بیماری های مشابه

تلانژکتازی ها که معمولاً رگ های عنکبوتی نامیده می شوند، رگ های خونی گشاد شده در لایه بیرونی پوست هستند. تلانژکتازی بسیار شایع است و اغلب در اثر آسیب نور خورشید یا پیری ایجاد می شود. اگرچه آنها می توانند به خودی خود در افراد سالم نیز ایجاد شوند و معمولاً بی ضرر هستند، اما با تعدادی از بیماری ها از جمله روزاسه، اسکلرودرمی، لوپوس، انواع مختلفی از اختلالات ارثی (آتاکسی تلانژکتازی، تلانژکتازی هموراژیک ارثی، خشکی پیگمنتوزوم و غیره)،  یا به دلیل استفاده طولانی مدت از کورتیکواستروئیدهای خوراکی یا موضعی دیده می شوند. راه های مراقبت از تلانژکتازی ، راه های درمان تلانژکتازی ، راه های تشخیص تلانژکتازی

تلانژکتازی هموراژیک ارثی (Hereditary hemorrhagic telangiectasia یا HHT)، که با نام بیماری اوسلر-وبر-رندو نیز شناخته می‌شود، یک بیماری ارثی اتوزومال غالب است (موارد نادر ممکن است پراکنده باشند) که باعث ایجاد تلانژکتازی‌های مخاطی‌پوستی و احمال شریانی‌وریدی (arteriovenous malformations یا AVMs) می‌شود. چندین شکل ژنتیکی از این بیماری وجود دارد: نوع ۱ با جهش در ژن اندوگلین روی کروموزوم ۹ (ENG)، نوع ۲ با جهش در ژن کیناز مشابه گیرنده اکتیوین ۱ روی کروموزوم ۱۲ (ACVRL1)، نوع ۳ با نقصی که هنوز تعریف نشده است، و پولیپوزیس جوانان / HHT با جهش در ژن SMAD4. شیوع AVMهای ریوی و مغزی در نوع ۱ بالاتر است، در حالی که AVMهای کبدی در نوع ۲ شایع‌تر هستند. پولیپوزیس جوانان / HHT با پولیپ‌های روده‌ای مشخص می‌شود و ممکن است AVMها نیز وجود داشته باشند. شایع‌ترین نوع HHT، نوع ۱ است و پس از آن نوع ۲ قرار دارد؛ نوع ۳ نادر است.

آنژیوم عنکبوتی (Spider Angioma) که به نام‌های خال عنکبوتی (Nevus Araneus) یا عنکبوت عروقی (Spider Nevus) نیز شناخته می‌شود، شایع‌ترین نوع تلانژکتازی (Telangiectasia) در کودکان است. این ضایعه از یک شریانچه مرکزی (Central Arteriole) با تلانژکتازی‌های متعددی که به صورت شعاعی گسترش می‌یابند، تشکیل شده است. این ضایعات هرگز در هنگام تولد وجود ندارند، اما ممکن است به طور خودبخودی در هر زمانی بعد از سن ۲ سالگی ظاهر شوند. علت ایجاد آن در کودکان ناشناخته است، اگرچه فرض بر این است که تروما (Trauma) و تماس با نور خورشید (Sun Exposure) می‌توانند در توسعه آن نقش داشته باشند. برآورد می‌شود که ۵۰ درصد از آنژیوم‌های عنکبوتی تا بزرگسالی به طور خودبخودی فروکش می‌کنند.

دریاچه وریدی به انبساط وریدچه‌ها (venules) گفته می‌شود. این عارضه شایع و خوش‌خیم است و بیشتر در لب‌ها (به‌ویژه لب پایین)، گوش‌ها و صورت افراد مسن مشاهده می‌شود. قرارگیری طولانی‌مدت در معرض نور خورشید، که منجر به تضعیف لایه آوانتیسیای عروق و انبساط ساختارهای وریدی سطحی می‌شود، به‌عنوان یکی از عوامل موثر در تشکیل دریاچه‌های وریدی شناخته می‌شود. این عارضه ممکن است بر روی سطوح مخاطی نیز دیده شود. در حدود ۹۵ درصد از موارد، دریاچه‌های وریدی در مردان رخ می‌دهند.

تلانژکتازیای اساسی عمومی (Generalized Essential Telangiectasia - GET) یک وضعیت خوش‌خیم است که در آن تلانژکتازیای (telangiectasias) گسترده، پیش‌رونده، بدون علامت و قابل رنگ‌پریدگی وجود دارد. این وضعیت عمدتاً در زنان بالغ رخ می‌دهد و میانگین سن شروع آن از اواخر دهه ۳۰ تا اواخر دهه ۴۰ زندگی است، اما مواردی در کودکان نیز گزارش شده است. اندام‌ها، به‌ویژه نواحی انتهایی، معمولاً در ابتدا تحت تأثیر قرار می‌گیرند و به تدریج با پیشرفت به سمت پروگزیمال، درگیر شدن گسترده‌تری رخ می‌دهد. درگیری ملتحمه (conjunctival involvement) نیز به‌ندرت گزارش شده است.

آتروفودرمای خطی مولین (Linear atrophoderma of Moulin یا LAM) یک وضعیت آتروفیک پوستی است که با لکه‌ها یا پلاک‌های یک‌طرفه و هیپرپیگمانته مشخص می‌شود. این ضایعات شبیه آتروفودرمای پاسینی و پیرینی (atrophoderma of Pasini and Pierini یا APP) هستند، اما بر روی خطوط بلاشکو (Blaschko lines) در تنه یا اندام‌ها ظاهر می‌شوند. بروز این بیماری اغلب به صورت پراکنده و بیشتر در دوران کودکی یا نوجوانی رخ می‌دهد. هرچند که علت دقیق LAM ناشناخته است، اما ممکن است ناشی از ترکیبی از موزائیسم سوماتیک و خودایمنی باشد. هیچ عوامل خطر یا سابقه‌های مواجهه‌ی خاصی برای آن شناخته نشده است.

تلانژکتازیای ماکولاریس اروپتیوا پرستانس (Telangiectasia macularis eruptiva perstans یا TMEP) نوعی ماستوسیتوز پوستی است که به دلیل تجمع سلول‌های ماست (mast cells) در پوست ایجاد می‌شود. این ضایعات خارش‌دار به مرور زمان پایدار می‌مانند و می‌توانند در هر نقطه از سطح پوست ظاهر شوند. به طور معمول، بیمار از نظر پوستی و سیستمیک بدون علائم است، اما در بسیاری از موارد ممکن است ماستوسیتوز سیستمیک زمینه‌ای وجود داشته باشد که دستگاه‌های گوارشی، عضلانی-اسکلتی یا ریوی را درگیر کرده و با سطوح تریپتاز (serum tryptase) سرم همبستگی دارد. TMEP تقریباً به طور انحصاری در بزرگسالان تأثیر می‌گذارد. این بیماری دوره‌ای خوش‌خیم دارد و درمان آن به صورت علامتی است.

خشکی پوست رنگدانه‌دار (Xeroderma pigmentosum یا XP) یک بیماری نادر اتوزومال مغلوب مربوط به نقص در ترمیم نوکلئوتیدها (nucleotide excision repair) است. بیماران مبتلا به XP قادر به ترمیم آسیب‌های DNA ناشی از اشعه فرابنفش (UV) نیستند، که این امر منجر به تشکیل دیمرهای پیریمیدین (pyrimidine dimers) می‌شود و در نتیجه حساسیت شدید به نور خورشید و توسعه زودهنگام سرطان‌های پوستی را نشان می‌دهند.

روزاسه که گاهی آکنه بزرگسالان نیز نامیده می شود، التهاب مزمن صورت با علت ناشناخته و بدون درمان دائمی است. چهار نوع مختلف روزاسه شرح داده شده است:

سرطان سلول بازال (Basal cell carcinoma یا BCC) شایع‌ترین نوع سرطان در انسان و همچنین شایع‌ترین سرطان پوست است. هر ساله دو میلیون آمریکایی به این نوع سرطان تشخیص داده می‌شوند. این سرطان، یک نئوپلاسم از سلول‌های کراتینوسیت بازال است که بیشتر در مردان نسبت به زنان مشاهده می‌شود. نرخ ابتلا به BCC در چند دهه گذشته افزایش یافته است، به ویژه در زنان جوان. BCC می‌تواند در هر سنی دیده شود، با این حال، این بدخیمی بیشتر در افراد مسن رخ می‌دهد و میانگین سنی تشخیص آن ۶۸ سال است.

آنژیوم عنکبوتی (Spider Angioma) که به نام‌های خال عنکبوتی (Nevus Araneus) یا عنکبوت عروقی (Spider Nevus) نیز شناخته می‌شود، شایع‌ترین نوع تلانژکتازی (Telangiectasia) در کودکان است. این ضایعه از یک شریانچه مرکزی (Central Arteriole) با تلانژکتازی‌های متعددی که به صورت شعاعی گسترش می‌یابند، تشکیل شده است. این ضایعات هرگز در هنگام تولد وجود ندارند، اما ممکن است به طور خودبخودی در هر زمانی بعد از سن ۲ سالگی ظاهر شوند. علت ایجاد آن در کودکان ناشناخته است، اگرچه فرض بر این است که تروما (Trauma) و تماس با نور خورشید (Sun Exposure) می‌توانند در توسعه آن نقش داشته باشند. برآورد می‌شود که ۵۰ درصد از آنژیوم‌های عنکبوتی تا بزرگسالی به طور خودبخودی فروکش می‌کنند.