بیماری های مشابه

آلوپسی آره‌آتا (Alopecia Areata) یک بیماری خودایمنی (autoimmune disease) است که توسط لنفوسیت‌های T (T lymphocyte) به فولیکول مو (hair follicle) حمله می‌شود و باعث ریزش موی بدون اسکار (nonscarring hair loss) می‌گردد. در اغلب موارد، این بیماری به ۱ یا ۲ ناحیه کوچک از ریزش مو محدود می‌شود که می‌تواند پوست سر، ابروها، مژه‌ها یا موی بدن را درگیر کند، اما در موارد شدید، تمامی موی سر از دست می‌رود (آلوپسی توتالیس یا alopecia totalis) یا تمام موهای سر و بدن از دست می‌رود (آلوپسی یونیورسالیس یا alopecia universalis). تاریخچه شروع ناگهانی از ویژگی‌های این بیماری است.

تریشوتیلومانیا (کشیدن مو) یک تمایل قوی برای کشیدن موهای خود است که منجر به آلوپسی (alopecia) یا ریزش مو می‌شود. این عمل ممکن است به عنوان روشی برای تنظیم احساسات (emotional regulation) عمل کند، به طوری که محرک آن به کاهش استرس یا دیگر احساسات منفی کمک می‌کند. شدت این وضعیت می‌تواند از یک عادت خفیف تا یک اختلال کنترل تکانه (impulse-control disorder) متغیر باشد. این مشکل در زنان شایع‌تر است و معمولاً در دوران کودکی یا نوجوانی آغاز می‌شود.

ریزش مو تلوژن (Telogen effluvium) یک نوع ریزش موی غیرزخمی (nonscarring alopecia) است که با ریزش بیش از حد مو در تمام پوست سر مشخص می‌شود. در هر زمان معین، حدود ۹۰٪ از موهای طبیعی سر در فاز آناژن (رشد) و ۱۰٪ در فاز تلوژن (ریزش) قرار دارند. در ریزش مو تلوژن، درصد فولیکول‌ها در فاز تلوژن چرخه رشد مو به بیش از ۲۰٪ افزایش می‌یابد. این انتقال زودرس فولیکول‌های مو به فاز تلوژن ممکن است در پاسخ به استرس‌های فیزیکی، فیزیولوژیکی یا روانی حاد، بیماری‌های سیستمیک یا تغییرات هورمونی (از جمله بارداری) رخ دهد. علل شامل جراحی‌های عمده، تب‌های بالا، داروها، بی‌اشتهایی عصبی و بولیمیا نروزا، رژیم‌های غذایی مد (به‌ویژه رژیم‌های کم پروتئین)، زایمان، از دست دادن شدید خون، کمبود تغذیه‌ای (به‌ویژه پروتئین، آهن و روی) و بیماری‌های جدی (بیماری تیروئید، بیماری کلیوی، بیماری کبدی، بیماری التهابی روده، لوپوس اریتماتوز سیستمیک، اختلالات لنفوپرولیفراتیو) می‌شوند. ریزش مو تلوژن شایع‌ترین آلوپسی مرتبط با بیماری سیستمیک است.

بسیاری از داروها گزارش شده است که باعث ریزش مو می‌شوند. این ریزش معمولاً پراکنده، موقتی، بدون اسکار و محدود به پوست سر است. زنان بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرند. مکانیسم این ریزش بسته به داروی مؤثر متفاوت است. در بیشتر موارد، داروها مرحله تلوژن (استراحت) مو را القا می‌کنند و ممکن است منجر به تلوژن افلوویوم مزمن شوند. علاوه بر این، داروهای سیتوتوکسیک می‌توانند آناژن افلوویوم ایجاد کنند، در حالی که برخی داروها (مانند درمان با آنتی‌فاکتور نکروز تومور-α) می‌توانند آلوپسی آره‌آتا را ایجاد کنند. چندین دارو مانند داروهای ضدبارداری حاوی عوامل پروژستاتیو آندروژنیک و ژل موضعی دیکلوفناک ۳٪ می‌توانند آلوپسی آندروژنتیک را تشدید یا تسریع کنند.

آلوپسی فیبروزان پیشانی (Frontal fibrosing alopecia یا FFA) نوعی از آلوپسی اسکارگذار (scarring alopecia) است که به صورت ناحیه‌ای پیشرونده و متقارن از ریزش مو در امتداد خط موی پیشانی ظاهر می‌شود. ابروها اغلب نازک شده یا از بین می‌روند. این وضعیت به عنوان یک نوع از لیکن پلانوفیلیاریس (lichen planopilaris) در توزیعی الگودار در نظر گرفته می‌شود. زنان در سنین ۵۵ تا ۶۵ سال بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرند، اما زنان جوان‌تر و مردان نیز ممکن است مبتلا شوند. سابقه خانوادگی مثبت در ۸٪ از موارد گزارش شده است.