بیماری های مشابه

گرانولوم ناف (Umbilical granulomas) ضایعات قرمز روشن و برآمده‌ای هستند که در پایه بند ناف قرار دارند و نشان‌دهنده عدم اپی‌تلیالیزه شدن مجدد بند ناف می‌باشند. این ضایعات باید از پولیپ‌های ناف (Umbilical polyps) تمایز داده شوند. علت دقیق گرانولوم‌های ناف ناشناخته است، اما ممکن است با عفونت خفیف ناحیه پایه بند ناف یا باقی‌ماندن بافت مخاطی نابجا در ناحیه ناف مرتبط باشد.

تشخیص آن با هوش مصنوعی ویزیسان بسیار آسان است، تا با دقت و سرعت بیشتری تصمیم گیری و اقدام کنید. همانژیوم نوزادی رشد شایع رگ های خونی است که اندکی پس از تولد ظاهر می شود و در طول سال اول زندگی به سرعت رشد می کند. آنها معمولاً خود به خود بهبود می یابند، در چند سال آینده کوچک می شوند و صاف تر می شوند. در نهایت همانژیوم به طور کامل برطرف می شود یا ممکن است فقط برخی از رگ های خونی یا مقداری زخم بر روی پوست باقی بماند. بیشتر همانژیوم ها فقط پوست را درگیر می کنند، اما در کودکان مبتلا به همانژیوم های متعدد ممکن است ضایعات داخلی مرتبط با کبد، ریه ها یا سایر اندام های داخلی را درگیر شوند. این همانژیوم ها ماهیت جدی تری دارند و معمولاً نیاز به پیگیری دقیق توسط پزشک متخصص کودک شما دارند. راه های تشخیص همانژیوم توت فرنگی (همانژیوم نوزادی)، راه های درمان همانژیوم توت فرنگی (همانژیوم نوزادی)، راه های مراقبتی همانژیوم توت فرنگی (همانژیوم نوزادی)

کیست نادر اوراکال (urachal cyst) در بقایای سینوس اوراکال (urachal sinus)، ساختار یا مجرای جنینی که بین ناف و مثانه در مسیر بند ناف قرار دارد، تشکیل می‌شود. عدم تحلیل کامل اوراکوس (urachus) ممکن است به دلیل یک ناهنجاری مادرزادی باشد. این کیست‌ها معمولاً بدون علائم هستند، مگر اینکه عفونی شوند. این وضعیت به ندرت در بزرگسالان رخ می‌دهد و با درد بالای عانه (suprapubic pain) و توده حساس در ناحیه ناف مشخص می‌شود. علائم و نشانه‌های دیگر کیست اوراکال عفونی ممکن است شامل تب، تهوع، استفراغ، قرمزی (erythema)، سوزش ادرار (dysuria)، ترشح از ناف و یا شکم حاد (acute abdomen) باشد. این کیست ممکن است با سایر ناهنجاری‌های اوراکال نیز همراه باشد.

دیورتیکول مکل (Meckel diverticulum) بقایای مجرای امفالومزنتر (omphalomesenteric duct) در بخش انتهایی ایلئوم (distal ileum) است. بیماران مبتلا به دیورتیکول مکل معمولاً با هماتوشزی بدون درد (painless hematochezia) و/یا انسداد روده (bowel obstruction) مراجعه می‌کنند. به‌علاوه، اگر توده‌ای در شکم تشخیص داده شود یا در مواردی از درد شکمی، اغلب در ربع تحتانی راست، با علت نامشخص، دیورتیکول مکل باید مورد توجه قرار گیرد.

این خلاصه به بررسی بیماران کودکان می‌پردازد. فتق نافی (umbilical hernia) در بزرگسالان به صورت جداگانه مورد بحث قرار می‌گیرد.

کیست‌های اپیدرموئید (Epidermoid cysts) که به‌اشتباه با نام کیست‌های سباسه (Sebaceous cysts) شناخته می‌شوند، یکی از شایع‌ترین تومورهای خوش‌خیم پوستی در بزرگسالان هستند و در کودکان و نوزادان به‌ندرت مشاهده می‌شوند. این کیست‌های نیمه‌جامد دارای پوششی از اپیتلیوم کراتینیزه بوده و عمدتاً با کراتین نرم شده پر شده‌اند که حالتی شبیه به پنیر و بویی تند دارند. این کیست‌ها اغلب به‌صورت خود به خودی ظاهر می‌شوند. همچنین ممکن است به‌دلیل تخریب ساختارهای فولیکولی یا کاشت اپیدرم از طریق آسیب نافذ ایجاد شوند.

منگوله پوستی (آکروکوردون) یا (Skin Tag (Acrochordon)) یک بیماری شایع است که به صورت رشد کوچک و نرم پوست، اغلب روی یک ساقه نازک ظاهر می شود. اسکین تگ ها اغلب در نواحی اصطکاک زیاد مانند پلک ها، گردن، زیر بغل و کشاله ران دیده می شوند. آنها بی ضرر هستند، اما گاهی اوقات ممکن است در اثر مالیدن روی لباس یا جواهرات تحریک شوند. تگ های پوستی بیشتر روی پلک ها، گردن، زیر بغل و ناحیه کشاله ران دیده می شوند. آنها اغلب هم رنگ پوست هستند و ممکن است قهوه ای روشن یا تیره باشند. این رشدها اغلب روی یک ساقه نازک هستند و اندازه آنها بین ۱-۶ میلی متر است. ممکن است یک یا چند منگوله پوستی وجود داشته باشد. تگ های پوستی ممکن است ملتهب و دردناک شوند و حتی در صورت پیچ خوردگی یا آسیب دیدگی ممکن است سیاه شوند و بیفتند. راه های تشخیص منگوله پوستی، راه های درمان منگوله پوستی، راه های خود مراقبتی از منگوله پوستی

طیف بیماری پیلونیدال شامل سینوس‌ها و کیست‌های بدون علامت و همچنین کیست‌های عفونی یا ملتهب و تشکیل آبسه‌های موضعی (که به عنوان بیماری پیلونیدال حاد نیز شناخته می‌شود) است. سینوس پیلونیدال ناشی از اختلال در اپیتلیوم (epithelium) در چین گلوتئال (gluteal fold) بر روی دنبالچه (coccyx) است که منجر به تشکیل یک حفره کوچک می‌شود. این حفره به تدریج با اپیتلیوم سنگفرشی (squamous epithelium) پوشانده می‌شود و با مو یا کراتین (keratin) مسدود می‌شود و کیست تشکیل می‌دهد. کیست‌ها می‌توانند ملتهب یا عفونی شوند و ممکن است با پارگی به تشکیل آبسه‌های موضعی منجر شوند. این آبسه‌ها حاوی ترکیبی از فلور پوستی و پرینه (perineal flora) هستند. بیماری مزمن پیلونیدال با سینوس‌ها یا کیست‌های دارای ترشح پایدار مشخص می‌شود. کارسینوم سلول سنگفرشی (squamous cell carcinoma) در کیست‌های پیلونیدال مزمن گزارش شده است و میزان بروز آن حدود 0.1% تخمین زده می‌شود؛ مشابه کارسینوم‌های سلول سنگفرشی که در زخم‌های مزمن ایجاد می‌شوند، رفتار بیولوژیکی آن‌ها به نظر می‌رسد تهاجمی‌تر از کارسینوم‌های سلول سنگفرشی است که در پوست آسیب‌دیده از آفتاب توسعه می‌یابند.