی اگزما (درماتیت آتوپیک) است که در اثر واکنش به یک آلرژن (ماده حساسیت زا) ایجاد می شود. برخلاف درماتیت تماسی تحریک‌کننده (irritant contact dermatitis) که در زمان تماس ماده حساسیت‌زا با پوست رخ می‌دهد، درماتیت تماسی آلرژیک حدود 24 تا 72 ساعت پس از قرار گرفتن در معرض آن رخ می‌دهد. شیوع آلرژن‌هایی که باعث درماتیت تماسی آلرژیک می‌شوند، اغلب با گذشت زمان تغییر می‌کنند، زیرا برخی از مواد شیمیایی در تولید محصولاتی که با پوست در تماس هستند، دائما در حال تغییر است. اخیراً، علل شایع درماتیت تماسی آلرژیک عبارتند از نیکل، کرومات ها، مواد شیمیایی لاستیکی و نئومایسین. حساسیت زا های رایج در عموم مردم جامعه شامل عطر، فرمالدئید، لانولین (چربی های موجود در پماد ها و لوازم آرایشی) و بسیاری دیگر از مواد شیمیایی رایج محیطی می باشد.

اریتم فلژله و پیگمانتاسیون فلژله به‌عنوان عوارض پوستی شناخته‌شده‌ای پس از درمان با بلئومایسین سولفات (bleomycin sulfate) به حساب می‌آیند. مطالعات نشان داده‌اند که بین ۸٪ تا ۶۶٪ از بیمارانی که بلئومایسین دریافت می‌کنند، به این نوع از بثورات پوستی مبتلا می‌شوند. دوز بلئومایسین لازم برای ایجاد چنین اثری معمولاً بیش از ۱۰۰ واحد است و بثورات به عنوان وابسته به دوز در نظر گرفته می‌شوند. با این حال، واکنش‌ها با دوزهای به‌کوچکی ۱۵ واحد به‌صورت وریدی (IV) و ۳۰ واحد به‌صورت داخل پلور (intrapleurally) نیز مشاهده شده‌اند. تزریق داخل صفاقی (intraperitoneal) و عضلانی (intramuscular) نیز باعث ایجاد بثورات شده‌اند، همان‌طور که بلئومایسین داخل ضایعه‌ای (intralesional) برای اسکلروتراپی ناهنجاری‌های وریدی و درمان زگیل‌ها نیز این عارضه را ایجاد کرده‌اند. دیگر عوامل شیمی‌درمانی از جمله پپلومایسین (peplomycin)، بنداموستین (bendamustine)، دوکتاکسل (docetaxel)، سیس‌پلاتین (cisplatin)، و تراستوزومب (trastuzumab) نیز می‌توانند باعث اریتم و پیگمانتاسیون فلژله شوند.