بیماری های مشابه

نوروبلاستوما (Neuroblastoma) یک تومور نورواندوکرین (neuroendocrine tumor) است که از سلول‌های کرست عصبی (neural crest cells) منشأ می‌گیرد. این تومور شایع‌ترین تومور جامد دوران نوزادی و کودکی محسوب می‌شود؛ سن معمول آغاز بیماری کمتر از ۳ سال است. غدد فوق کلیوی (adrenal glands) شایع‌ترین محل شروع این تومور هستند، اما این تومور می‌تواند در هر نقطه‌ای از زنجیره سیستم عصبی سمپاتیک (sympathetic nervous system) از جمله گردن، قفسه سینه، شکم یا لگن نیز یافت شود. علائم بالینی بسته به محل شروع و نواحی متاستاز (metastasis) در صورت وجود، متفاوت است، اما ممکن است غیر اختصاصی باشند و شامل خستگی، تب، بی‌اشتهایی، درد شکم یا درد مفاصل و استخوان‌ها باشد. علائم کمتر شایع شامل ضعف، آتاکسی (ataxia)، اسهال مزمن، فشار خون بالا یا تنگی نفس است. حضور سندرم هورنر (Horner syndrome) یا سندرم اوپسوکلونوس-مایوکلونوس (opsoclonus-myoclonus syndrome) در کودکان باید به بررسی برای این نوع تومور منجر شود. به ندرت، نوروبلاستوما ممکن است به‌صورت تصادفی در تصویربرداری شناسایی شود.

نوروبلاستوما یکی از شایع‌ترین نئوپلاسم‌های (neoplasms) دوران کودکی است که اغلب در زمان تولد یا نوزادی بروز می‌کند. اگرچه بیشتر موارد به صورت پراکنده رخ می‌دهند، اما موارد خانوادگی با الگوی وراثتی اتوزومال غالب (autosomal dominant) نیز گزارش شده‌اند. متاستازهای پوستی (cutaneous metastases) شایع بوده و به صورت پاپول‌ها و ندول‌های (papules and nodules) متعدد، آبی‌رنگ و سفت بر روی تنه و اندام‌ها ظاهر می‌شوند. این ضایعات پس از لمس کردن بی‌رنگ شده و ممکن است تا ۳۰-۶۰ دقیقه به دلیل آزاد شدن کاتکول‌آمین‌ها (catecholamines) به همین حالت باقی بمانند. همچنین ممکن است اکی‌موزهای (ecchymoses) اطراف چشمی به دلیل متاستازهای اربیتال (orbital metastases) رخ دهد. ضایعه اولیه معمولاً در قسمت فوقانی شکم قرار دارد و در صورت بزرگ بودن، ممکن است قابل لمس یا حتی قابل مشاهده باشد.

هپاتوبلاستوما شایع‌ترین بدخیمی اولیه کبد در نوزادان و کودکان خردسال است. این بیماری معمولاً پیش از سه سالگی تشخیص داده می‌شود و در پسران دو برابر بیشتر از دختران رخ می‌دهد. بیشتر موارد این بیماری به صورت پراکنده (sporadic) هستند، اما ممکن است با ناهنجاری‌های مادرزادی مانند سندرم بک‌ویت-ویدمن (Beckwith-Wiedemann syndrome)، تریزومی 18 (trisomy 18)، تریزومی 21 (trisomy 21)، سندرم آیکاردی (Aicardi syndrome)، سندرم لی-فرامنی (Li-Fraumeni syndrome)، و پولیپوز آدنوماتوز خانوادگی (familial adenomatous polyposis) همراه باشد. نوزادان بسیار نارس با وزن تولد کمتر از 1 کیلوگرم خطر بسیار بالایی برای توسعه هپاتوبلاستوما دارند. موارد نادری از هپاتوبلاستوما در کودکان بزرگتر و بزرگسالان گزارش شده است؛ این موارد معمولاً پیش‌آگهی بدتری دارند.

اصطلاحات و طبقه‌بندی‌های موجود برای تعریف طیف گسترده‌ای از نفوذهای لنفوپرولیفراتیو بدخیم پوستی متغیر و در حال تکامل هستند. طبقه‌بندی‌های کنونی بر اساس یافته‌های بالینی، پاتولوژیک، ایمونوپاتولوژیک، مولکولی و سیتوژنتیک استوارند. سازمان بهداشت جهانی (WHO) در اصلاح طبقه‌بندی لنفوم اروپایی-آمریکایی تجدیدنظرشده (REAL)، سه دسته اصلی از بدخیمی‌های لنفوئیدی را به رسمیت می‌شناسد: لنفوم‌های سلول B، سلول T / سلول‌های قاتل طبیعی (NK) و لنفوم هوچکین. این طبقه‌بندی شامل لنفوم‌ها و لوسمی‌های لنفوئیدی می‌شود. هر یک از این دسته‌ها به زیرمجموعه‌های بیشتری تقسیم می‌شوند. به عنوان مثال، می‌توان به لنفوم‌های اولیه پوستی سلول B و لنفوم‌های اولیه پوستی سلول T (CTCL) اشاره کرد.

گerminoma (ژرمینوما) یک تومور بدخیم سلول‌های زاینده است که در نواحی میانی بدن، به‌ویژه در مناطق پینه‌آل (pineal) یا سوپراسلار (suprasellar) سیستم عصبی مرکزی ایجاد می‌شود و با حضور سلول‌های زاینده بدخیم، بزرگ و ابتدایی و لنفوسیت‌ها مشخص می‌شود. ژرمینوماها اغلب می‌توانند هیدروسفالی انسدادی (obstructive hydrocephalus) ایجاد کنند که با سردرد شدید، تهوع، استفراغ، ادم پاپی (papilledema)، و تغییرات در وضعیت ذهنی بروز می‌کند. یافته‌های دیگر شامل آتاکسی (ataxia)، خستگی، کاهش وزن، فلج نگاه به بالا (upward gaze paralysis)، افزایش فشار داخل جمجمه‌ای (intracranial pressure)، و از دست دادن بینایی است. ژرمینوماها در بیماران جوان بین سنین ۱۰ تا ۲۰ سال رخ می‌دهند و مردان بیش از زنان تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

نوعی تومور بسیار تهاجمی و بدخیم که معمولاً در کودکان یافت می‌شود و با میزان بالای بیماری‌زایی همراه است. معمولاً پس از اولین سال زندگی تشخیص داده می‌شود و به ندرت در بزرگسالان دیده می‌شود. این تومور در کلیه‌ها یا بافت نرم خارج از کلیه شکل می‌گیرد. ممکن است سیستم عصبی مرکزی را نیز درگیر کند که در این حالت به عنوان تومور آتیپیک تراتویید رابدویید (atypical teratoid rhabdoid tumor) شناخته می‌شود. این وضعیت با ناهنجاری‌های کروموزومی که بر مهار طبیعی تومور تأثیر می‌گذارند، مرتبط است و می‌تواند متاستاز دهد.

سرطان سلول کلیوی (Renal Cell Carcinoma یا RCC) بخش عمده‌ای از نئوپلاسم‌های بدخیم ناشی از کلیه را تشکیل می‌دهد. این نوع سرطان اغلب تا مراحل پیشرفته بیماری بدون علامت است و در زمان تشخیص، از هر چهار بیمار، یک نفر دارای بیماری پیشرفته موضعی یا متاستاز دوردست است. بیشترین بروز این بیماری در سنین ۵۰ تا ۷۰ سالگی و نسبت مرد به زن ۲ به ۱ است. عوامل خطر برای توسعه RCC شامل مصرف سیگار، بیماری کیستیک اکتسابی کلیه، فشار خون بالا، چاقی، مواجهه شغلی (آزبست، کادمیوم، سرب، پتروشیمی) و سندرم فون هیپل-لینداو می‌باشد.